“Είδες την τελευταία φωτογραφία, που πόσταρε η Καίτη με το παιδί στην παραλία;”, ρώτησε το αγόρι μου την ώρα, που παίρναμε πρωινό. Πάγωσα. Λίγες μέρες πριν, πάνω σε μία έκρηξη θυμού και αγανάκτησης, έσβησα κάθε προφίλ, που είχε κατακλυστεί με φωτογραφίες μωρών.
“Φυσικά και την είδα”, είπα δαγκώνοντας τα χείλη μου.
«Ωχ, κατάλαβα», μου είπε. “Δεν σου άρεσε, σε βλέπω”.
Είπα ένα μικρό ψεματάκι. Έσβησα πολλούς φίλους μου στο facebook, είναι η αλήθεια, άρα και πολλές φωτογραφίες από όλους τους λογαριασμούς μου κοινωνικής δικτύωσης. Άλλαξα θέμα κακήν κακώς.
Στην πραγματικότητα, τους έσβησα με μεγάλη μου χαρά. Βαρέθηκα. Κουράστηκα να βλέπω φωτογραφίες γονιών με τα όμορφα, καθαρά και παχουλά μωρά τους σε κάθε πόζα, κουράστηκα να βλέπω μωρά ανάμεσα σε χρωματιστά μαξιλαράκια ντυμένα σαν μικρομέγαλα, με γελοία μπλουζάκια, που γράφουν επάνω “Η μικρή μας πριγκίπισσα” ή “Ο μικρός μας βασιλιάς”. Έχω ξεχάσει, πώς πρέπει να δείχνει στην πραγματικότητα ένα μωρό 3 εβδομάδων.
Προκειμένου λοιπόν να νιώθω χαρά και να χαλαρώνω κάθε φορά, που μπαίνω σε κάποιο απ’ τα προφίλ μου και να διατηρήσω σε καλή κατάσταση την ψυχική μου υγεία, έπρεπε να πάρω αυστηρά μέτρα. Με λίγα λόγια: έσβησα και εσένα και το μωρό σου και δεν μετανιώνω καθόλου.
Αγαπώ τα παιδιά. Ειδικά τα μωρά, τα λατρεύω. Θέλω να αποκτήσω δικά μου κάποτε και πιθανότατα θα τους δώσω ονόματα, που μόλις η μητέρα μου ακούσει, μπορεί και να λιποθυμήσει. Στην παρούσα φάση, όμως, δεν θέλω παιδιά. Προτιμώ να παίζω μαζί τους, να τα αγκαλιάζω, να τα φιλάω, μόλις όμως κουραστώ, να μπορώ να τα δίνω πίσω στους γονείς τους.
Τώρα πια, χάρις στα social media, εσύ και το παιδί σου εμφανίζεστε συνεχώς μπροστά μου, έχω, δεν έχω όρεξη να σας δω. Η πρώτη του πάνα, η πρώτη του ζωγραφιά, η πρώτη του λέξη, το πρώτο του μπάνιο, το πρώτο του πριτς. Παντού φωτογραφίες και λεζάντες, παντού φωτογραφίες μωρών. Αισθάνομαι, ότι πρέπει να γλιτώσω απ’ όλο αυτό, που μόνο χαρά και χαλάρωση δεν μου προσφέρει. Αυτός δεν είναι άλλωστε και ο ρόλος των social media;
Όταν γράφτηκα πρώτη φορά, είχα κάτι άλλο στο μυαλό μου και όχι αυτό, που τώρα αντιμετώπιζα. Το ότι δεν σχολιάζω ή δεν κάνω like στις φωτογραφίες του παιδιού σου, κάτι σημαίνει. Είναι περιττό και κουραστικό να σου γράψω: «Αχ, τί όμορφο μωράκι, τί γλυκούλι, τί καλό» για να στα ξαναπώ από κοντά, όταν συναντηθούμε, έξω, στον πραγματικό κόσμο. Το βρίσκω too much.
Και εγώ μπήκα σε καινούργιο σπίτι. Με είδες να ανεβάζω όλη μέρα φωτογραφίες; Να το σαλόνι, να η κρεβατοκάμαρα, να η τουαλέτα, να ο μπιντές, να η βεράντα, να η σκόνη και η βρώμα στην βεράντα (δεν έχω προλάβει να την πλύνω ακόμα). Ούτε να σε πρήζω θέλω, ούτε να σου τρίβω στη μούρη καθετί καινούργιο, που συμβαίνει στη ζωή μου. Δεν είσαι υποχρεωμένος/η να με ανέχεσαι.
Τώρα θα μου πεις, το καινούργιο σπίτι δεν συγκρίνεται με την άφιξη ενός μωρού, αλλά για μένα είναι ό, τι έχω εκείνη τη δεδομένη στιγμή.
Ο βασικότερος λόγος, που διαγράφω προφίλ μανάδων με μωρά έχει να κάνει με το πόσο πολύ τα αγαπώ. Όπως είπα, θέλω παιδιά, θέλω έναν σύζυγο, θέλω και εγώ ένα μεγάλο σπίτι με κήπο, πισίνα και πλυντήριο-στεγνωτήριο. Και όπως όλες αυτές οι φωτογραφίες γάμων και αρραβώνων, που πετάγονται με τέτοια άνεση μπροστά στα μάτια μου, φωτογραφίες ερωτευμένων και ευτυχισμένων ζευγαριών, φθινοπωρινές φωτογραφίες γεμάτες νοσταλγία για το καλοκαίρι και ανυπομονησία για το χειμώνα, που έρχεται, φωτογραφίες γεμάτες από αφοσίωση του ενός για τον άλλο, έτσι και οι φωτογραφίες των μωρών είναι μια συνεχής υπενθύμιση των όσων δεν έχω κάνει ακόμα και που πρέπει σιγά σιγά να κάνω. Είναι σαν μία πίεση του τύπου «Σκέψου, ο χρόνος φεύγει, κοίτα τους άλλους και τρέχα να τους προφτάσεις, πριν να είναι αργά».
Δεν ζητώ από τους γονείς να σταματήσουν να ανεβάζουν φωτογραφίες των παιδιών τους, ούτε τους ζητώ να σκεφτούν, πώς μπορεί να αισθάνονται οι άλλοι, όταν βλέπουν αυτές τις φωτογραφίες (αν και θα έπρεπε). Το μόνο, που λέω, είναι, ότι πρέπει να θυμάσαι, ότι το μωρό σου δεν είναι τόσο σημαντικό για μένα όσο για σένα, οπότε πιθανότατα δεν θα με δεις να τρέχω να πατάω like ή καρδούλα σε κάθε φωτογραφία του, που ανεβάζεις. Πιθανό να μη σε νοιάζει καθόλου, σκασίλα σου. Κατανοητό και δεκτό.
Ήθελα απλώς να είμαι σαφής, ότι δεν είμαι αναγκασμένη να τρώω στη μάπα τα παιδιά σου ή των άλλων κάθε φορά, που ανοίγω Facebook ή Instagram. Και όχι, δεν λυπάμαι καθόλου γι’ αυτό.
Πηγή: refinery29.com