Το Lion King, με το εντυπωσιακό του animation, τα αξέχαστα τραγούδια του soundtrack και την επική ιστορία ενός λιονταριού προς την ενηλικίωση, έχει αγγίξει τις καρδιές εκατομμυρίων ανθρώπων.
ία από εκείνες τις ταινίες που κερδίζουν μία θέση στην καρδιά σου από την πρώτη στιγμή και τις κουβαλάς μαζί σου για το υπόλοιπο της ζωής σου, αναζητώντας πάντα την ευκαιρία να χαθείς ξανά στον κόσμο τους. Αυτό είναι το Lion King.
Από την πρώτη σκηνή βουτάς στο Circle of Life και δεν μπορείς παρά να βιώσεις την οξύμωρα αισιόδοξη μελαγχολία του. “Από τη μέρα που φτάνουμε στον πλανήτη […], υπάρχουν περισσότερα για να δούμε από όσα μπορούν να ειδωθούν, περισσότερα να κάνουμε από όσα μπορούν να γίνουν […], αλλά ο ήλιος […] κρατά μεγάλους και μικρούς στον ατελείωτο γύρο. Είναι ο κύκλος της ζωής”.
Ποιος δεν έχει ανατριχιάσει στο άκουσμα αυτών των στίχων και μπροστά στην εικόνα του Ραφίκι να υψώνει τον νεογέννητο Σίμπα στα συγκεντρωμένα ζώα της σαβάνας; Μια σκηνή που έχουν επιχειρήσει να επαναλάβουν από το 1995 μέχρι σήμερα, περίπου… όλοι.
Ολόκληρη η εισαγωγική ακολουθία σκηνών της ταινίας, η οποία ψηφίστηκε από το Empire ως η 11η καλύτερη opening sequence όλων των εποχών, αποτελεί την πρώτη φορά που ακούς και βλέπεις το μάθημα που θα έχεις πάρει μέχρι να τελειώσει αυτό το αριστούργημα της Disney, στο οποίο δεν αξίζει άλλος χαρακτηρισμός από το “κλασικό”.
Δεν θυμίζει τυπική ταινία Disney. Είναι σκοτεινό και βαθιά ψυχολογικό. Έχει πολυεπίπεδη πλοκή και παρόλο που είναι ταινία για παιδιά, δεν χρυσώνει το χάπι, σε κανένα σημείο: οι νεκροί παραμένουν νεκροί.
Βασίζεται εν πολλοίς στον Άμλετ του Σέξπιρ. Ο κακός θείος σκοτώνει τον βασιλιά και ο νεαρός πρίγκιπας, αφού συνομιλεί με το φάντασμα του πατέρα του, τον εκδικείται. Το αποτέλεσμα είναι η ψυχοσύνθεση των χαρακτήρων να σε μαγεύει με τρόπο σχεδόν απόκοσμο.
Ο Σίμπα είναι ο τέλειος πρωταγωνιστής. Η Disney, στην περίπτωσή του, δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν πρόκειται για τον τυπικό, παρεξηγημένο, αθώο χαρακτήρα, ο οποίος τελικά σώζει την ημέρα. Έχει ελαττώματα τα οποία σε πείθουν ότι μπορεί και να μην είναι ο ήρωας που περιμένεις, και ο χαρακτήρας του αναπτύσσεται, σχεδόν, απολύτως ρεαλιστικά.
Κάνει λάθη, χάνει τον δρόμο του, βάζει σε κίνδυνο τη ζωή του, τα παρατάει. Και όμως, περνώντας από το στάδιο του Hakuna Matata, καταφέρνει να ωριμάσει, να αντιμετωπίσει τους φόβους του, να αναλάβει τις ευθύνες του.
Ο κακός της ιστορίας, από την άλλη, δεν παρουσιάζεται ως ένας -ουσιαστικά- άκακος χαζός, όπως έχουμε δει να γίνεται επανειλημμένως. Όχι. Ο Σκαρ είναι ιδιοφυής και συνάμα αδίστακτος, ικανός να “καταστρώσει” τα πιο ύπουλα και μοχθηρά σχέδια. Οι εμμονές του, ο εγωισμός και η απληστία του επηρεάζουν ουσιαστικά την πλοκή της ταινίας. Είναι, κατά πολλούς, ο απόλυτος κακός.
Και παρόλα αυτά, η Disney καταφέρνει να διατηρεί στην ατμόσφαιρα την ιδέα ότι ο Σκαρ δεν ήταν πάντα τόσο κακός, αλλά ότι χάνει τον έλεγχο μετά τη γέννηση του Σίμπα, όταν καταλαβαίνει ότι η τελευταία του ευκαιρία να κάνει τα όνειρά του πραγματικότητα, έχει χαθεί.
Το πανέμορφο animation φέρνει στις οθόνες μας την Αφρικάνικη σαβάνα με τρόπο υπέροχα ρεαλιστικό, χωρίς να χάνεται το απαραίτητο πνεύμα αθωότητας της Disney. Για να το πετύχουν, οι δημιουργοί της ταινίας βρέθηκαν στην αφρικανική ήπειρο, μελετώντας την άγρια ζωή της από κοντά. Και σε κάθε σκηνή της ταινίας είναι εμφανή τα ευεργετικά αποτελέσματα.
Μιλώντας για σκηνές, το Lion King είναι μία ταινία γεμάτη αριστουργηματικά καρέ. Για παράδειγμα:
Οι αλληλουχίες δράσης που είχαν τον παιδικό εαυτό μας στην άκρη της καρέκλας να δαγκώνει τα χείλη του, τα χαλαρωτικά διαλείμματα μουσικής στην όαση των Τιμόν και Πούμπα (θα επανέλθουμε), η βόλτα στο νεκροταφείο ελεφάντων, ο διάλογος με τον αστρικό Μουφάσα, τα διδάγματα του Ραφίκι, το σολάρισμα του Σκαρ στο λημαίρι των υαινών.
Και ας μη μιλήσουμε για τη σκηνή του θανάτου του Μουφάσα, μία από τις πιο σπαρακτικές σκηνές στο σύμπαν της Disney. Η στιγμή που ο μικρός Σίμπα σηκώνει το πόδι του νεκρού του πατέρα, για να χωθεί στην αγκαλιά του, θα μείνει χαραγμένη για πάντα στην καρδιά μας.
Και προσθέστε σε όλο αυτό τα απίθανα τραγούδια που ντύνουν το soundtrack. Τραγούδια τόσο υπέροχα γραμμένα από τους Elton John, Tim Rice και Hans Zimmer που ο καθένας αναγνωρίζει ότι ο μύθος του Lion King δεν θα ήταν ο ίδιος χωρίς αυτά. Αλήθεια, μπορεί κάποιος να σκεφτεί Lion King χωρίς να σιγοτραγουδήσει ένα από τα λατρεμένα τραγούδια του;
I Just Can’t Wait to Be King, Can You Feel the Love Tonight, Circle of Life, Hakuna Matata.
Και όπου Hakuna Matata, έχουμε και Τιμόν και Πούμπα! Το κορυφαίο comic relief δίδυμο είτε με τα μαθήματα που δίνει στον νεαρό Σίμπα, είτε με τις διατροφικές του επιλογές (με γεύση φράουλα!), είτε με τον ξεκαρδιστικό τρόπο που ρίχνεται στη μάχη (με λένε “κύριο” γομάρι!), κλέβει συχνά την παράσταση στο Lion King.
Και δικαίως. Ο Τιμόν και ο Πούμπα είναι το ζευγάρι των ανέμελων και κάπως ανεύθυνων φίλων που όλοι χρειαζόμαστε σε αυτή τη ζωή, για να μας θυμίζουν ότι κάποιες φορές, ένα διάλειμμα από τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες είναι απαραίτητο.
Fun fact: ξέρατε ότι ο Πούμπα είναι ο πρώτος χαρακτήρας στην ιστορία της Disney που… αερίζεται on camera;
Το “Hakuna Matata” δεν είναι, όμως, η μόνη φράση – μάθημα ζωής που μας αφήνει παρακαταθήκη το Lion King. Έχουμε το μάθημα του Ραφίκι στον Σίμπα: “Ω, ναι, το παρελθόν μπορεί να πονά. Αλλά μπορείς είτε να τρέξεις μακριά από αυτό είτε να μάθεις από αυτό”. Και πάνω από όλα, τα λόγια του φαντάσματος του Μουφάσα στον γιο του: “Να θυμάσαι ποιος είσαι”.
Σε αυτές τις 3 φράσεις, μπορούμε να δούμε την περίληψη της βασικής ιστορίας του Lion King. Ο μικρός Σίμπα, αφού χάνει τον πατέρα του και φεύγει μακριά από το σπίτι, γνωρίζει την ανεμελιά του Hakuna Matata, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να επιλέξει ανάμεσα στις δύο επιλογές που του δίνει ο Ραφίκι και αποφασίζει να τιμήσει την κληρονομιά του, όταν ακούει τη φωνή του πατέρα του.
Το Lion King σου μαθαίνει τη γενναιότητα και την ευθύνη, ενώ ταυτόχρονα σε κάνει να γελάς και να κλαις. Και άλλες ταινίες της Disney έχουν αυτά τα χαρακτηριστικά, αλλά καμία δεν συνδυάζει τόσο ακραία συναισθήματα όσο αυτά που βιώνει ο θεατής, κινούμενος από τον τραυματικό θάνατο του Μουφάσα, στη ζωή με τους Τιμόν και Πούμπα και πίσω στη μάχη για το βασίλειο.
ΥΓ. Όχι, δεν ξεχάσαμε τη Νάλα. Άλλωστε, πίσω από κάθε μεγάλο λιοντάρι, κρύβεται μία δυναμική λέαινα!
via