Θέλω μόνο να γελώ σε αυτήν τη ζωή. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο.
Είναι τόσο μικρή για να είναι παράλληλα και θλιβερή. Θέλω καλούς φίλους και καλό κρασί. Ταξίδια και βιβλία. Στεναχώριες που περνούν και δε με ακουμπούν. Δε με αγγίζουν παραπάνω από το δέον. Γιατί να κλάψω, γιατί να λυπηθώ; Πού θα ωφεληθώ σε αυτό και ποιον θα ωφελήσω;
Θέλω να βρεθώ στην Ισπανία και στη Γαλλία, να ταξιδέψω μακριά από εδώ. Γιατί να μείνω εδώ άλλωστε; Είναι κατάρα να ζήσεις μια ζωή στο ίδιο μέρος. Δε θέλω να κοιτώ φωτογραφίες και να μετανιώνω που δε βρέθηκα εκεί. Ένα αεροπλάνο και όπου βρεθώ και στην τελική ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει.
Όλον τον κόσμο θέλω να δω, τίποτα να μην αφήσω. Μόνο αυτήν την καθημερινότητα. Να φάω από όλες τις γωνιές του κόσμου. Να αηδιάσω και να προσπαθήσω να φανώ ευγενική με την τοπική τους κουζίνα. Να στερέψω από το πολύ ρύζι στην Ασία και να πάρω δέκα κιλά από τα μακαρόνια της Ιταλίας.
Να μεθύσω και να κάνω ό,τι μου κατέβει. Να είμαι άγνωστη μεταξύ αγνώστων. Τίποτα να μη με νοιάζει, καμία νόρμα, καμία ρουτίνα. Τις έχω βαρεθεί, δε θέλω να με καθορίζουν αυτές. Όλο το κρασί του κόσμου να δοκιμάσω, στη Χιλή και στην Αυστραλία, στην Τοσκάνη και το Παρίσι. Όλες τις μπύρες της Γερμανίας θέλω να δοκιμάσω και από αυτές να πω ποιαν αγαπώ πιο πολύ. Να ξέρω να πω το γιατί από βίωμα και όχι επιστημονικά και ανιαρά.
Θέλω να χαθώ σε μία πόλη. Να βρίζω που δεν καταλαβαίνω το χάρτη. Να βρίζω το κινητό που δεν πιάνει σήμα στα βουνά και στα λαγκάδια που θέλησα να βρεθώ. Να μου φταίνε όλοι μα να μη φταίει κανείς.
Να παίρνω λάθος συγκοινωνία και να βρεθώ σε ένα μέρος ποιο όμορφο από αυτό που προοριζόμουν. Να μην πάω πάλι στη δουλεία, πάλι στη σχολή. Τον έμαθα πια αυτόν τον δρόμο. Θέλω να τον ξεχάσω και να μάθω άλλους χίλιους.
Δε θέλω καφέ από το ίδιο μέρος, κάθε μέρα λέω την ίδια φράση: «Ένα καπουτσίνο μέτριο χωρίς κανέλα, χωρίς τίποτα». Όχι, δεν το θέλω αυτό. Θέλω να προσπαθήσω να πω στα Νορβηγικά τον καφέ, να μην καταλάβει τίποτα κανείς και τελικά να αναγκαστώ να χρησιμοποιήσω τα αγγλικά. Με ένα phrase book να νομίζω πως μιλάω άπταιστα τα ισπανικά. Να γελάνε οι άλλοι μαζί μου, να γελάω και εγώ μαζί με αυτούς.
Θέλω να γνωρίσω κόσμο, να μου δώσει κάτι και αντίστοιχα να του δώσω και εγώ. Να έχω να λέω για τον φίλο μου από την Ινδονησία που κολυμπάει με καρχαρίες. Έναν άλλον που στόχο έχει να ανέβει στο Έβερεστ. Να ξέρω πως όπου βρεθώ κάτι θα με δένει. Είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι μία ανάμνηση.
Θέλω να γελάω με την καρδιά μου και να μην ξέρω τι μου ξημερώνει. Να κλαίω από τα γέλια και όχι από στεναχώριες. Τίποτα να μη με ενδιαφέρει παρά μόνο το επόμενο ταξίδι που με περιμένει. Θέλω να μη στεναχωριέμαι γιατί έχω πάντα άλλα τόσα που με κάνουν να γελώ.
Θέλω άτομα δίπλα μου που την πίκρα θα στην κάνουν χαρά, δάκρυ δε θα αφήσουν από το μάτι σου να τρέξει. Δε θέλω μίζερα πράγματα ούτε και μίζερους ανθρώπους στη ζωή μου. Ένα εισιτήριο με ένα καλό βιβλίο και μια καλή παρέα, αυτό θέλω μόνο. Άντε και λίγο κρασί.
[ mindthetrap]