Μια ανύπαντρη μητέρα εξομολογείται ότι έμεινε έγκυος στα 18 της και επειδή δεν μπορούσε να μεγαλώσει μόνη της αυτό το μωρό χωρίς σύζυγο, έδωσε το παιδί στον αδερφό της και στη γυναίκα του που δεν μπορούσαν να κάνουν δικά τους παιδιά. Όπως λέει , αυτός ήταν ένας τρόπος να έχει το παιδί της κοντά της και να το βλέπει έστω και ως θεία του.
Η ιστορία της ανύπαντρης μητέρας
Πριν από χρόνια έφερα στον κόσμο ένα πανέμορφο κοριτσάκι εκτός γάμου. Ήμουν μόλις 18 χρονών και είχα σχέση με ένα νεαρό από το χωριό που μόλις έμαθε ότι είμαι έγκυος με παράτησε και έφυγε στην Αθήνα. Τον φυγάδευσαν οι δικοί του γιατί δεν τους έκανα για νύφη. Δεν ασχολήθηκαν ποτέ με εμένα, ούτε ρώτησαν τι απέγινε το παιδί. Σαν να μην υπήρξε ποτέ.Διαπίστωσα ότι ήμουν έγκυος σε αρκετά προχωρημένη εγκυμοσύνη και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να το διορθώσω. Όταν γέννησα έδωσα το παιδί στον αδερφό μου που με τη γυναίκα του δεν μπορούσαν να κάνουν παιδί. Πάλευαν πάρα πολλά χρόνια αλλά όπως τελικά αποδείχθηκε δεν ήταν γραφτό τους. Και ο αδερφός μου και η γυναίκα του έπεσαν να πεθάνουν. Ήθελαν πάρα πολύ να δημιουργήσουν οικογένεια και όταν είδαν πως είχαν περάσει χρόνια και δεν είχαν καταφέρει να κάνουν ούτε ένα παιδί απευθύνθηκαν στο γιατρό και οι εξετάσεις έδειξαν ότι η νύφη μου αντιμετώπιζε ένα πολύ σοβαρό γυναικολογικό πρόβλημα και της είπαν πως δεν θα μπορέσει ποτέ να κυοφορήσει.
Να το μεγαλώσω μόνη μου δεν μπορούσα και η καλύτερη λύση ήταν να το πάρει ο αδερφός μου και η γυναίκα του. Τουλάχιστον θα το έβλεπα, θα ήξερα που είναι και τί κάνει. Ο αποχωρισμός μας είναι κάτι που δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσω. Ένιωσα λες και μου ξερίζωσαν ένα κομμάτι από την καρδιά μου αλλά δεν το μετανιώνω. Μαζί μου δεν θα μεγάλωνε καλά. Ήμουν σε μία φάση που μόλις είχα τελειώσει το σχολείο και δεν είχα στον ήλιο μοίρα. Ούτε μορφωμένη ήμουν ούτε χρήματα είχα. Οι γονείς μου δεν ήθελαν με τίποτα να κρατήσω το παιδί. Πού ακούστηκε εξώγαμο παιδί στο χωριό μας; Τουλάχιστον ο αδερφός μου και η γυναίκα του ήταν ευκατάστατοι και ήξερα από την αρχή ότι το παιδί μου μαζί τους θα μεγάλωνε καλά, θα μορφωνόταν και θα είχε μία πολύ καλή ζωή.
Η συνέχεια της ιστορίας
Το παιδί μεγάλωσε φωνάζοντάς με θεία. Όλοι μαζί ήμασταν μία οικογένεια και ήμουν χαρούμενη γιατί έβλεπα το παιδί μου να μεγαλώνει, να γίνεται μία όμορφη γυναίκα και να είναι ευτυχισμένη στη ζωή της. Με πονούσε το κάθε «θεία» που έλεγε και που δεν ήξερε την αλήθεια αλλά καλύτερα για όλους μας. Μεγάλωνε δίπλα μου χωρίς να ξέρει ότι είμαι μαμά του, μου αρκούσε όμως που το έβλεπα καλά και ευτυχισμένο.Χρόνια αργότερα δεν άντεξα και έφυγα στο εξωτερικό. Εκεί παντρεύτηκα και έκανα τρία παιδιά αλλά το πρωτότοκό μου, το καμάρι μου, ο πόνος μου ο αβάσταχτος θα είναι πάντα αυτό το παιδί. Το αγαπάω και με αγαπάει, έχουμε ένα ξεχωριστό δέσιμο αλλά κάθε φορά που με αποκαλεί θεία είναι σαν να μου μπήγει ένα μαχαίρι στην καρδιά.
Τουλάχιστον εδώ που είμαι δεν το βλέπω τόσο συχνά όχι ότι αυτό απαλύνει τον πόνο μου. Μιλάμε συνέχεια στο τηλέφωνο και μαθαίνω ότι προοδεύει και γίνεται μεγάλη και τρανή. Κάθε φορά που έρχομαι στην Ελλάδα βρισκόμαστε όλοι μαζί και αποκαλεί τα παιδιά μου ξαδέρφια της χωρίς να ξέρει ότι στην πραγματικότητα είναι αδέρφια της.Με τον αδερφό μου και τη γυναίκα του έχουμε αποφασίσει να μην της αποκαλύψουμε ποτέ την αλήθεια. Δεν χρειάζεται να ξέρει. Πιο πολύ θα πληγωθεί παρά καλό θα κάνουμε. Στην ηλικία που είναι ετοιμάζεται να κάνει τη δική της οικογένεια και ένα τέτοιο νέο θα την τάραζε ψυχολογικά. Δεν το θέλω. Προτιμώ να παραμείνω θεία της και να την καμαρώνω από μακριά.