Πέρυσι τέτοια εποχή ο άντρας μου με παράτησε για μία από τις καλύτερές μου φίλες. Το έμαθα από κάποιους κοινούς μας φίλους ότι με απατούσε μαζί της. Αντιλήφθηκαν τι συνέβαινε και μου το είπαν.
Για μένα ήταν διπλή η προδοσία. Ένιωσα και νιώθω πολύ ταπεινωμένη. Αυτή η γυναίκα ήταν φίλη μου εδώ και πολλά χρόνια. Βοηθούσαμε η μία την άλλη σε ό, τι χρειαζόταν, τα παιδιά μας ήταν φίλοι και οι οικογένειές μας έκαναν πολύ παρέα μέχρι και διακοπές μαζί. Ο σύζυγός μου από τότε που έφυγε από το σπίτι μένει μαζί της και βλέπει τα παιδιά μας κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο.
Δυσκολεύομαι πολύ να ξεπεράσω ότι έγινε. Δεν βοηθάει καθόλου και το γεγονός ότι ζούμε σε μία μικρή κοινωνία. Όλοι γνωρίζουν τι συνέβη και με κοιτάζουν με συμπόνια κάτι που σιχαίνομαι. Δεν μου αρέσει να με λυπούνται.
Το χειρότερο είναι ότι στη φίλη μου αυτή στάθηκα πολύ την περίοδο που έπαιρνε διαζύγιο και εκείνη μου το ξεπλήρωσε με αυτό τον τρόπο. Ο άντρας της την απάτησε και εκείνη το έμαθε. Τώρα επέλεξε να κάνει το ίδιο σ’ εμένα. Μισούσε την ερωμένη του άντρα της και τώρα μισώ εγώ εκείνη.
Της συμπαραστάθηκα όσο περισσότερο μπορούσα. Της έδωσα έναν ώμο να κλάψει και τώρα απορώ. Πώς μπόρεσε να κάνει το ίδιο σε μένα; Δεν ντράπηκε; Δεν με λυπήθηκε; Μόλις το έμαθα την πήρα αμέσως τηλέφωνο και άρχισα να ουρλιάζω. Δεν μίλησα καν. Από τότε την αποφεύγω όσο μπορώ. Δεν θέλω ούτε να τη βλέπω ούτε να με βλέπει. Συχνά βάζω με το νου μου πολύ κακές σκέψεις και για εκείνον και για εκείνη. Σε τέτοιο σημείο με έφτασε η προδοσία τους.
Έχω δύο παιδιά και δεν θέλω να με βλέπουν έτσι. Τι να κάνω; Πώς μπορώ να το πάρω απόφαση και να προχωρήσω στη ζωή μου;
Ευτυχία