Στο δωμάτιο απόψε θέλω μόνο αλήθειες. Δε λέει να υποκρινόμαστε άλλο αγάπη μου.
Μην έχεις αυτή την έκφραση λες και δεν καταλαβαίνεις τι λέω. Και μην κοιτάς κάτω, εμένα να κοιτάς, στα μάτια. Έτσι μπράβο. Ξεκαθαρίζω. Για ό,τι συμβαίνει μεταξύ μας και οι δυο φταίμε. Τώρα αν κάπου έχεις φταίξει εσύ πιο λίγο κι εγώ πιο πολύ ή το αντίθετο, ε δε θα κολλήσουμε εκεί. Σημασία έχει μωρό μου, πως χανόμαστε.
Κι ας μην το έχουμε παραδεχτεί ποτέ έτσι φόρα παρτίδα. Αυτό που με λυπεί περισσότερο είναι πως το βλέπουμε κι οι δυο και όμως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δε μιλάμε ποτέ για τον μεγάλο, γκρί ελέφαντα στο δωμάτιο. Απλά κάνουμε τους μαλάκες κι υποκρινόμαστε. Κι ας ξέρουμε κι οι δυο πως κάτι έχει σπάσει μεταξύ μας.
Αν με ρωτήσεις γιατί δε μίλησα πιο νωρίς να ξέρεις πως δεν είναι από εγωισμό. Από περηφάνια ίσως. Εύχομαι να καταλαβαίνεις την διαφορά. Ποτέ δε φαντάστηκα τον εαυτό μου χωρίς εσένα. Από μια στιγμή και μετά σε είχα δεδομένο. Εσύ γιατί δε μίλησες; Ποια είναι η δικιά σου δικαιολογία;
Ξέρω πως η αγάπη είναι εκεί, υπάρχει. Κι από εμένα και από εσένα. Και πως νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο. Όσο για αυτό δεν έχω παράπονο και πιστεύω πως ούτε κι εσύ. Άρα ο έρωτας είναι που μας τελείωσε; Τόσο πάθος πού πήγε;
Είναι αλήθεια λοιπόν πως ο καιρός μας φθείρει. Και με το πέρασμά του πήρε κι εμάς. Τελικά δεν καταφέραμε να μείνουμε αναλλοίωτοι. Δε γελάμε πλέον όπως παλιά, δε μιλάμε όπως παλιά, δεν κάνουμε έρωτα όπως παλιά. Κάποτε τρελαινόμουν στην ιδέα να βρεθούμε μόνοι. Δεν μπορούσα να σε βγάλω απ’ το μυαλό μου. Ο απόλυτος έρωτας.
Έχω διαβάσει κάπου πως όσο περνά ο καιρός, όλα αλλάζουν, Μπορεί να ακούγεται λογικό αλλά κανείς δεν το πιστεύει στα αλήθεια. Κανείς δεν το αντιλαμβάνεται και ας είναι έτσι τα πράγματα. Γιατί βαθιά μέσα μας θέλουμε να περνά ο καιρός και να μένουμε ίδιοι. Να μη μας επηρεάζει η καθημερινότητα και τα προβλήματα που όσο περνά ο καιρός πολλαπλασιάζονται με αλυσιδωτή αντίδραση. Τελικά κι εγώ κι εσύ αποδείξαμε πως όντως, όλα αλλάζουν. Ο χρόνος τους μικραίνει τους μεγάλους έρωτες, μέχρι που να μείνει ένα κατάλοιπο μόνο, μια ανάμνησή του.
Μετά έρχεται η συνήθεια, το βόλεμα. Γίναμε αυτό το ζευγάρι; Πέσαμε τελικά στην παγίδα, και τώρα στεκόμαστε σε κινούμενη άμμο. Δε θα αφεθούμε στο βόλεμα λέγαμε. Θα κάνουμε πάντα έρωτα λες και δεν υπάρχει αύριο. Γιατί ο έρωτας δε θέλει βόλεμα μωρό μου. Το αποφεύγει σαν ο διάολος το λιβάνι. Έτσι και μυριστεί βόλεμα, φεύγει γίνεται καπνός.
Ξέρω πως αυτή την παραδοχή μου, μπορεί να την ακολουθήσει το τέλος. Χίλιες φορές όμως προτιμώ να μας θυμάμαι ερωτευμένους, παθιασμένους και να χαμογελώ που έζησα αυτό που λίγοι βρίσκουν, παρά να είμαστε μαζί αυτό, ένα τυποποιημένο πλέον ζευγάρι που ο έρωτας θα αποτελεί τυπική διαδικασία. Όχι δε μας αξίζει αυτό, εμείς είμαστε κάτι πιο μεγάλο.
Είμαι θυμωμένη και λυπημένη μαζί. Θυμωμένη που τόσο καιρό επαναπαυόμαστε, υποκρινόμαστε κι αφήσαμε τη σχέση μας να γλιστρήσει μέσα από τα χέρια μας. Λυπημένη που αφήσαμε το χρόνο να μας νικήσει.
Εγώ λοιπόν ξεκαθάρισα τη θέση μου. Τώρα ήρθε η σειρά σου να μιλήσεις. Όσα κράταγες μέσα σου τόσο καιρό, πες τα όλα. Μόνο αλήθειες όμως, έτσι;
Υποκρισία, τέλος.
Επιμέλεια Κειμένου Γεωργίας Ιωάννου: Κατερίνα Κεχαγιά