Καλησπέρα σας
Θα ήθελα κι εγώ να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου. Το όνομα μου είναι Ελευθερία, είμαι 40 ετών και ζω σε κάποια χώρα του κόσμου… Έχω ένα γιο και με το σύντροφό μου και πατέρα του μικρού ζούμε μαζί και είμαστε έτοιμοι να παντρευτούμε το καλοκαίρι πρώτα ο Θεός. Αυτό θα μπορούσε να είναι το τέλος της ιστορίας μου, αλλά είναι απλά η συνέχεια.
Η ζωή συνεχίζεται… Το τέλος δεν το γνωρίζω ακόμα. Η αρχή είναι κάπως πιο πικρή. Πριν από 5 χρόνια περίπου ένιωθα πάρα πολύ μόνη. Είχα ένα μόνιμο φόβο ότι θα μείνω μόνη μου… Κάπως έτσι κατέληξα στο να γνωρίσω έναν τύπο μέσω του fb. Φαινόταν πολύ καλό παιδί και πραγματικά έδειχνε να με λατρεύει. Δεν το είχα σκεφτεί ούτε και φοβόμουν που είχα σχέση με έναν άγνωστο…
Αυτό το πολύ καλό παιδί λοιπόν που με λάτρευε δεν δούλευε κι εγώ που δούλευα τότε του έδινα χρήματα για να μην τον βλέπω στεναχωρημένο… Ποτέ δεν τα είχε ζητήσει ανοιχτά, όμως τα έπαιρνε για “καλό σκοπό”. Έπρεπε να πάρει την δόση του!
Ντρέπομαι που το λέω όμως κάποιες φορές ήμουν παρούσα στην αγοραπωλησία του εμπορεύματος. Δεν ξέρω τι με έκανε να πέσω τόσο χαμηλά, ξέρω όμως τι με κρατούσε κοντά του. Ο φόβος. Όχι να μην μείνω μόνη μου. Ο αληθινός φόβος…. Κάθε φορά που του έλεγα χωρίζουμε.. Απειλές ότι θα έκανε κακό στην οικογένειά μου, ότι θα έβαζε τέλος στην ζωή του με ένα μαχαίρι που έβλεπα με τα μάτια μου να πιέζει στον καρπό του… Κάθε φορά που ήθελα να πάω στη μαμά μου, έμπαινε μπροστά στην πόρτα και με εμπόδιζε κλειδώνοντας…
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που γλίτωσα από τα χέρια του… Ξυπνήσαμε και αρχίσαμε να μαλώνουμε επειδή ήθελε να κάνει άλλο ένα “τσιγάρο” που είχε υποσχεθεί ότι θα έκοβε…. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι ακολούθησε… Προσπάθησα να αμυνθώ και τον χτύπησα κι εγώ… Παραλίγο να γκρεμίσει το σπίτι… Έσπαγε ό τι έβρισκε μπροστά του… Πήρα την τσάντα μου για να φύγω και τότε είδα ένα άλλο πρόσωπο… “Σε παρακαλώ πες ότι δεν χωρίζουμε… Συγγνώμη… Σε αγαπώ πολύ…”. Ήρεμος. Σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Εντάξει, του λέω, θα πάω μια βόλτα να ηρεμήσω και θα γυρίσω. Δεν χωρίζουμε. Άσε με να πάω μια βόλτα και θα ξαναγυρίσω… Το ορκίζεσαι; Ναι, το ορκίζομαι… Έφυγα και δεν ξαναγύρισα ποτέ.
Και κάπου εκεί μέσα στα χαλάσματα εμφανίστηκε εκείνος με το λαμπερό του χαμόγελο. Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε «Είσαι όλος μου ο κόσμος». Τον πίστεψα επειδή ήθελα να τον πιστέψω. Ήθελα ηρεμία, ήθελα να ζήσω. Έτσι και έγινε, αλλά δεν κράτησε… Έφυγε για μια άλλη χώρα με την προϋπόθεση ότι θα πήγαινα να τον βρω… Δεν πήγα όμως… Με πρόλαβε κάτι άλλο. Έμεινα έγκυος. Όχι, δεν τον κατηγορώ. Η ευθύνη είναι και των δύο μας αλλά η απόφαση και ο Γολγοθάς δικά μου…
Θα το κρατήσω ό, τι κι αν γίνει… Άνεργη. Έγκυος. Εγκαταλελειμμένη. Αλλά είχα θάρρος και την αγαπημένη μου οικογένεια να με στηρίζει και να με βοηθάει. Έλεγα ο Θεός θα με βοηθήσει να φέρω αυτό το μωρό στον κόσμο. Και πραγματικά έτσι έγινε. Το ήξερα, το έβλεπα ότι οι δικοί μου οικονομικά δεν άντεχαν άλλο. Έτσι κι εγώ έφυγα. Πήγα σε ένα ίδρυμα για ανύπαντρες μητέρες. Δεν είχα που αλλού να πάω. Εκεί γνώρισα υπέροχους ανθρώπους που με βοήθησαν και με στήριξαν. Η εγκυμοσύνη μου δεν ήταν πολύ καλή. Τα πόδια μου είχαν πρηστεί, ήταν σαν του ελέφαντα και είχα υψηλή πίεση. Την ημέρα που μου είπε ο γυναικολόγος ότι θα γεννούσα δεν ένιωθα τίποτα. Ούτε πόνο ούτε νερά έσπασαν, τίποτα. Η πίεση στα ύψη, 17. Φοβήθηκα. Κι έγινε. Με πήγαν το νοσοκομείο που εφημέρευε αφού δεν είχα ασφάλεια ούτε τίποτα. Ήμουν τυχερή που επέζησα. Γέννησα με 20 πίεση.
Απίστευτη στιγμή όταν αντίκρισα το γιο μου… Το μωρό μου έκλαιγε τόσο πολύ και μόλις άκουσε την φωνή μου σταμάτησε να κλαίει. Πάνω που ηρέμησα λίγο, συνειδητοποιώ ότι αργούν να μου τον φέρουν. Φοβάμαι να ρωτήσω γιατί. Τελικά έρχεται η γιατρός και μου λέει συγχαρητήρια για το μωράκι σας, αλλά… Αλλά τι; Παρουσίασε σοβαρή αιμόλυση και βρίσκεται στην εντατική μονάδα νεογνών… Γιατί; Δεν καταλάβαινα ότι θα τον έχανα…
Γενικά δεν κατάλαβα και πολλά. Η Προϊσταμένη κάλεσε την κοινωνική λειτουργό για να με βοηθήσει. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ρώτησα σε τι να με βοηθήσει; Δεν ξέρω πως ούτε γιατί αλλά κάποια στιγμή συνήλθα και έμαθα από τους γονείς μου ότι είχα κατάθλιψη ή κάτι τέτοιο… Οι γονείς μου βέβαια δεν σκόπευαν να μας αφήσουν στο ίδρυμα και μας πήραν και πάλι κοντά τους. Αργότερα έμαθα και αυτό. Το Νοσοκομείο δεν σκόπευε να μου δώσει το μωρό αν δεν υπέγραφαν οι δικοί μου ότι θα το αναλάβουν. Τραγική κατάσταση μέσα από την οποία κι εγώ και το μωρό μου βγήκαμε δυνατοί. Πολλοί άγνωστοι άνθρωποι μας βοήθησαν και σταθήκαμε ξανά στα πόδια μας.
Βρήκαμε δουλειά και ζούσαμε καλά. Και τότε εντελώς ξαφνικά και από το πουθενά εμφανίστηκε πάλι εκείνος… Όχι δεν έπεσα με δάκρυα στα μάτια στην αγκαλιά του, δεν παίζουμε σε ταινία, αυτή είναι πραγματική ζωή. Σιγά σιγά, αλλά σταθερά μας κέρδισε και πάλι. Τώρα ζούμε όλοι μαζί και πραγματικά τον αγαπάει πολύ τον μικρό. Είμαστε ευτυχισμένοι μαζί. Είμαστε οικογένεια και αυτό είναι το πιο σημαντικό. Εννοείται ότι δεν είναι όλα ρόδινα.. είπαμε πραγματική ζωή με τα πάνω και τα κάτω της. Μικρές στιγμές που συμπληρώνουν την εικόνα. Φανταστείτε το μικρό μου αγόρι να χαϊδεύει το πρόσωπο μου και να λέει «Σε αγαπώ μαμά». Μωρουδίστικα, αλλά τόσο γλυκά! Κι εκείνος εκεί πάντα δίπλα μας με το λαμπερό του χαμόγελο… Όλοι μια αγκαλιά…..
Ελευθερία, μια μαμά που ξεκίνησε μόνη αλλά κατέληξε με πολλή αγάπη και ευτυχία!