Στην ατελείωτη προσπάθεια να φτάσει κανείς την τελειότητα μέσα από σεμινάρια και βιβλία, αυτοί που ασχολούνται με την τελειοποίηση του εαυτού τους, αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα- δεν μπορούν να δεχτούν τον εαυτό τους όπως είναι.
Για να σας βοηθήσουμε να καταλάβετε αυτό το πρόβλημα, σας παραθέτουμε παρακάτω την ιστορία μιας γυναίκας που επιτέλους κατάφερε να πει “ναι” στον εαυτό της.
“…Πριν ένα χρόνο, καθόμουν μια κρύα σκοτεινή μέρα του Οκτώβρη στο γραφείο μου και πλήττοντας μέχρι θανάτου, σκεφτόμουν πόσο άδεια και χωρίς σκοπό ήταν η ζωή μου. Ένιωθα ότι δεν ήξερα πως να συνεχίσω να ζω και να βρω την ευτυχία.
Εκείνη την στιγμή έλαβα ένα μήνυμα στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο μου. Ήταν μια πρόσκληση για μαθήματα πάνω στην προσωπική βελτίωση. Έδινε την υπόσχεση ότι μέσα σε έξι μαθήματα θα μπορούσα να αποκτήσω τα “εργαλεία” για να “μεταμορφώσω” την ζωή μου. Ένιωσα ότι δεν είχα τίποτα να χάσω. Αποφάσισα να δοκιμάσω. Ίσως κάτι να έβγαινε καλό από όλο αυτό τελικά.
Δεν μπορώ να πω ότι τα μαθήματα κατάφεραν να “μεταμορφώσουν την ζωή μου”, αλλά τουλάχιστον στην αρχή είχαν θετική επίδραση επάνω μου. Κυριεύτηκα από την επιθυμία να σκεφτώ τι συμβαίνει μέσα στο μυαλό μου, να καταλάβω γιατί ζούσα σε ένα κύκλο καταστροφικών πραγμάτων και να εντοπίσω γιατί αισθανόμουν ότι είχα αποτύχει.
Ένιωσα αληθινή επιθυμία να αλλάξω την ζωή μου, να της δώσω νόημα και να γίνω πιο ευτυχισμένη.
Μου έγινε συνήθεια να πηγαίνω στα εργαστήρια και τα μαθήματα εκπαίδευσης, που ανακαλύπτεις τον εαυτό σου και τα λοιπά και τα λοιπά. Μου υπενθύμισαν αυτόν που περιπλανιέται διψασμένος μέχρι θανάτου μέσα στην έρημο και πως νιώθει την στιγμή που βλέπει μπροστά του την όαση.
Έλεγα συνέχεια στον εαυτό μου να μην σταματήσει και να συνεχίσω αυτό το μονοπάτι και θα φτάσω στο τέλος του κόσμου και θα καταλάβω ποια πραγματικά είμαι και τι χρειάζομαι.
Δεν υπάρχει τέλος στην διαδικασία της τελειοποίησης του εαυτού μας, συχνά υποστηρίζεται, αλλά φάνηκε πως για μένα υπήρχε.
Σε κάποιο από τα σεμινάρια κατάλαβα πως ότι και να έκανα, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλα, δεν είχα μάθει τίποτα καινούργιο για τον εαυτό μου. Κατάλαβα ότι αυτό που έπρεπε να ξέρω για μένα, το ήξερα ήδη και ότι κανένας ειδικός δεν θα με μάθαινε τίποτα περισσότερο. Αλλά το πρόβλημα ήταν, ότι δεν εμπιστευόμουν τον εαυτό μου, δεν εμπιστευόμουν την φωνή μέσα στο κεφάλι μου ή την διαίσθησή μου.
Ήταν η στιγμή που συνειδητοποίησα ότι όλη αυτή η έμμονη ιδέα με την ψυχολογία για την βελτίωση του εαυτού μου δεν ήταν παρά μια έκφραση της άρνησής μου να αποδεχτώ ποια πραγματικά είμαι. Όλη αυτή η φρενήρης δραστηριότητα ήταν μια ένδειξη ότι δεν ήθελα να παραδεχτώ την πραγματικότητα, ότι δηλαδή ήμουν μια άτολμη, αδύναμη που ήταν μπερδεμένη και φοβισμένη από την ζωή και ότι μερικές φορές έλεγα ή έκανα ή σκεφτόμουν άσχημα πράγματα. Δεν ήμουν τέλεια και ποτέ δεν θα γινόμουν.
Τότε αποφάσισα να σταματήσω.
Σταμάτησα να διαβάζω τα βιβλία και τους τόμους γύρω από την πνευματικότητα και “ανακαλύψτε τον εαυτό σας”. Σταμάτησα τα μαθήματα και τα σεμινάρια. Σταμάτησα να προσπαθώ να μελετώ και να αναλύω το μυαλό μου κάθε μέρα.
Αλλά άρχισα κάτι νέο να κάνω στην ζωή μου. Κάθε πρωί και κάθε βράδυ περνούσα μια ώρα μόνη μου.
Απλά καθόμουν σιωπηλή με τα μάτια κλειστά και παρατηρούσα τον εαυτό μου- το σώμα μου, την αναπνοή μου, τα συναισθήματά μου και τις σκέψεις μου. Παρατηρώ,αισθάνομαι και δέχομαι με αγάπη όλους τους φόβους μου, τον θυμό μου και τα άσχημα: ενοχές,λάθη και αποτυχίες. Αλλά δεν αναλύω τίποτα από αυτά. Μόνο τα παρατηρώ.
Και κάθε φορά κάτι καταπληκτικό συμβαίνει: Το ασταμάτητο ποτάμι από κριτική και ανησυχίες που κατακλύζει το μυαλό μου σταδιακά υποχωρεί: η ένταση αφήνει το σώμα μου, πέφτει η ένταση στα συναισθήματα και όλα αντικαθιστώνται από γνώση,απαντήσεις, ηρεμία, αποδοχή και αγάπη.
Είναι η στιγμή που αισθάνομαι την αξία του ποια είμαι, την σημασία του μονοπατιού μου στην ζωή, τις επιλογές μου, τις απόψεις μου και τα λάθη μου. Χάρη σε αυτήν την παρακολούθηση του εαυτού μου, άρχισα τελικά να καταλαβαίνω τι σημαίνει να δέχομαι τον εαυτό μου.
Για μένα, το να δέχεσαι χωρίς όρους το ποιος είσαι σημαίνει τα ακόλουθα:
- Λες “ναι” στον εαυτό σου για αυτό που πραγματικά είσαι, με όλες τις ιδιαιτερότητες, ανεπάρκειες, παραξενιές και ατέλειες καθώς και με όλη την εμπειρία του παρελθόντος σου. Και το λες αυτό, χωρίς κανένα αίσθημα καταδίκης ή δήλωσης ότι σύντομα θα αλλάξεις προς το καλύτερο. Να αισθάνεσαι αγάπη και σεβασμό για αυτό το κομμάτι του εαυτού σου.
- Δέχεσαι κάθε πλευρά της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει ή μισείς και δεν αισθάνεσαι απογοήτευση επειδή δεν εκπληρώνεις κάποιου άλλου την επιθυμία ή προσμονή για τελειότητα.
- Εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου- τις επιθυμίες σου,τους στόχους σου, και την εσωτερική φωνή στο κεφάλι σου.
- Δέχεσαι την εξωτερική σου εμφάνιση, το σώμα σου και τις ανάγκες του, και συμφιλιώνεσαι με τα φυσικά σου όρια και τον ρυθμό της ζωής που σου ταιριάζει.
- Καταλαβαίνεις ότι όλοι ερχόμαστε σε αυτόν τον κόσμο και περνάμε από αυτήν τη ζωή με τους δικούς μας στόχους και τις δικές μας εμπειρίες. Γεννιόμαστε σε διαφορετικές οικογένειες, έχουμε διαφορετικό βαθμό αντοχής και θέλησης, και όλοι έχουμε διαφορετικά ταλέντα και ικανότητες. Έτσι τα πράγματα που κατορθώνουμε πάντα είναι διαφορετικά.
- Και τελικά, αναγνωρίζετε ότι παρά όλες αυτές τις διαφορές μεταξύ μας, η ζωή του κάθε ένα από εμάς έχει την ίδια αξία.
Τέλος πρέπει να επισημάνω ότι δεν λέω ότι η ψυχολογία, τα βιβλία για εσωτερική και πνευματική αναζήτηση δεν βοηθούν να βρείτε τι είναι καλύτερο για εσάς στην ζωή.
Είμαι ευγνώμων σε όλους αυτούς τους ανθρώπους που προσπαθούν να βοηθήσουν άλλους να ξεπεράσουν τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν και τον αγώνα που κάνουν με τον εαυτό τους.
Αλλά ελπίζω ότι αυτά που γράφω εδώ ίσως βοηθήσουν άλλους που βρίσκουν τα υπόλοιπα ανεπαρκή. Υιοθέτησα την δική μου μέθοδο όχι από επιθυμία να γίνω τέλεια αλλά γιατί με κάνει να αισθάνομαι πιο χαρούμενη -σήμερα, αυτή τη στιγμή.”