Η εποχή του τίποτα και του πολύ καθόλου, έχει και τα κάτι της που μας ξυπνάνε… Ο Στάθης Παναγιωτόπουλος του Ράδιο Αρβύλα – ας πούμε – και η παγερή του προσωπικότητα.
Ζούμε στην εποχή, που απεγνωσμένα θέλουμε να δείξουμε και να δειχτούμε. Τα καλοκαίρια, «ανεβαίνουν» σαν καταιγίδα ξαφνική μέσα στον καύσωνα πόδια, πόδια με τα βαμμένα νύχια από τα νυχάδικα και μια υποψία θερινής βαριεστημάρας στην ξαπλώστρα της αμεριμνησίας… Το ραχιαίο μέρος της ποδοκνημικής άρθρωσης – το κουντεπιέ γαλλιστί – συντροφεύει τις αναζητήσεις μας στο Facebook κατακαλόκαιρο.
γράφει ο Νίκος Τζιανίδης – ethnos.gr
Μετά, όταν έρχονται τα σύννεφα και κουβαλάνε τον χειμώνα, έρχονται κι οι χιονάνθρωποι. Όπου χιόνι και χαρά οι selfies πρώτες. Χιονάνθρωποι παντού: σε καπό αυτοκινήτων, σε αυλές και σε κεφάλια πάνω, κεφάλια ήδη εψυγμένα από την διαδικτυακή παγωνιά.
Και μετά παιδάκια, πολλά παιδάκια και ευχές: «Να σε χαίρομαι αγόρι μου», «Κορούλα μου τυχερή σαν τη γιαγιά σου να ‘σαι»… Παιδάκια σε γιορτές, σε νοσοκομεία με χεράκια σπασμένα, σε γυμναστικές επιδείξεις ντυμένα μελισσάκια. Παιδάκια παραμελημένα, σαν τ’ αλητάκια του δρόμου, που όμως η μαμά τα θυμήθηκε στο Facebook! Και όλη η ζωή μας πια, μια δημοσίευση κατήφορος.
Και τελευταία ενέσκηψαν και οι εμβολιασμοί: Πρώτη δόση ο κυρ Κούλης, δεύτερη δόση ο κυρ Αλέξης να και η τρίτη της κυρά Σουλτάνας και να οι σύριγγες με τις βελόνες και να οι αντιεμβολιαστές να βάλουν.
Και μετά ήρθαν τα Χριστούγεννα και η Πρωτοχρονιά. Και να τα σκυλάκια και ο «καλός» της κυρίας της αδιάφθορης, κάτω από το χριστουγεννιάτικο δένδρο, της κυρίας που (έκανε πως) δεν ήξερε ότι αυτός που την πλήρωνε ήταν ο δον Πάμπλο Εσκομπάρ κι όλα ένα αστέρι πάνω από τη φάτνη της ματαιοδοξίας μας. Και να οι κυρίες οι «παστρικές», με τις ζωές ερείπια, να δείχνουν αστραφτερά χαμόγελα και λάμψη για να μην τρομάζουν οι ίδιες από τη σκοτεινιά της ζωής τους. Και όλα αυτά καλά και ωραία και αυτοπροβαλλόμενα.
Αλλά, ρε «φίλε» Στάθη με τα κρύα ανέκδοτα και την καυτή ερωτική ζωή, άλλο ανεβάζω τα προσωπικά μου και γίνομαι ρόμπα, κι όσοι με βλέπουν χαίρονται κι όσοι με ξέρουν κλαίνε, κι άλλο σε κάνω ρόμπα γιατί δεν μου κάθισες ή μου ‘φυγες ή δεν σε θέλω πια να ξέρεις, κι άλλη αγαπώ.
Κι άλλο ρε Σταθάκο η υψηλή και αυστηρή κριτική σε όλους και τα φιλοσοφικά Βινίλια και η ροκιές και τα διαμάντια που λάμπουν, αλλά είναι πιο φθηνά και σκουριασμένα κι από faux bijoux, κι άλλο η ανώμαλη ανεντιμότητα!
Γιατί «φίλε» Στάθη, που μας παγώνατε με τα κρυόκωλα αστεία σας κι εσύ και η παρέα σου, αυτό που σε κατηγορούν και ομολόγησες ότι έπραξες, είναι κάτι περισσότερο από μια βρωμερή πράξη είναι πράξη άνανδρη κατάπτυστη και ελεεινή. Κι αν έχεις φιλότιμο κρύψου στα βάθη της Αλονήσου και κάνε παρέα με τις φώκιες…
Στάθη Παναγιωτόπουλε: Οι Αρβύλες βρωμάνε από τις κάλτσες κι εσύ ήσουν μια βρωμερή τρύπια κάλτσα του συστήματος, που ευτυχώς κάποιος σε πήρε μυρουδιά και σε πέταξε στη χωματερή της δημοσιότητας.
Βάλε ζακέτα εκεί που θα παγώνεις τώρα…