Η παρακάτω ιστορία ανήκει στη Δήμητρα Σ. και την αναδημοσιεύουμε από την ομάδα στο fb Untold Stories με την άδεια της συντάκτριας της
Έχει happy end, ακόμα τουλάχιστον κι ελπίζω να δώσει λίγο κουράγιο σε όσους αγωνίζονται τώρα!
Αφιερωμένο στο αγόρι μου που θα κλείσει τα 7 αυτό το καλοκαίρι!
“Το καλοκαίρι που αγαπώ ήρθε. Ειδικά τον Ιούλιο. Ιούλιο γεννήθηκα. Ιούλιο γεννήθηκε ο άντρας μου. Ιούλιο τον γνώρισα και Ιούλιο τον παντρεύτηκα. Ιούλιο ήρθε και το παιδί μου. Όλα είναι αλλιώς μέσα μου και γύρω μου αυτή την εποχή.
Οδηγώ και στο ραδιόφωνο παίζει τραγούδια που με ταξιδεύουν σε άλλα καλοκαίρια. Καλοκαίρια που ο αέρας ανακάτευε τα μακρυά μαλλιά μου, που ταξίδευα, χαμογελούσα, που δεν με φόβιζε τίποτα.
Και μετά ήρθαν άλλα καλοκαίρια. Αυτά που ενώ περίμενα το πρώτο μου παιδί ήρθε ο καρκίνος, Ιούλιο κι αυτός.
Βρε καλώς τον! Τώρα βρήκες όμως; Γιατί πρέπει μαζί με μένα να παλέψει και το παιδί μου για την ζωή του; Τόσο πρόωρος… Τόσο μικρός… Τόσο μόνος 2 μήνες στην εντατική νεογνών… Και πάλεψε.
Και ήρθε και το επόμενο καλοκαίρι. Και η βάφτιση του. Του Θεόδωρου.
Του δώρου μας απ τον Θεό. Με θυμάμαι εκεί. Με την περούκα μου και το μακιγιάζ μου να ξεβάφει απ τα δάκρυα… Ήμουν εκεί όμως.
Γιατί τον πάλεψα. Πολύ. Ήταν δύσκολος και επιθετικός και κακής πρόγνωσης.
Όλα τα έκανα. Και χημειοθεραπειες και μεταμόσχευση μυελού και ακτινοβολίες.
Δεν χρειάζονται λεπτομέρειες. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ζω κι αυτό το καλοκαίρι. Που το αγόρι μου θα κλείσει τα τέσσερα.
Που οι αγαπημένοι μου είναι δίπλα μου. Που αγαπώ, χαμογελάω, ονειρεύομαι. Και που τα μαλλιά μου τα ανακατεύει πάλι ο αέρας…
Photo credit: http://wincancer.gr/
Πηγή: singleparent.gr