Πέθανε ο δημοσιογράφος και σπουδαίος κριτικός Δημήτρης Ραυτόπουλος
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, δημοσιογράφος και κριτικός, πέθανε σε ηλικία 101 ετών.
Πέθανε σε ηλικία 101 ετών ο δημοσιογράφος και ένας από τους μεγαλύτερους κριτικούς λογοτεχνίας, Δημήτρης Ραυτόπουλος, όπως ανακοίνωσε το Books’ Journal με το οποίο συνεργαζόταν.
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος, μεταξύ άλλων, ήταν στέλεχος της ιστορικής αριστερής Επιθεώρησης Τέχνης και, σύμφωνα με το Books’ Journal, μια από τις πιο διεισδυτικές φωνές της ελληνικής λογοτεχνικής κριτικής.
Δημήτρης Ραυτόπουλος: Ποιος ήταν
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος γεννήθηκε στον Πειραιά το 1924. Παρακολούθησε μαθήματα στην Ecole Pratique des Hautes Etudes στο Παρίσι. Από τα εφηβικά του χρόνια εντάχθηκε στην Αριστερά. Υπήρξε συντάκτης της εφημερίδας Ελεύθερη Ελλάδα (1946-1947) και παράλληλα αρθρογραφούσε στο περιοδικό της ΕΠΟΝ Νέα Γενιά (1944-1945).
Μετά το τέλος του εμφυλίου εξορίστηκε και, όταν επέστρεψε στην Αθήνα, εργάστηκε στις εφημερίδες Η Αυγή (1952-1967), Ελεύθερος, Ώρα (1955-1956). Μαζί με τον Κ. Κουλουφάκο, τον Τ. Πατρίκιο, τον Κ. Πορφύρη, κ.ά. σχημάτισαν τη συντακτική ομάδα του περιοδικού Επιθεώρηση Τέχνης.
Κατά την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974), ο Ραυτόπουλος διέφυγε στη Γαλλία. Εκεί εργάστηκε ως συντάκτης στο Λεξικό Robert και συμμετείχε στο αφιέρωμα του περιοδικού Temps Modernes για την Ελλάδα (1969), συνθέτοντας μία ανθολογία κειμένων από διωχθέντες συγγραφείς. Ιδιαίτερα διαπλαστική για τις πολιτικές θέσεις του και για τη μετέπειτα ιδεολογική εξέλιξή του ήταν η φιλική σχέση του με τον Άρη Αλεξάνδρου, αποτέλεσμα της οποίας ήταν οι οξύτατες αντιδογματικές θέσεις του.
Μετά τη μεταπολίτευση ανέλαβε τη διεύθυνση του περιοδικού Ηριδανός, το οποίο με τα αφιερώματά του πραγματοποίησε ανοίγματα προς νέες τάσεις της λογοτεχνίας. Παράλληλα, έγραφε επιφυλλίδες στην Αυγή (1977-1980) και αργότερα εργάστηκε ως δημοσιογράφος στην εφημερίδα Απογευματινή (1976-1981). Αποτελεί ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Ο Δημήτρης Ραυτόπουλος είναι ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της μαρξιστικής κριτικής στη μεταπολεμική περίοδο. Με τα κείμενά του στην Επιθεώρηση Τέχνης, απέκτησε μεγάλο κύρος ως κριτικός της μεταπολεμικής λογοτεχνίας. Συγκρούστηκε, όμως, με τον άκαμπτο τρόπο με τον οποίο γινόταν προσπάθεια να προσεγγίζεται η λογοτεχνία με τις αρχές του σοσιαλιστικού ρεαλισμού – και στο πλαίσιο της Επιθεώρησης Τέχνης και με το κόμμα.
Τη μεταπολιτευτική περίοδο αντιμετώπισε κριτικά την Αριστερά και τη λογοτεχνία της. Επίσης, ήταν από τους πρώτους που αρθρογραφούσε σε αριστερά έντυπα για τον σταλινικό ολοκληρωτισμό και τη γραφειοκρατία των κομμουνιστικών χωρών καθώς και για τις ανελεύθερες επιλογές τους.
Το 1997 τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο δοκιμίου-κριτικής για το έργο του «Άρης Αλεξάνδρου: ο εξόριστος». Το 2008 αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ. Το 2009 τιμήθηκε με το βραβείο «Διδώ Σωτηρίου» της Εταιρείας Συγγραφέων για το σύνολο του έργου του. Το 2013 του απονεμήθηκε το Μεγάλο Κρατικό Βραβείο Γραμμάτων. Το 2017 τιμήθηκε με το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου του.
Υπήρξε συνεργάτης του Βοοks’ Journal, γράφοντας και για σύγχρονους λογοτέχνες. Τον Απρίλιο του 2013 δημοσιεύτηκε μια μεγάλη συνέντευξη στον γράφοντα και στον Μιχάλη Μοδινό, η οποία θα αναδημοσιευτεί στο βιβλίο Κι αυτοί είναι η Ελλάδα, που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες.
Βιβλία του: Οι ιδέες και τα έργα (1965), Τέχνη και εξουσία (1985), Κρίσιμη λογοτεχνία (1986), Σημεία στίξεως (1987), Άρης Αλεξάνδρου: ο εξόριστος (1996), Αναθεώρηση Τέχνης: η Επιθεώρηση Τέχνης και οι άνθρωποί της (2006), Εμφύλιος και λογοτεχνία (2012), Κριτική της κριτικής (2017).