Μια 39χρονη νύφη περιγράφει τον λόγο που παντρεύτηκε δεύτερη φορά, αλλά και τη σχέση που διατηρεί με την πεθερά της.
Συγκεκριμένα η γυναίκα περιγράφει: «Ονομάζομαι Μυρτώ και είμαι 39 ετών. Είμαι παντρεμένη με έναν άντρα 15 χρόνια μεγαλύτερο μου τον οποίο και παντρεύτηκα γιατί ήταν εύπορος και θα μου διασφάλιζε μια άνετη ζωή.
Την πεθερά μου δεν τη συμπάθησα ποτέ. Είχα όμως πλάνο να γίνω αναγκαία και συμπαθής προκειμένου να υλοποιήσω τα όνειρά μου για μια καλή και άνετη ζωή.
Είναι ο δεύτερος γάμος μου και μαζί του απέκτησα και το δεύτερο παιδί μου. Δεν τον ερωτεύτηκα ποτέ, ωστόσο εκτίμησα το γεγονός πως ήταν κύριος, ευγενικός και ευκατάστατος. Εγώ, είμαι όμορφη, αυτό άλλωστε είναι και το μεγαλύτερο μου προσόν, αλλά δυστυχώς από μια οικογένεια του μεροκάματου. Τον πρώτο μου άντρα τον ερωτεύτηκα αλλά δε μου βγήκε σε καλό. Καθημερινά ήμασταν σε μια φάση μεροδούλι μεροφάι. Έτσι αν και τον αγαπούσα χωρίσαμε.
Ο γάμος αποτελεί για εμένα ένα είδος συμφωνίας. Ο καθένας καταθέτει στο τραπέζι τα προσόντα του και αποτελεί μια σιωπηλή συμφωνία η αποδοχή τους. Η ομορφιά είναι ένα δυνατό χαρτί και όποιος το γεύεται οφείλει να το πληρώσει αδρά. Κυνικό θα μου πείτε… Ναι ίσως αλλά η ζωή δεν είναι για όσους πάνε με το σταυρό στο χέρι.
Το δεύτερό μου άντρα τον γνώρισα λίγους μήνες μετά το διαζύγιό μου. Πήγα στη βιοτεχνία που διαθέτει για να εργαστώ ως γραμματέας. Μαζί με τη δουλειά μου και το έργο που προσέφερα προσπάθησα να μάθω πράγματα για τον ίδιο. Κατάλαβα αμέσως πως έχει οικονομική ευμάρεια και απόρησα που δεν είχε ποτέ παντρευτεί. Όταν συνέλεξα όλες τις πληροφορίες που ήθελα άρχισα με στρατηγική να του κάνω τα «γλυκά μάτια».
Φρόντιζα να είμαι σeξι, ευγενική και βέβαια διαθέσιμη. Η δε μελλοντική μου πεθερά έδειχνε να με συμπαθεί δεδομένου πως είμαι καλή στη δουλειά μου και με ιδέες που εκτόξευσαν τις εξαγωγές μας. Για να μην μακρηγορώ με τα πολλά τους κατέκτησα όλους και δεν άργησε η στιγμή που ανέβηκα για δεύτερη φορά τα σκαλιά της εκκλησίας. Μένουμε όλοι μαζί σε μια διπλοκατοικία αρκετά κοντά στη βιοτεχνία. Η πεθερά μου στο ισόγειο και εμείς στον πρώτο όροφο.
Την πεθερά μου δεν τη συμπάθησα ποτέ. Εξ’ αρχής είχα ένα σχέδιο προκειμένου να κάνω την τύχη μου. Σήμερα που σάς γράφω η πεθερά μου λαμβάνει μια σύνταξη της τάξεως των 1500€. Εργαζόταν από παιδί με ένσημα βαρέα και ανθυγιεινά. Τώρα δεν την χρειάζομαι στα πόδια μου.
Θέλω να σταματήσω να εργάζομαι και να καρπώνομαι εγώ και το παιδί μου το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός της.
Θέλω και ψάχνω να βρω τρόπους να τη βάλω σε ένα γηροκομείο. Έτσι θα έχει φροντίδα, ελεγχόμενα έξοδα και εγώ θα έχω το πεδίο ελεύθερο. Όταν το λέω στον άντρα μου στα πλαίσια της κουβέντας τσιτώνει.
Πώς μπορώ κατά τη γνώμη σας να καταφέρω τον στόχο μου; Έχω δουλέψει πολύ σκληρά και είναι δίκαιο για εμένα να καρπωθώ τα πάντα. Άλλωστε η ομορφιά είναι κάτι που πληρώνεται!».