Οι πρόσφυγες από το Ελληνικό ανακοίνωσαν ότι δίνουν διορία μία εβδομάδα στον υπουργό Γιάννη Μουζάλα για να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους – διαφορετικά θα επιστρέψουν σε κινητοποιήσεις.
Αυτή είναι η ιστορία της Zeinab (στα αριστερά) από την Επιτροπή Γυναικών Προσφύγων του Ελληνικού, όπως τη διηγήθηκε κλαίγοντας στη συνέντευξη Tύπου προσφύγων που έγινε με τη στήριξη του Συντονισμού για το Προσφυγικό-Μεταναστευτικό, μετά την επεισοδιακή επίσκεψη του υπουργού Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννη Μουζάλα στον καταυλισμό του Ελληνικού, που ακολούθησε την αποχή συσσιτίου την περασμένη Δευτέρα.
Με λένε Zeinab και είμαι 20 ετών. Είμαι από το Αφγανιστάν και είμαι έγκυος και μητέρα ενός τετράχρονου αγοριού. Όταν ήρθαμε στην Ελλάδα, πριν από έναν χρόνο, προσπαθήσαμε να πάμε στα Σκόπια περνώντας τα σύνορα. Τότε, μας γύρισαν πίσω και μας ενημέρωσαν ότι αυτήν τη διαδρομή μπορούν να την κάνουν μόνο οι Σύροι κι όχι οι Αφγανοί. Έτσι, μας έφεραν πίσω στην Αθήνα. Όταν μας πήγαν στον καταυλισμό του Ελληνικού, μας είπαν ότι δεν θα είναι για πολλές μέρες και ότι θα μεταφερθούμε σύντομα. Φυσικά, αυτό δεν έγινε ποτέ. Έναν χρόνο μετά, ζούμε ακόμη εκεί.
Μας είπαν ότι σε αυτόν τον καταυλισμό θα υπάρχουν δωμάτια και κάθε οικογένεια θα έχει το δικό της. Όταν πήγαμε αντικρίσαμε έναν ενιαίο χώρο, πάρα πολύ βρόμικο, χωρίς δωμάτια φυσικά. Οι Σύροι που ήταν στην αρχή εκεί έφυγαν, επειδή μετακινήθηκαν προς άλλες χώρες, αλλά οι Αφγανοί παραμείναμε εκεί. Τις πρώτες ημέρες δεν είχαμε τίποτα, για να καλύψουμε καμία βασική ανάγκη. Δεν είχαμε ρούχα, δεν είχαμε ζεστό νερό, τίποτα. Όταν ζητούσαμε να διορθωθούν κάποια πράγματα, όπως το ζήτημα του ζεστού νερού, η απάντηση ήταν ότι «δεν θα κάνουμε τίποτα, διότι ο καταυλισμός είναι προσωρινός και δεν θα μείνετε εδώ». Όμως, έναν χρόνο μετά, ακόμη εκεί είμαστε.
Μας αντιμετωπίζουν ως κατώτερους σε σχέση με άλλες προσφυγικές ομάδες. Δεν φρόντισε κανείς για την καθαριότητα του χώρου και ακόμη και τώρα δεν φροντίζει κανείς. Μας φέρονται σαν ζώα και αναρωτιέμαι γιατί υπάρχουν αυτές οι διακρίσεις και μας αντιμετωπίζουν με αυτόν τον τρόπο. Υπήρχαν πάρα πολύ άσχημες συνθήκες, ζέστη, ζούσαμε έξω σε σκηνές στον ήλιο, δεν υπήρχαν δωμάτια και προφανώς δεν υπήρχε κλιματισμός. Όταν ζητούσαμε ανεμιστήρες, δεν μας έφερναν, με το επιχείρημα πάλι ότι είμαστε προσωρινά εκεί και θα φύγουμε. Από την κυβέρνηση και από τη δανέζικη ΜΚΟ που υπάρχει στον χώρο, την DRC, μας είπαν ότι θα έρθουν, θα πάρουν σχέδια του χώρου και θα φτιάξουν κάποια δωμάτια σε 10-20 μέρες. Αυτό δεν έγινε ποτέ. Κάνουμε μπάνιο -άνδρες, γυναίκες και μωρά παιδιά- με παγωμένο νερό και όταν αναζητούμε τις ευθύνες, ο ένας ρίχνει το μπαλάκι στον άλλον. Πάμε στην Αστυνομία και μας λέει απευθυνθείτε στην κυβέρνηση, η κυβέρνηση στην DRC και κανείς δεν αναλαμβάνει την ευθύνη, ούτε καν για να έχουμε ζεστό νερό και να μπορούν τα μωρά να κάνουν μπάνιο. Η τάση στο ρεύμα είναι πολύ χαμηλή και κάθε φορά που πάμε να μαγειρέψουμε ή να ανάψουμε κάποιο πομπό θέρμανσης, έχουμε προβλήματα. Για να κάνουμε μπάνιο, ζεσταίνουμε νερό σε βραστήρες, όπως θα φτιάχναμε ένα τσάι, με αποτέλεσμα να έχουμε εγκαύματα επειδή δεν υπάρχει κάποιος τρόπος να ρυθμιστεί η θερμοκρασία του νερού. Έτσι, κάνουμε μπάνιο ή με παγωμένο νερό ή με καυτό που έχουμε ζεστάνει.
Είχαμε ζητήσει πλυντήρια ρούχων και πράγματι αγοράστηκαν κάποια, τα έβαλαν για ένα διάστημα, φωτογραφήθηκαν με τα πλυντήρια και μετά τα έβγαλαν. Δεν τα εγκατέστησαν ποτέ. Υπάρχουν φωτογραφίες με τα πλυντήρια, αλλά δεν μας εξήγησε κανείς για ποιο λόγο τα πήραν πίσω. Εγώ είμαι και έγκυος και άρρωστη και έχω συγκεκριμένες διατροφικές ανάγκες, οι οποίες φυσικά δεν καλύπτονται. Υπάρχουν πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που χρειάζονται ειδική διατροφή, το φαγητό όμως είναι για ζώα. Αναρωτιέμαι για ποιον λόγο δεν μας φέρονται σαν να είμαστε άνθρωποι.
Ζητάμε πάνες για τα μωρά και άλλα είδη πρώτης ανάγκης και μας λένε ότι δεν θα μας δώσουν τίποτα, επειδή μπορούμε να αγοράσουμε μόνοι μας με τις κάρτες που παίρνουμε από τις ΜΚΟ. Ωστόσο, τα λεφτά που παίρνουμε από αυτές τις κάρτες είναι 80 ευρώ το μήνα, αν είσαι μόνος ή 280 ευρώ για οικογένειες τεσσάρων-πέντε ατόμων. Με αυτά τα χρήματα θα πρέπει να καλύψουμε όλες μας τις ανάγκες. Από τις καθημερινές, μέχρι μία ιατρική ανάγκη που μπορεί να προκύψει, όπως φάρμακα ή οτιδήποτε.
Επίσης, ένα από τα μεγάλα προβλήματα στον καταυλισμό είναι οι γιατροί, που για οποιοδήποτε πρόβλημα απευθυνθούμε σε αυτούς, μας δίνουν παυσίπονα. Από στομαχόπονο μέχρι οτιδήποτε, το μόνο που κάνουν είναι να δίνουν παυσίπονα. Στο σημείο του καταυλισμού που είναι οι αφίξεις του παλιού αεροδρομίου. δεν υπάρχει γιατρός. Οπότε, πρέπει να μεταφέρονται πιο μέσα, στον χώρο του μπέισμπολ και του χόκεϊ. Υπήρχε μία περίπτωση εγκύου που απευθύνθηκε στον υπεύθυνο του καταυλισμού, διότι είδε αίμα και ο υπεύθυνος την παρέπεμψε στους μέσα καταυλισμούς και δεν κάλεσε ποτέ ασθενοφόρο. Η γυναίκα απέβαλε και είναι κάτι που ενδεχομένως θα είχε αποφευχθεί, αν υπήρχε μία έγκαιρη ιατρική αντιμετώπιση.
Συνολικά, είχαμε τρεις αποβολές. Θα έπρεπε να έχουμε γιατρό και ασθενοφόρο μόνιμα στον καταυλισμό. Όταν έχουμε κάποιο πρόβλημα απευθυνόμαστε στη βασική ΜΚΟ που υπάρχει στον χώρο, η οποία είναι η DRC και η οποία μας απαντά πως ό,τι πρόβλημα και αν έχουμε θα το λύσουμε με τα χρήματα που μας δίνουν με τις κάρτες και ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι άλλο για εμάς. Δεν βρίσκουμε ανταπόκριση πουθενά.
Έτσι λοιπόν, το περασμένο Σάββατο κλείσαμε τις πόρτες και αφήσαμε τους εργαζόμενους της DRC απ’ έξω, ζητώντας να έρθει ο διευθυντής της ΜΚΟ, για να μας μιλήσει και να μας εξηγήσει για ποιο λόγο μας συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Αρνηθήκαμε το φαγητό και όλα τα υπόλοιπα που διανέμει η ΜΚΟ, γι’ αυτόν τον λόγο. Επειδή θέλαμε να συναντήσουμε τον υπεύθυνο, για να μας πει γιατί γίνονται αυτά τα πράγματα. Απαιτήσαμε να δούμε και να μας πουν ποιος είναι ο υπεύθυνος.
Αν είναι η κυβέρνηση, αν είναι κάποιος άλλος και δηλώσαμε ότι δεν θα ανοίξουμε τις πόρτες, μέχρι να έρθει αυτός ο όποιος υπεύθυνος, για να μας δει. Στη συνέχεια, τη Δευτέρα, ήρθε ο Υπουργός. Εμείς ήμασταν χαρούμενοι, επειδή ελπίσαμε ότι θα μας λύσει κάποια από τα προβλήματά μας. Εκείνος όμως ήρθε πάρα πολύ θυμωμένος, δεν ήθελε να συζητήσει για τίποτα και το μόνο που έλεγε, ήταν ότι ήταν πάρα πολύ θυμωμένος που οι πόρτες ήταν κλειστές. Δεν συζητούσε κανένα από τα προβλήματά μας. Εκείνος αμέσως απαίτησε να ανοίξουν οι πόρτες.
Η επιτροπή μας του απάντησε να βρεθούμε πρώτα για να συζητήσουμε για τα προβλήματά μας και να δεσμευτεί ότι θα τα λύσει. Η απάντηση ήταν η Αστυνομία να χτυπήσει τους πρόσφυγες και μάλιστα ένα μικρό αγοράκι στο πρόσωπο. Ζητούσαμε να σταματήσουν, αλλά αυτοί συνέχισαν να χτυπάνε. Τους λέγαμε ότι δεν είμαστε δολοφόνοι, δεν είμαστε γκάνγκστερ, δεν είμαστε ζώα, είμαστε άνθρωποι. Είμαστε πρόσφυγες και ήρθαμε για μία καλύτερη ζωή. Γιατί μας χτυπάτε; Δεν κάναμε τίποτα κακό. Δεν πήγαμε να παλέψουμε με κανέναν. Δεν είμαστε πολεμιστές. Γιατί μας αντιμετώπισαν με βία;
Ο Υπουργός μάς είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για εμάς, επειδή σαν κι εμάς έρχονται πολλοί περισσότεροι, και εκτός από εμάς έχουν προβλήματα και οι Έλληνες.
Ζητήσαμε από τον Υπουργό να συζητήσουμε και ο Υπουργός υπέδειξε τον επικεφαλής της Επιτροπής των Προσφύγων και ζήτησε από την Αστυνομία να του επιτεθούν. Ο Υπουργός άνοιξε με τη βία και συνοδεία Αστυνομίας τις πόρτες και μπήκε σε ένα κτίριο μαζί με τους δημοσιογράφους και να μιλήσει με εκείνους και όχι με τους πρόσφυγες. Στη συνέχεια, ζήτησε μία οκταμελής επιτροπή να πάει για να μιλήσουν και πήγα εγώ μαζί με την Parvane Soleymani που κάθεται δίπλα μου από την Επιτροπή Γυναικών και με έξι άνδρες.
Ρωτήσαμε ποιος είναι ο υπεύθυνος του καταυλισμού και ποιος είναι αρμόδιος για να λύσει τα ζητήματα που μας απασχολούν, από τα καθημερινά, μέχρι το ζήτημα της υγείας και των σχολείων. Η απάντηση του Υπουργού ήταν ότι δεν είμαστε στην κυβέρνηση και «δεν θα σας πω εγώ, ποιος είναι υπεύθυνος». Δεν μας έδινε απαντήσεις, ούτε ποιος είναι υπεύθυνος, ούτε ποιες είναι οι αρμοδιότητες του.
Μάλιστα ο πρώτες λέξεις του Υπουργού στη συνάντησή μας ήταν πως, «Εγώ έχω έρθει εδώ για να ανοίξω τις πόρτες και όχι για να συζητήσω μαζί σας τα προβλήματα που μου λέτε». Όταν ρωτήσαμε για το ζήτημα των σχολείων και για ποιο λόγο τα παιδιά δεν πηγαίνουν σχολείο. μας παρέπεμψε σε μία Χριστίνα που είναι υπεύθυνη γι’ αυτό για όλους τους καταυλισμούς σε όλη την Ελλάδα.
Αν ήξερα τι με περιμένει, θα προτιμούσα να πέθαινα στη χώρα μου, παρά να έχω αυτές τις συνθήκες εδώ. Ο Υπουργός μάς είπε ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα για εμάς, επειδή σαν κι εμάς έρχονται πολλοί περισσότεροι, και εκτός από εμάς έχουν προβλήματα και οι Έλληνες. Εμείς ευχαριστούμε για όσα κάνουν για εμάς, αλλά ούτως ή άλλως δεν θέλουμε να μείνουμε στην Ελλάδα.
Θέλουμε να πάμε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες, που έχουμε ακούσει ότι υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα. Εγώ, για παράδειγμα, θέλω να πάω με την οικογένειά μου στη Σουηδία. Επίσης, μας είπε ότι αν δεν μας αρέσει εδώ, να φύγουμε. Να πάμε πού; Ήρθαμε εδώ για να ζήσουν τα παιδιά μας, οι οικογένειές μας και εμείς οι ίδιοι. Πού να πάμε; Στους δρόμους;
Έναν χρόνο τώρα, έρχεται ο γιος μου και με ρωτάει, «Μαμά, πού είναι το σπίτι μας;».
Στη χώρα μου, οι Ταλιμπάν, ο ISIS, σκοτώνουν με μία σφαίρα. Σκοτώνουν επί τόπου. Εδώ, μας σκοτώνουν έναν χρόνο κάθε μέρα με τα λόγια, τις υποσχέσεις, με την αντιμετώπιση που είχαμε από τον Υπουργό, που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν είμαστε τέρατα τελικά. Μήπως είναι καλύτερο να απελαθούμε στη χώρα μας που θα πεθάνουμε από μία σφαίρα σε μια στιγμή; Έναν χρόνο τώρα, έρχεται ο γιος μου και με ρωτάει, «Μαμά, πού είναι το σπίτι μας;». Πώς θα μπορέσω να του κρύψω, ότι αυτό το κάναμε για το δικό του καλύτερο μέλλον; Καλύτερα να γυρίσω στη χώρα μου και να πεθάνω εκεί. Αισθάνομαι να με αντιμετωπίζουν σαν ζώο, σαν τέρας. Γιατί να συμβαίνει αυτό;
*Οι πρόσφυγες ανακοίνωσαν ότι δίνουν διορία μία εβδομάδα στον υπουργό Γιάννη Μουζάλα να ικανοποιήσει τα αιτήματά τους, διαφορετικά θα επιστρέψουν σε κινητοποιήσεις, όπως η αποχή συσσιτίου. Τα αιτηματα των προσφύγων του Ελληνικού είναι τα εξής:
– Καθαρισμός, απολύμανση, απεντόμωση και μυοκτονία, καθαρισμός αρουραίων.
– Ζεστό νερό και πράγματα προσωπικής υγιεινής.
– Πλυντήρια ρούχων και απορρυπαντικά.
– Ιατρικές υπηρεσίες και φροντίδα υγείας.
– Μετεγκατάσταση σε σπίτια και κατοικίες (όχι σε σκηνές)
– Ρούχα και παπούτσια για όλους τους πρόσφυγες.
– Μαθήματα γλώσσας για όλους τους πρόσφυγες.
– Καλής ποιότητας φαγητό και φρούτα για τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους.
– Κουβέρτες και χαλιά για όλους στον καταυλισμό.
