Το μόνο που ήθελα από την ζωή μου ήταν κάποιον να με αγαπά , να με νοιάζεται και να με φροντίζει. Μεγάλωσα χωρίς πατέρα και ήλπιζα πως ο,τι στερήθηκα θα το έβρισκα σε ένα γάμο.
Τον άντρα μου τον γνώρισα πριν 4 χρόνια. Αυτή την στιγμή είμαι μητέρα δυο κοριτσιών, ένα 2 ετών κι ένα 6 μηνών. Αυτές είναι και ο λόγος που δεν μετανιώνω που παντρεύτηκα. Δυστυχώς δεν χάρηκα καμία από τις δυο μου γέννες. Στην πρώτη μου γέννα μια παρεξήγηση μεταξύ του άντρα μου και των δικών μου είχε άσχημο αντίκτυπο στην σχέση μου με τον σύζυγο μου. Εκτός αυτού εξαιτίας της εγκυμοσύνης μου η ερωτική μας ζωή (όπως είναι λογικό νομίζω) δεν πήγαινε καλά.
Ξαφνικά βρέθηκα σε ένα σπίτι με ένα μωρό και χωρίς καμία βοήθεια. Προσπαθούσα μέσω ιντερνέτ να βρω πληροφορίες για το πώς να αλλάξω το παιδί , πώς να το κάνω μπάνιο κλπ. Λίγο η τομή της καισαρικής που πονουσε, λίγο τα ξενύχτια ήρθε και το κερασάκι στη τούρτα που λέγεται μαστίτιδα. Ράκος εγώ και μην μπορώντας να αντεπεξέλθω ούτε ως νοικοκυρά ούτε ως σύζυγος (παρά μόνο σαν μανά) τότε ήρθε το πρώτο χτύπημα. Τρεις μέρες αφού είχα γυρίσει από το νοσοκομείο, ο άντρας μου με έδιωξε από το σπίτι. Τα λόγια του μαχαίρι στη καρδιά “τι να σε κάνω; Ούτε μαγειρεύεις, ούτε σεξ κανεις!”. Το χειρότερο με έδιωχνε ξέροντας ότι ούτε που να πάω είχα αλλά και τα μόνα λεφτά που μου είχαν μείνει ήταν 60 λεπτά. Πριν απομακρυνθώ με γύρισε πίσω. Βεβαια καταλαβαίνετε ότι μια τέτοια πληγή στην καρδιά δεν κλείνει.
Μετά ένα χρόνο μένω πάλι έγκυος. Λίγο πριν γεννησω παρακάλεσα να μην μου συμπεριφερθεί όπως την προηγούμενη φορά αλλά δυστυχώς… μπήκα στο χειρουργείο χωρίς να με δει (ήμουν στο νοσοκομείο μια μέρα πριν την γεννά) και αυτό γιατί τον είχε πάρει ο ύπνος. Εγώ γεννούσα κι αυτός κοιμόταν!!!! Είχα αποφασίσει ότι τίποτα δεν θα μου χαλούσε τη χαρά μου. Κι όμως για μια ακόμα φορά δεν υπολόγισα σωστά. Θεωρούσε το μωρό άσχημο και έλεγε συνεχώς μήπως το μπέρδεψαν με άλλο μωρό και ότι δεν είναι το δικό μας. Μου έδινε 40 μέρες διορία για τον θηλασμό γιατί όπως έλεγε αφού σαραντίσω ήθελε κανονική γυναίκα στο κρεβάτι. Εγώ συνέχισα να θηλάζω μέχρι 4 μηνών αλλά κάθε φορά με καυγά. Τα λόγια για μια ακόμη φορά μαχαίρι στη ψυχή “μήπως τελικά την βρίσκεις να σου πειράζει το μωρό το στήθος γι αυτό δεν το σταματάς;” έλεγε.
Γενικότερα τα προβλήματα πολλά. Λίγο τα μωρά με τις απαιτήσεις τους, λίγο τα οικονομικά μας που είναι άθλια χωρίς βοήθεια από πουθενά , οι τσακωμοί καθημερινοί. Το χειρότερο συνέβη σήμερα. Ενώ είμαστε στην μπανιέρα και με βοηθά να πλύνω την μεγάλη μας κόρη συνειδητοποιώ ότι το σφουγγάρι του μπάνιου που ακουμπώ το μωρό για να το κάνω μπάνιο, το έχει ακουμπήσει στην λεκάνη της τουαλέτας. Αυτόματα το μυαλό μου σκέπτεται ,άραγε πόσες φορές το έχει κάνει και δεν το ξέρω; Εκεί πάνω ακουμπώ το μωρό!
Τότε μια έκρηξη θυμού μου ήταν η αιτία για ότι ακολούθησε, τα λόγια μου: “Πας καλά το σφουγγάρι του μωρού μέσα στην λεκάνη;”. Τότε πετά το παιδί στην μπανιέρα (ευτυχώς δεν χτύπησε αλλά τρόμαξε κι αυτό κι εγώ). Με το παιδί αγκαλιά βγαίνω από το μπάνιο και συνεχίζω να ξεσπώ “είναι δυνατόν, είσαι με τα καλά σου, μα καλά το παιδί παραλίγο να χτυπήσει” και τότε σηκώνεται και με μανία μου έριχνε μπουνιές στο μπράτσο κι ενώ είχα το παιδί αγκαλιά. Το χειρότερο είναι ότι έχω ένα μήνα καθυστέρηση και το τεστ εγκυμοσύνης έδειξε θετικό . Με βάρεσε μπροστά στο παιδί κι ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα εγκυμοσύνης. Για μένα αυτός ο άνθρωπος έχει πεθάνει μέσα μου….
Βασιλεία