Γεια σας.
Εδώ και 5 χρόνια εργάζομαι σε μία δουλειά, από την οποία δεν είμαι καθόλου ευχαριστημένη. Ούτε τα χρήματα είναι καλά ούτε το αφεντικό μου αλλά έχε χάρη που έχω ανάγκη αυτή τα λεφτά γι’ αυτό και παραμένω. Το αφεντικό μου είναι βγαλμένο από την κόλαση. Όλη μέρα ουρλιάζει και μας βρίζει. Άλλη δουλειά δεν κάνει. Τον έχω βαρεθεί και αυτόν και τις προσβολές του και ώρες-ώρες θέλω να του ανοίξω το κεφάλι στα τέσσερα αλλά κάνω υπομονή μέχρι να βρεθεί κάτι καλύτερο και να σηκωθώ να φύγω.
Τις προάλλες τσακωθήκαμε πάρα πολύ άσχημα για ένα χαζό λάθος που έκανα σε ένα τιμολόγιο και μου μίλησε με πάρα πολύ βαριά λόγια. Έτοιμη ήμουν να του πετάξω το laptop στο κεφάλι, αλλά τι έφταιγε ο καημένος ο υπολογιστής; Αντέδρασα και του πήγα κόντρα κάτι που τον τσίτωσε και άρχισε να φωνάζει και να βρίζει πιο πολύ. Πήρα τα πράγματά μου και σηκώθηκα και έφυγα γιατί δεν γινόταν άλλο να μείνω εκεί.
Μπαίνοντας στο αυτοκίνητό μου και θέλοντας με κάποιο τρόπο να ξεσπάσω και να πω όλα αυτά που σκεφτόμουν έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και έστειλα στον άντρα μου ένα μακροσκελέστατο μήνυμα βρίζοντας με τα χειρότερα λόγια και τις χειρότερες κατάρες το αφεντικό μου. Το λάθος μου ήταν ότι πάνω στην ταραχή μου αντί να στείλω το μήνυμα αυτό στον άντρα μου, το έστειλα στο αφεντικό μου.
Αφού πέρναγε η ώρα και ο άντρας μου δεν είχε ακόμα απαντήσει τον πήρα τηλέφωνο και τον ρώτησα αν διάβασε το μήνυμά μου. «Ποιο μήνυμα σου», με ρώτησε. «Αυτό που σου έστειλα». «Μα δεν μου έχεις στείλει κάτι». Πάνιασα γιατί κατάλαβα πως είχα κάνει γκάφα και δυστυχώς όταν το αντιλήφθηκα ήταν ήδη αργά αφού το αφεντικό μου το είχε ανοίξει και το είχε διαβάσει. Τετέλεσται, σκέφτηκα. Αυτό ήταν. Δεν τη γλιτώνω τη μήνυση.
Την άλλη μέρα πήγα στη δουλειά σαν τη βρεγμένη γάτα. Με περίμενε στην πόρτα. Προσπάθησα να απολογηθώ αλλά ήταν έξω φρενών. Με έκανε βούκινο σε όλη την εταιρεία και προς μεγάλη μου έκπληξη και απογοήτευση πολλοί πήραν το μέρος του και κατηγόρησαν εμένα. Περίμενα να με απολύσει, αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να με κρατήσει και από τότε μου κάνει τη ζωή ακόμα πιο δύσκολη.
Το κουλό της υπόθεσης είναι ότι από εκείνη την ημέρα πολλοί συνάδελφοι μου έκοψαν και την καλημέρα για να το παίξουν καλοί στα μάτια του αφεντικού, υποθέτω. Αν προηγουμένως έκανα υπομονή μία φορά, τώρα πρέπει να κάνω 10. Συχνά μου λένε πως πρέπει να αντιδράσω, πώς πρέπει να κάνω καταγγελία και πως δεν πρέπει να ανέχομαι τέτοιου είδους συμπεριφορές, αλλά έχε χάρη που έχω ανάγκη τα λεφτά (και εκείνος το ξέρει και το εκμεταλλεύεται). Αν δεν ήταν ο κορονοϊός στη μέση θα μου ήταν πιο εύκολο να βρω κάτι άλλο αλλά στην παρούσα φάση οι επιλογές μου είναι εξαιρετικά περιορισμένες.
Τι να κάνω; Πρέπει να ηρεμήσουν τα πνεύματα αλλιώς θα τρελαθώ, δεν θα τη βγάλω καθαρή εκεί μέσα. Έχετε να μου προτείνετε κάτι μήπως και γίνει η καθημερινότητά μου πιο εύκολη με αυτόν που πήγα και έμπλεξα;
Πέγκυ