Κάθε επίσκεψη και τηλεφώνημά τους τελειώνει λέγοντας «Σ’ αγαπώ» είτε είμαι μόνη μου, είτε με τον άντρα μου. Το κατανοώ να το λένε στον άντρα μου, μιας και είναι παιδί τους, αλλά να το λένε και σε μένα σε κάθε ευκαιρία με φέρνει σε αμηχανία.
Ο άντρας μου κι εγώ παντρευτήκαμε πριν από 5 χρόνια. Γνωριστήκαμε όχι και στην πρώτη μας νιότη, αλλά ταιριάξαμε και αγαπηθήκαμε πολύ.
Οι γονείς του ζουν μακριά. Τους είδα μια φορά , πριν το γάμο και τώρα πια άντε κανα δυο φορές το χρόνο.
Κάθε επίσκεψη και τηλεφώνημά τους τελειώνει λέγοντας «Σ’ αγαπώ» είτε είμαι μόνη μου, είτε με τον άντρα μου.
Το κατανοώ να το λένε στον άντρα μου, μιας και είναι παιδί τους, αλλά να το λένε και σε μένα σε κάθε ευκαιρία με φέρνει σε αμηχανία.
Είναι πολύ καλοί άνθρωποι και τους συμπαθώ, αλλά δεν τους αγαπώ.
Να τους πω κι εγώ «Σ’ αγαπώ» δεν το βλέπω μιας και δεν το νιώθω.
Τί μπορώ να τους λέω, για να γεμίσω εκείνη την αμήχανη σιωπή μετά το δικό τους «Σ’ αγαπώ»;
Πόπη