Πάντα πίστευα ότι η απανθρωπιά είναι «προνόμιο» λίγων και ένιωθα τυχερή που είχα γύρω μου ανθρώπους γεμάτους αγάπη και στοργή . Με τον άντρα μου όσο ήμασταν μαζί είχαμε τέτοιο δέσιμο και αγάπη που είχα πειστεί ότι όλοι γύρω μου είναι έτσι, έκανα όμως μεγάλο λάθος.
Από την αρχή του γάμου μας ξέραμε ότι λόγω ενός δικού μου προβλήματος υγείας δεν θα μπορούσαμε να αποκτήσουμε δικά μας παιδιά γι’ αυτό και ξεκινήσαμε αμέσως μετά το γάμο διαδικασίες για υιοθεσία και μετά από ένα όχι και τόσο μεγάλο διάστημα υιοθετήσαμε δύο παιδάκια που ήταν αδερφάκια.
Είχαμε μία ευτυχισμένη, δεμένη οικογένεια μέχρι που ο καρκίνος μας χτύπησε την πόρτα και πήρε τον άντρα μου μακριά ανήμερα των Χριστουγέννων.
Αν με πονάει περισσότερο κάποια εποχή του χρόνου αυτή είναι οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς.
Ευτυχώς έχω τα παιδιά μου, τους γονείς μου, τα αδέρφια μου και τα ανίψια μου, και από τις δύο οικογένειες, οι οποίοι κάθε χρόνο κάνουν ό, τι μπορούν για να μας κάνουν να νιώσουμε καλά και να χαρούμε μαζί τους τις γιορτές.
Με την πεθερά μου δεν τα πηγαίναμε ποτέ καλά.
Ειδικά από τότε που έμαθε ότι θα υιοθετήσουμε απομακρύνθηκε πολύ και προσπάθησε να απομακρύνει και το γιο της από μένα αλλά δεν τα κατάφερε. Ήταν πάντα περίεργη αλλά δεν έδινα σημασία. Όταν έχασε το γιο της πίστεψα ότι θα μας στεκόταν, ότι θα ήταν στο πλευρό μας, ότι θα ξέχναγε την άλλοτε αλλόκοτη συμπεριφορά της και θα γινόμασταν μία γροθιά αλλά τα πράγματα δεν έγιναν έτσι.
Η χηρεία, που την είχε βιώσει και εκείνη δεν κατάφερε να την κάνει «άνθρωπο», ούτε όμως και η απώλεια του γιου της. Η συμπεριφορά της χειροτέρεψε και έγινε πιο απάνθρωπη από πότε. Δεν μας παίρνει ποτέ τηλέφωνο να δει τι κάνουμε, δεν έχει καμία επαφή με τα εγγόνια της, άντε μία φορά στις τόσες που έρχεται να μας δει έτσι για το τυπικό και προσπαθεί με τον τρόπο της να απομακρύνει και τα αδέρφια του άντρα μου από εμάς.
Τις προάλλες που πήγα σπίτι της για να της πάω κάποια πράγματα του γιου της που μου ζήτησε, το μάτι μου έπεσε στο τεράστιο χριστουγεννιάτικο δέντρο που είχε στολίσει κάτω από το οποίο είχε τοποθετήσει λογιών λογιών κουτιά πολύ όμορφα στολισμένα με πολύχρωμες κορδέλες. Τα ζήλεψα. Με είδε που τα κοίταζα και γύρισε και μου είπε: «Μην τα κοιτάς, δεν είναι για τα παιδιά σου, ούτε φυσικά για σένα. Είναι για τα παιδιά που μου απέμειναν και τις οικογένειές τους. Τα δικά σου τα παιδιά δεν ήταν του γιου μου άρα δεν είχα καμία υποχρέωση να τους πάρω δώρα».
Τα λόγια της με πλήγωσαν τόσο πολύ που δεν κρατήθηκα. Έβαλα τα κλάματα μπροστά της και σηκώθηκα και έφυγα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τόση κακία. Δεν τα λυπάται καθόλου αυτά τα παιδάκια που αναγκάζονται να ζήσουν για δεύτερη φορά στη ζωή τους την απώλεια των γονιών τους; Πόσο κακοί μπορεί να γίνουν μερικοί άνθρωποι και άδικοι;
Την απέχθειά της απέναντι στα παιδιά μου την έδειχνε και στο παρελθόν με διάφορους τρόπους αλλά δεν τολμούσε να κάνει και πολλά γιατί ήταν ο γιος της στη μέση που τα παιδιά όσο ζούσε τα λάτρευε, τώρα όμως που εκείνος δεν υπάρχει, βρήκε ευκαιρία για να βγάλει χολή σε δύο παιδιά που δεν έχουν άλλον στον κόσμο πέρα από εμάς.
Πάντα τα είχε σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με τα υπόλοιπα εγγόνια της. Τα παιδιά μου ήταν πάντα παρείσακτα και ριγμένα σε λεφτά, σε δώρα, σε στοργή, σε αγκαλιές. Ευτυχώς είχαν τόσα πολλά από εμένα και το μπαμπά τους αλλά και από τους υπόλοιπους συγγενείς…
Μετά από αυτή τη συμπεριφορά την πεθερά μου δεν θέλω ούτε να τη βλέπω. Πάντα ήταν τοξικός άνθρωπος και εγώ τέτοιους ανθρώπους δεν τους θέλω κοντά στα παιδιά μου. Αν χρειαστεί θα περάσουμε μόνοι μας τις γιορτές και θα βάλω τα δυνατά μου για να ζήσουν τα πιο όμορφα Χριστούγεννα που έζησαν ποτέ…
Αλεξάνδρα