Τα παιδιά με δυσλεξία ξεκινούν απ την Α Δημοτικού με ειδικά εξωσχολικά μαθήματα (εκτός απ τα σχολικά που παρακολουθούν κανονικά) προκειμένου και να ανταποκριθούν και να τιθασεύσουν την διάσπαση προσοχής.
Μέχρι να φτάσουν στο επίπεδο της Γ Λυκείου κανένας εκπαιδευτικός δεν γνωρίζει επί της ουσίας τι σημαίνει για ένα παιδί να έχει είτε δυσλεξία είτε διάσπαση προσοχής ακόμα και όταν τα εξετάζουν προφορικά.
Δεν διαβάζουν καν τη γνωμάτευση με την οποία πιστοποιείται η μαθησιακή δυσκολία και καθοδηγεί τους εκπαιδευτικούς για τους τρόπους εξέτασης (η κάθε γνωμάτευση είναι διαφορετική από παιδί σε παιδί και προκύπτει από αλλεπάλληλα τεστ που έχουν προηγηθεί.
Σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να υπάρξει απ τους εκπαιδευτικούς και μια ειρωνική στάση για το ότι πήραν το χαρτί αυτό ώστε να “διευκολύνονται” τα παιδιά στις εκάστοτε εξετάσεις. Και φτάνουμε στις πανελλαδικές εξετάσεις.
Τα παιδιά λοιπόν αφού προβούν στις δοκιμασίες των γραπτών εξετάσεων εξετάζονται προφορικά από εκπαιδευτικούς που όχι μόνο δεν έχουν την κατάλληλη επιστημονική κατάρτιση αυτού του είδους δεν έχουν και τη γνωμάτευση μπροστά τους για να καθοδηγηθουν έστω για τον τρόπο εξέτασης.
Δηλαδή με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που εξετάζεται ένας μαθητής με τραυματισμένο χέρι εξετάζεται και ο μαθητής με δυσλεξια.
Δηλαδή διαβάζουν την ερώτηση οι εξεταστές και ο μαθητής θα απαντήσει.
Για τους ανθρώπους που ξέρουν, καταλαβαίνουν απολύτως ότι τα παιδιά αυτά δεν ειναι χαμηλότερης νοημοσύνης.
Εκτός απ τον ψυχικό κόπο καταβάλλουν διπλάσια προσπάθεια για να φτάσουν στο σημείο να εξετάζονται με τρόπο στηριζόμενο σε ένα τριτοκοσμικό σύστημα.
Πηγή: ipaideia.gr