Θυμάμαι πότε πρωτοξεκίνησα να ερωτεύομαι τον τωρινό σύζυγο μου. Όσο περισσότερο το συναίσθημα αυτό δυνάμωνε, τόσο το πολεμούσα. Είχα χωρίσει 2 χρόνια πριν και δεν ήθελα να ερωτευτώ και πάλι.
Αλλά ο Φίλιππος ήταν διαφορετικός. Όχι απλά διαφορετικός από τους άντρες με τους οποίους είχα κάνει σχέση στο παρελθόν αλλά διαφορετικός από οποιονδήποτε άντρα είχα γνωρίσει ποτέ. Ήταν υπομονετικός, ανιδιοτελής και δεν έδειχνε να με λυπάται.
Όσο αδύναμη και για λύπηση και να ένιωθα σε εκείνο το στάδιο της ζωής μου, εκείνος έβλεπε την δύναμη μου, τόσο που με έκανε να θέλω να δω και εγώ τον εαυτό μου όπως τον έβλεπε εκείνος.
Στην αρχή προσπάθησα να τον αποθαρρύνω. Του έδινα συνέχεια λόγους να μην με θέλει. Από την αρχή εκθείασα όλα τα αρνητικά του χαρακτήρα μου και της ζωής μου. Ήμουν σίγουρη ότι μετά από αυτό θα με απέφευγε. Αλλά επέμεινε. Αποδέχθηκε τις δυσκολίες, τις λύπες και τα προβλήματα που είχε η ζωή μου.
Όταν πλέον ένιωσα αρκετά σίγουρη για αυτό που αισθανόμουν για εκείνον, τον γνώρισα στα παιδιά μου. Μπροστά τους δεν δείχναμε καμία οικειότητα, ούτε αγκαλιές, ούτε καν κρατιόμασταν χέρι-χέρι. Στα μάτια τους, ο Φίλιππος ήταν απλά ένας ακόμα φίλος μου.
Μερικές εβδομάδες αφού γνώρισε τα παιδιά, είχα μια δύσκολη νύχτα. Ήμουν άρρωστη και η κόρη μου ξύπνησε μέσα στη μέση της νύχτας και έκανε εμετό στο χαλί, πράγμα που ξύπνησε τον γιο μου ο οποίος άρχισε να ουρλιάζει και να κλαίει από την κούραση. Ήμασταν και οι τρεις μας σε κακό χάλι.
Ήταν μια από αυτές τις στιγμές που νόμιζα ότι θα τρελαθώ. Φαινόμουν (και πιθανότατα μύριζα) σαν τρελή. Είχα έντονο πονοκέφαλο εξαιτίας των ουρλιαχτών κι ενώ προσπαθούσα να ηρεμήσω τα παιδιά μου και να καθαρίσω το χαλί σκεφτόμουν «Ποιος άντρας θα ήθελε να έχει στη ζωή του κάτι τέτοιο; Ποιός θα ήθελε να μπλέξει μαζί μου;»
Τηλεφώνησα στον Φίλιππο και τον ξύπνησα. «Έλα από εδώ! Τώρα. Λες ότι θες να είμαστε μαζί, ότι θες να γίνεις μέρος της ζωής μου. Έλα να δεις εδώ τί γίνεται!». 20 λεπτά αργότερα είχε έρθει στο διαμέρισμα μου. Τα παιδιά ακόμα ούρλιαζαν και μπουσούλαγαν στο χαλί. Περίμενα να δω είτε σοκ, είτε αηδία στο πρόσωπο του, ίσως ακόμα και θυμό που τον είχα ξυπνήσει μέσα στην μέση της νύχτας.
Αλλά αντί γι’ αυτό, γονάτισε, πήρε το πανί από τα χέρια μου, μου είπε να πάω να ξαπλώσω και άρχισε να καθαρίζει τον εμετό της κόρης μου. Έπειτα έβαλε τα παιδιά μου για ύπνο και ήρθε να με βάλει και εμένα για ύπνο. «Ναι, τα θέλω όλα αυτά. Θέλω να γίνω μέρος της ζωής σας,» μου είπε καθώς με φίλησε στο μέτωπο.
Έχουν περάσει επτά χρόνια από εκείνη τη νύχτα. Ο Φίλιππος είναι ακόμα το ίδιο πρόθυμος να βοηθήσει με τα παιδιά. Κάποιες μέρες μένει ξύπνιος μέχρι αργά και μιλά με τον γιο μου, βοηθά τη κόρη μου με τα μαθήματα της και κυρίως, τα αγαπά άνευ όρων, σαν να ήταν δικά του.
Αυτός ο καταπληκτικός άντρας μπήκε στη ζωή μου και έδιωξε την πικρία που μου είχε αφήσει το διαζύγιο μου. Τόσο εγώ, όσο και τα παιδιά μου, του είμαστε απίστευτα ευγνώμωνες για αυτό!
Kristina Kuzmic
Πηγή: huffingtonpost.com