Πόσες σελίδες να έχουν γραφτεί άραγε για τους πλατωνικούς έρωτες, τα αισθήματα χωρίς την ανάλογη ανταπόκριση, τις πληγωμένες καρδιές, το χωρισμό;
Πολλές. Γιατί όσοι είχαν το ταλέντο και την έμπνευση να γράψουν για αυτόν ή αυτήν που τους πλήγωσε, άλλοι τόσοι και ακόμα περισσότεροι ταυτίστηκαν μαζί τους, γιατί έχουν ζήσει παρόμοιες καταστάσεις. Και δε μιλάμε μόνο για ποιήματα, λογοτεχνικά έργα, αλλά και για τραγούδια, ταινίες, θεατρικά έργα, και πόσα ακόμα.
Έτσι λοιπόν, οι περισσότεροι από εμάς, έχουμε βιώσει τον πόνο των απωθημένων, των σχέσεων που έληξαν άδοξα παρ’ όλη την όμορφη αρχή τους, των προσώπων που έφυγαν από τη ζωή μας πριν καλά-καλά προφτάσουμε να τους χορτάσουμε.
Και κάπου εκεί είναι που αλλάζεις. Ταράζονται τα πάντα μέσα σου κι έρχεται η αλλαγή, η οποία μπορεί να είναι καλή και δημιουργική, ή κακή και καταστροφική.
Ένα άλλο θέμα στις ανθρώπινες σχέσεις που σηκώνει μεγάλη συζήτηση αποτελεί ο εγωισμός. Πόσες φορές έχεις ακούσει από τους φίλους σου «Έλα ρε, δε σου λείπει πραγματικά, ο εγωισμός σου θίχτηκε» ;
Τι πάει να πει «πραγματικά»; Και τι «εγωισμός»; Ότι τι, δηλαδή; Ο εγωισμός είναι ένα μικρό τερατάκι μέσα σου, που ξεκινάει να τρώει σιγά-σιγά την καρδιά μέχρι να φτάσει και στα εγκεφαλικά σου κύτταρα, το οποία καταστρέφει και σε παρεμποδίζει να σκεφτείς με βάση τη λογική σου, ώστε να νομίζεις ότι σου λείπει κάποιος, ενώ στην πραγματικότητα δε σου λείπει;
Όλα αυτά είναι αερολογίες και γενικούρες. Εσύ ξέρεις τι έχεις μέσα σου, τι νιώθεις, τι σκέφτεσαι, κανείς άλλος.
Αν νιώθεις ότι σου λείπει, τότε ναι, σου λείπει. Κι ας είναι επειδή δεν έζησες όσα ήθελες να ζήσεις, ότι προχώρησες πρώτα με το μυαλό και η πραγματικότητα δε σε προλάβαινε, ότι σε κατέβαλε ο ενθουσιασμός σου, ή ότι απλά αναπολείς τις καλές σας στιγμές. Ας είναι για χίλιους λόγους.
Το να αποδέχεσαι το γεγονός ότι κάποιος σου λείπει ακόμα φανερώνει δύναμη και πλήρης συνειδητοποίηση, καθώς επίσης αποτελεί το μεγαλύτερο βήμα για να προχωρήσεις κι εσύ επιτέλους στη ζωή σου.
Πάμε τώρα στο άλλο. Στο πού πρέπει να πας. Κι όταν λέω πρέπει, δεν εννοώ με βάση στερεοτυπικούς κανόνες της κάθε κοινωνίας ή προκαταλήψεις, αλλά το τι είναι πραγματικά καλό για σένα, και θα το καταλάβεις κι εσύ στην πορεία, αν όχι ήδη.
Πάντα όλοι οι άνθρωποι στη ζωή μας τρέξαμε πίσω από έναν άνθρωπο, αφήνοντας πίσω μας αρρωστημένους κι αγρίμια. Αφήνοντας μάλιστα ανθρώπους που μας νοιάζονταν, μας αγαπούσαν, και παρ’ όλο το γράψιμο ήταν και θα είναι πάντα εκεί.
Το σημείο λοιπόν, που συνειδητοποιείς πόσο πολύτιμο χρόνο έχασες για να τρέχεις πίσω από ένα άτομο το οποίο δεν έδειξε καν την ίδια ανταπόκριση -άξιζε ή όχι, καμία σημασία δεν έχει-, είναι εκείνο ακριβώς το σημείο που ξυπνάς από το λήθαργο και σκέφτεσαι πόσο αδιαφόρησες για άτομα που άξιζαν κάτι παραπάνω από το ενδιαφέρον σου και μόνο. Φίλοι, ή ακόμα και κάτι παραπάνω.
Όσο λοιπόν κι αν σου λείπει το παλιό σου αμόρε, πάλιωσε. Δε θες κάτι καινούριο; Δε βαρέθηκες να είσαι μονίμως σε μία κατάσταση αγωνίας, πάνω από ένα τηλέφωνο, περιμένοντας ένα μήνυμα, που ξέρεις πολύ καλά κι εσύ, ότι δεν πρόκειται ποτέ να στείλει;
Είτε δε γυρίζει επειδή δε σε θέλει, επειδή δε σε θέλει τόσο, επειδή θέλει να σκεφτεί, είτε για οποιονδήποτε άλλο λόγο, σημασία έχει ότι δεν είναι εδώ για σένα, ενώ άλλοι είναι.
Μάζεψε όση αξιοπρέπεια σου έχει απομείνει και πήγαινε σε αυτούς που τους λείπεις, και για να θυμηθείς λίγο τι αξίζεις, γιατί μου φαίνεται ότι το έχεις ξεχάσει λίγο, αλλά και για να δώσεις σε αυτούς τους ανθρώπους την αξία, την εκτίμηση και την αγάπη που τους αρμόζει.
Και άσε αυτούς που σου λείπουν να σου λείπουν. Θα βρουν το δρόμο τους, όπως κι εσύ το δικό σου.
Ειρήνη Μανουσαρίδου για το pillowfights.gr