Όταν ήμουν 22 ετών, γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο, ο οποίος ήταν 14 χρόνια μεγαλύτερός μου. Θα σας πω πώς γνωριστήκαμε. Βιαζόμασταν και οι δύο να πάμε στο γραφείο. Πήγαινα για μια συνέντευξη για δουλειά. Βιαζόμασταν και οι δύο και δεν προσέξαμε ο ένας τον άλλον.
Την ίδια στιγμή, στριμωχτήκαμε στην πόρτα και αγκαλιαστήκαμε. Με προσέλαβαν ως γραμματέα του επικεφαλής της εταιρείας, ο οποίος ήταν ο αντίπαλός μου στην εξώπορτα. Για δύο εβδομάδες δουλεύαμε σαν κανονικοί άνθρωποι, αλλά στο τέλος της δεύτερης εβδομάδας εμφανίστηκε στην πόρτα μου με ένα υπέροχο μπουκέτο λουλούδια.
Τρεις μήνες αργότερα, παντρευτήκαμε, και τότε άρχισε η κόλαση. Στην αρχή, μου άρεσε που έλυνε όλα τα προβλήματά μου και δεν με έμπλεκε στα δικά του, αλλά στη συνέχεια συνειδητοποίησα ότι απλώς δεν με εμπιστευόταν και με θεωρούσε κοντόφθαλμη. Αργότερα, μου στέρησε εντελώς τη φωνή μου. Δεν συμμετείχα σε κανέναν τομέα της ζωής του. Έπαιρνε όλες τις αποφάσεις για μένα. Αποφάσισε ακόμη και τι χρώμα θα έβαφα τα μαλλιά μου.
Λίγο αργότερα, άρχισε να μου υψώνει τη φωνή, να μου πετάει πράγματα και να με αποκαλεί με όχι και τα πιο ευχάριστα ονόματα. Μετά από έξι μήνες ζωής σε ένα χρυσό κλουβί, έμεινα έγκυος. Καθ’ όλη τη διάρκεια της εγκυμοσύνης μου, ο σύζυγός μου δεν με επέλεξε ποτέ. Μου φερόταν σαν βασίλισσα, με κουβαλούσε στην αγκαλιά του, με περιποιόταν με δώρα και κομπλιμέντα.
Νόμιζα ότι είχε αλλάξει, ή μάλλον ότι ο γιος μας τον είχε αλλάξει, αλλά έκανα λάθος. Μετά τη γέννηση του γιου μου, ο σύζυγός μου άρχισε να μου φέρεται πιο σκληρά. Δεν περνούσε ούτε μια μέρα χωρίς ξυλοδαρμούς.
Για μια λέξη που ειπώθηκε τη λάθος στιγμή, για το λάθος στρώσιμο του τραπεζιού, για να σηκώσω το πόδι μου ή ακόμα και για έναν κακόγουστο καφέ, έτρωγα ένα χαστούκι στο πρόσωπο, στην πλάτη ή στο στομάχι, ανάλογα με το ποιο σημείο δεν είχα χρόνο να υπερασπιστώ.
Εκείνη την εποχή, δεν ένιωθα σαν σύζυγος, αλλά σαν κατοικίδιο ζώο που εκπαιδεύονταν να χρησιμοποιεί την τουαλέτα και έτρωγε ξύλο όταν έκανε λάθη. Ήμουν 24 ετών και όλο μου το σώμα πονούσε, ήμουν στα πρόθυρα της κατάρρευσης και δεν υπήρχε λόγος να πω τίποτα για τον ψυχισμό μου.
Αποφάσισα ότι στην περίπτωσή μου, το διαζύγιο ήταν η μόνη διέξοδος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο σύζυγός μου είχε απεριόριστα χρήματα, είπε ότι θα του έπαιρνε λίγα λεπτά για να μου στερήσει τον γιο μου. Όσο κι αν ονειρευόμουν μια φυσιολογική ζωή χωρίς βία, ο γιος μου είναι τα φτερά μου, δεν είμαι πουθενά χωρίς αυτόν.
Τώρα ζω κάτω από την ίδια στέγη με τον σύζυγό μου. Αυτές οι πληγές κάτω από τα μάτια του γιου μου και σε όλο μου το σώμα δεν θα έχουν χρόνο να επουλωθούν. Αυτό είναι κάτι συνηθισμένο για μένα, αλλά γράφω αυτή την ιστορία με την ελπίδα ότι κάποιος θα με βοηθήσει να βγω από αυτή την κόλαση με το παιδί μου, το οποίο μεγαλώνει σε μια ανθυγιεινή ατμόσφαιρα.