Αν δεν ήταν μια από τις παλιότερες μπακαλοταβέρνες της επικράτειας, θα ήταν μουσείο. Μιας Ελλάδας που ξεχάστηκε κάπου στη δεκαετία του ’20, με τα παλιά ραδιόφωνα, το σκαλιστό, έργο τέχνης-μοναδικό ξύλινο ψυγείο του ’38, τη μαρμάρινη ποτηριέρα, το γραμμόφωνο, τις αντίκες ζυγαριές, το καρό στα πλακάκια του πατώματος, τους χρυσούς πολυελαίους, τα καρό τζαμωτά της νεοκλασικής πρόσοψης.
Οι ασπρόμαυρες φωτογραφίες θυμούνται παλιά γλέντια, τα υπόλοιπα θα σου τα διηγηθεί ο γλυκύτατος κυρ-Αποστόλης, δεύτερη γενιά του οινοπαντοπωλείου, θα σου πει για την αξεπέραστη ρετσίνα του που ωριμάζει στο υπόγειο, θα σου δείξει τις τρύπες από τις σφαίρες των Γερμανών στο μεταλλικό ρολό.
Κι όλα αυτά όσο η γυναίκα του η Βούλα τηγανίζει το μοναδικό συκώτι και τα κεφτεδάκια της, την ομελέτα με κορνμπίφ και τυρί, τις υπέροχες τραγανές τηγανητές πατάτες.
Όσο εσύ ταξιδεύεις στο χρόνο με τις υπέροχες θρούμπες, τη γραβιέρα και έναν καυτό καγιανά με ντομάτα που μόλις βγήκε από τη φωτιά, άκου την ιστορία…
Τα τρία αδέλφια Παπακωνσταντίνου από τα Τρίκαλα άνοιξαν εδώ το ’20 ένα μπακάλικο. Η φέτα τους έκανε σουξέ στη γειτονιά. Μετά ήρθαν οι πρόσφυγες, ήρθε και το τραμ, το μαγαζί έγινε στάση: «Παπακωνσταντίνου».
Τα παλικάρια έκαναν εδώ τη δική τους στάση να δούνε τις κοπελιές που δούλευαν στις φάμπρικες να κατεβαίνουν από το τραμ.
Μονάχα καπηλειό τώρα πια, φιλοξενεί γλέντια, χορούς και ζωντανές μουσικές, φιλοξενώντας τακτικά το μουσικό ταλέντο των πιστών του θαμώνων, ήσυχες βραδιές με τους περίοικους αλλά και διασημότητες πολλές – έχω δει τον Γ. Παπανδρέου να γιορτάζει εδώ τα γενέθλιά του!
Σε ένα μέρος όπου από το 1923 έχουν αλλάξει μόνο οι χαρτοπετσέτες και η γειτονιά, πηγαίνεις λίγο όπως θα πήγαινες στην εκκλησία.
Σε σπρώχνει εκεί ό,τι και στη θρησκεία. Η ψευδαίσθηση μιας προσωρινής αθανασίας, όσο κρατάει μια ομελέτα με κορνμπιφ, μια ζεστή «παντρεμένη» φάβα, ένα τηγανητό λουκάνικο, μια καράφα παλιά ρετσίνα.
Αφού ο κυρ-Αποστόλης τηγανίζει ακόμη πατάτες πίσω από τον πάγκο και σκοπεύει να τις τηγανίζει και τον επόμενο μήνα, παίρνεις κι εσύ αυθόρμητα μια παράταση.
Τα μέρη που επιμένουν στο χρόνο είναι ένα κομμάτι αιωνιότητας. Επιστρέφεις ξανά και ξανά για να μη χαθούν.
Στην ουσία για να μη χάσεις εσύ τον κόσμο όπως τον ήξερες. Ακόμα κι αν δεν τραγουδάνε τα αγαπημένα σου τραγούδια, είναι από μόνα τους το τραγούδι της ζωής που επιμένει.
Πληροφορίες: Ψαρρών 38 & Σαλαμίνος, Ταμπούρια, τηλ. 210 4612674. Τιμές: γύρω στα 10 ευρώ το άτομο. Ανοιχτά κάθε μέρα από τις 11.30-23.00, εκτός Κυριακής.