Ο Ισίδωρος Σταμούλης σε συνέντευξή του στην “On Time” και τη Ρενέ Σαραντινού, μίλησε για την απώλεια του ανιψιού του, τον γιο του αδερφού του, Οδυσσέα Σταμούλη, το καλοκαίρι, στους Φούρνους Ικαρίας, από πνιγμό.
Ο Ισίδωρος Σταμούλης βρίσκεται στο πλευρό του Οδυσσέα Σταμούλη
Ο Οδυσσέας, ο αδερφός σου σε τι κατάσταση βρίσκεται; Πώς είναι;
Όλοι οι απ’ έξω… ακόμα κι εγώ που ήμουν ο θείος του παιδιού ξεχνιέμαι με τη δουλειά, σίγουρα είναι διαφορετικό… Για τον πατέρα και τη μητέρα του παιδιού θα είναι κάτι που θα τους σημαδεύει σε όλη τη ζωή τους. Ο Οδυσσέας πρέπει να βρει τη δύναμη να μπορέσει να προχωρήσει. Είμαι δίπλα του, κι ένας λόγος που είμαι εδώ, γιατί είχα μια πρόταση να πάω σε ένα δημοτικό περιφερειακό θέατρο, αλλά προτίμησα να μείνω εδώ, για να είμαι κοντά στον αδερφό μου, όπως και στο παιδί μου, αλλά και στη μητέρα μου, που είναι μεγάλη γυναίκα και βιώνει και εκείνη μια δυσκολία.
Η εργασιοθεραπεία βοηθάει τον Ισίδωρο Σταμούλη να ξεχαστεί
Από που αντλείς αισιοδοξία για να συνεχίσεις μετά την απώλεια του ανιψιού σου;
Παρέλυσα στην αρχή, αλλά από και πέρα αυτό που βιώνει ο γονιός δεν το βιώνει κανένας. Η τέχνη με βοηθάει πάρα πολύ εμένα, φεύγω στην Κόρινθο και ξεχνιέμαι. Μετά ξαναέρχομαι, γειώνομαι πάλι, δεν είναι εύκολο. Η εργασιοθεραπεία – τετριμμένη φράση – βοηθάει πάρα πολύ να κάνεις πράγματα. Όσο κάθεται ο άνθρωπος, άσχετα με το αν έχει τόσο μεγάλο πρόβλημα, σκέφτεται κι όσο σκέφτεσαι και είσαι μόνος σου, ουσιαστικά τρελαίνεσαι. Τι μπορείς μόνος σου; Ούτε στον παράδεισο δεν μπορείς. Θέλω να πω επίσης ότι η μητέρα του παιδιού είναι η Φιλιώ Κάρλα, υποκοριστικό Φαίη. Η Κωνσταντίνα Κονταρίνη είναι η σύντροφος του αδερφού μου, Οδυσσέα. Γράφτηκαν διάφορα όπως ότι είναι παιδί της Κάτιας Νικολαΐδου, που αν συνέβαινε αυτό θα ήταν 25 χρονών, αφού έχουν χωρίσει 25 χρόνια. Ο Οδυσσέας δούλευε σε θέατρο αλλά μετά το συμβάν της απώλειας του γιου του δεν μπορούσε από εκεί και πέρα να δουλέψει παραπάνω. Να έχεις ο κόσμος υγεία, ειδικά τα παιδιά, που είναι το μέλλον. Εμείς οι γονείς πρέπει να τα προσέχουμε, ειδικά τα αγόρια που «ωριμάζουν» λίγο αργότερα. Βέβαια χρειάζεται και απίστευτη τύχη.