Παρακαλάς να μην είναι αλήθεια και η ψυχή σου γεμίζει με θλίψη μα δυστυχώς…
Όταν κοιτάς στα μάτια αυτούς τους δυο ανθρώπους, αναρωτιέσαι ξανά και ξανά πως μπορεί να τους συνέβη κάτι τέτοιο. Ποια μοίρα, ποια κατάρα υπήρξε τόσο βαριά; Γιατί η ζωή δοκιμάζει τόσο μα τόσο σκληρά κάποιους ανθρώπους;
Δυστυχώς απαντήσεις δεν θα πάρεις ποτέ…
Ο κύριος Βαρνάβας και η κυρία Μαργαρίτα Χατζηλιασή από το χωριό Δερύνεια της επαρχίας Αμμοχώστου, αναφέρουν:
«Παντρευτήκαμε το 1968 και το 1969, αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, την Μαρία μας. Ήταν ένα υγιέστατο παιδάκι μα όταν έγινε 5 ετών…
Ήταν μήνας Νοέμβριος όταν για πρώτη φορά, άρχισε να χάνει ξαφνικά την ισορροπία της. Την πήγαμε σε πολλούς γιατρούς μα η Μαρία μετά από μερικές εβδομάδες έμεινε παράλυτη, έπειτα έπεσε σε κώμα και στις 26 Ιανουαρίου, έφυγε για πάντα από κοντά μας. Κανένας γιατρός δεν ήξερε να μας πει πως λεγόταν η ασθένεια που προκάλεσε τον θάνατο της κόρης μας.
Κλάψαμε, θρηνήσαμε, μαράθηκε η ψυχή μας. Οι συγγενείς όμως και οι φίλοι μας, επέμεναν να κάνουμε ακόμα ένα παιδάκι για να αλλάξει η ζωή μας. Το 1972 γέννησα ένα υγιέστατο αγοράκι, τον Ηλία μας. Όταν πέρασε την ηλικία των 5, ηρεμίσαμε και κάναμε και τρίτο παιδάκι. Πιστεύαμε ότι ο κίνδυνος πέρασε, δεν θα συνέβαινε ξανά το ίδιο.
Αλλά δεν ήταν έτσι, το αγόρι μας στην ηλικία των 9 έπαθε ότι ακριβώς και η Μαρία. Το περίεργο ήταν ότι και αυτό, αρρώστησε μήνα Νοέμβριο.
Αυτή τη φορά το πένθος ήταν ακόμη χειρότερο για μας αλλά προσπαθούσαμε να μην μας βλέπει η μικρή μας κόρη και στενοχωριέται. Ευχαριστούσαμε τον Θεό που την είχαμε και λέγαμε αποκλείεται να συμβεί ξανά το ίδιο …
Στην μικρή, δώσαμε το όνομα Μαρία, στην μνήμη της αδελφής της. Το πήγαμε σε πολλούς γιατρούς και όλοι μας έλεγαν πως δεν υπάρχει περίπτωση να της συμβεί ότι στα άλλα παιδιά μας.
Η Μαρία μας ήταν υγιής, ζούσε και έκανε ότι και τα άλλα παιδιά της ηλικίας της. Ήμασταν πολύ χαρούμενοι μέχρι που το κορίτσι μας έγινε 19 ετών. Μήνα Νοέμβριο αρρώστησε και έπαθε ότι ακριβώς και τα άλλα μας παιδιά. Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσουμε ότι: 22 Νοεμβρίου αρρώστησε η Μαρία, 21 Νοεμβρίου ο Ηλίας και 26 Νοεμβρίου η Μαρία.
Κλαίγαμε και λέγαμε στους γιατρούς ότι ακριβώς και τις προηγούμενες φορές: «Θέλαμε να πουλήσουμε τα πάντα και ας μείνουμε στο δρόμο, φτάνει να καταφέρουμε να σώσουμε το παιδί μας».
Ούτε στο εξωτερικό κατάφεραν να μας πουν ποια είναι αυτή η άγνωστη ασθένεια που στοίχισε τη ζωή των παιδιών μας. Μέχρι σήμερα, μετά από τόσα χρόνια, δεν μάθαμε πως λέγεται και τι την προκαλεί.
Κάθε φορά που πάμε στον τάφο των παιδιών μας, νιώθουμε σαν να μην είμαστε εμείς, αλλά κάποιοι άγνωστοι που αφήνουν εκεί λουλούδια. Μέσα μας, είναι σαν να μην έχουν φύγει ποτέ.
Πάντα θα είναι εκεί. Στην ίδια καρέκλα, με τα ίδια ρούχα και το ίδιο, όμορφο χαμόγελο. Στο μυαλό μας και στην καρδιά μας, εκεί συνεχίζουν όλοι να ζουν. Εκεί που υπάρχει ο Θεός…
Μακάρι κανένας άνθρωπος σε αυτό τον κόσμο να πάθει ότι εμείς. Ούτε άσπρος, ούτε μαύρος, ούτε κίτρινος. Κανένας Θεέ μου, σε παρακαλούμε, κανένας».
Την οικία που στεγάζει το μουσείο του χωριού…
Δώρισαν ο κύριος Βαρνάβας και η κυρία Μαργαρίτα στην μνήμη των παιδιών τους. Εκεί εργάζεται και ο άτυχος πατέρας. Το σπίτι, ήταν το πατρικό της κυρίας Μαργαρίτας που κληρονόμησε από τους γονείς της.
Η άτυχη γυναίκα πρόσφατα πέρασε ακόμα μια σκληρή δοκιμασία. Πριν μερικές μέρες ολοκλήρωσε τον κύκλο των χημειοθεραπειών και ευτυχώς οι τελευταίες ιατρικές εξετάσεις της είναι καλές.
Ευχόμαστε στην κυρία Μαργαρίτα καλή ανάρρωση. Να έχουν δύναμη και κουράγιο. Μόνο ο Θεός ξέρει γιατί ο πόνος των δοκιμασιών σε ορισμένους ανθρώπους είναι τόσο μεγάλος…
[ant1iwo]