Η ελάχιστη παρηγοριά για τους συγγενείς θυμάτων τραγωδιών είναι να μάθουν τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έφυγαν οι αγαπημένοι τους και να τους θρηνήσουν όπως τους αρμόζει.
Κηδεύοντάς τους όπως προβλέπουν οι κανόνες της ανθρώπινης ηθικής. Δυστυχώς, στην περίπτωση της Εριέττας Μόλχο στα Τέμπη δεν συνέβη τίποτα από τα δύο…
Πρόκειται για την φοιτήτρια που έχασε τη ζωή της στο τραγικό δυστύχημα το οποίο στοιχειώνει τις ζωές των δικών της, αν και έχουν περάσει δύο χρόνια από εκείνη την μαύρη μέρα. Διάστημα το οποίο δεν ήταν αρκετό για να βγουν στην επιφάνεια τα όσα συνέβησαν αυτό το μοιραίο βράδυ, πάνω από το οποίο αιωρούνται ακόμη σκιές που ίσως δεν φύγουν ποτέ. Ακόμη χειρότερο, ίσως, όμως για την οικογένειά της και βάρος αβάσταχτο είναι το γεγονός ότι από την Εριέττα δεν βρέθηκε το παραμικρό ίχνος… Το 57ο και τελευταίο θύμα αυτής της σκοτεινής υπόθεσης ζητά μέχρι σήμερα μια κάποια δικαίωση…
Βρισκόταν πιθανότατα στο κυλικείο
Μετά το αρχικό σοκ εκείνης της μαρτυρικής βραδιάς, με βάση τις μαρτυρίες, τα σωστικά συνεργεία επιδόθηκαν στο μακάβριο έργο της αναζήτησης σορών. Πολύ σύντομα αποδείχθηκε ότι οι επιζώντες στα βαγόνια που συγκρούστηκαν είχαν σωθεί και οι ελπίδες να προστεθούν και άλλο σε αυτή τη λίστα εξατμίστηκαν.
Από εκείνο το σημείο και μετά η προτεραιότητα των σωστικών συνεργείων άλλαξε. Πλέον στόχος τους ήταν να συγκεντρώσουν κάθε τι που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ώστε να ταυτοποιηθούν τα λείψανα και να δοθούν στις οικογένειες, ώστε αυτές να πουν με τρόπο αρμόζοντα το τελευταίο αντίο στους αγαπημένους τους.
Σύμφωνα με τις μαρτυρίες συνεπιβατών της, η Εριέττα τη στιγμή της σύγκρουσης βρισκόταν στο κυλικείο. Από εκεί συλλέχθηκαν μια σειρά από στοιχεία τα οποία στη συνέχεια εστάλησαν στις αρμόδιες υπηρεσίες για τον απαραίτητο έλεγχο. Κι ενώ για τα υπόλοιπα 56 θύματα επήλθε μια κάθαρση, τρόπον τινά, δεν συνέβη το ίδιο και για το κορίτσι που σπούδαζε στην Θεσσαλονίκη.
Δεν βρέθηκε πουθενά γενετικό και βιολογικό υλικό που να της αποδίδεται και δύο χρόνια μετά, έχοντας μεσολαβήσει και όσα τραγικά συνέβησαν στον τόπο της τραγωδίας, το κενό στις ψυχές των δικών της ανθρώπων παραμένει χαοτικό.
Η σύνδεση με την τραγική ιστορία της γιαγιάς της
Πριν λίγο καιρό παρουσιάστηκε το λεύκωμα που φέρει τον τίτλο «Εριέττα 28.02.23» με σκοπό όλα τα έσοδα που θα προκύψουν να διατεθούν υπέρ του προγράμματος υποτροφιών του Κολλεγίου Ανατόλια για τη χορήγηση μιας υποτροφίας που θα φέρει την ονομασία «Εριέττα Μόλχο».
Εκεί στην Θεσσαλονίκη όπου σπούδαζε η άτυχη γυναίκα πριν κοπεί τόσο βίαια το νήμα της ζωής της στα 23 χρόνια της… Εκεί όπου έχει τις ρίζες της η οικογένεια Μόλχο, μέλος της κάποτε ακμάζουσας εβραϊκής κοινότητας της συμπρωτεύουσας η οποία γνώρισε τη ναζιστική θηριωδία κατά την διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μάλιστα, η γιαγιά της ήταν ένα από τα χιλιάδες άτομα που μπήκαν σε εκείνα τα επονομαζόμενα «τρένα του θανάτου», με προορισμό το στρατόπεδο συγκέντρωσης του Άουσβιτς. Το οξύμωρο (αν επιτρέπεται ένας τέτοιος χαρακτηρισμός) είναι ότι ακριβώς 80 χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 1943, η γιαγιά κατάφερε με κάποιον τρόπο να επιστρέψει από ένα ταξίδι που έμοιαζε να μην έχει γυρισμό. Πόσο τραγικό είναι το ότι τελικά χάθηκε η εγγονή της εν καιρώ ειρήνης και μάλιστα δίχως να βρεθεί ούτε ίχνος της στην Ελλάδα του 21ου αιώνα…