Η αδερφή μου διαγνώστηκε με καρκίνο στον μαστό. Παλέψαμε πολύ με χημειοθεραπείες και πάνω που συνήλθε και είπαμε ευτυχώς το ξεπεράσαμε, έκανε μετάσταση. 3 χρόνια μετά πέθανε αφήνοντας πίσω δύο κοριτσάκια-τις αγαπημένες μου ανιψιές- 7 και 9 ετών.
Ο άντρας της απαρηγόρητος φυσικά. Έκανε τα πάντα για τα παιδιά. Λίγο μετά την κηδεία και το μνημόσυνο, τον εγκατέλειψαν όλοι. Μόνο εμείς νοιαζόμασταν για εκείνον και τα παιδιά, κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας. Ένα χρόνο μετά τον θάνατο της αδερφής μου χώρισα με τον άντρα μου. Προσπαθούσαμε για παιδί και επειδή δεν πιάναμε, αυτό μας τσάκισε. Το παλέψαμε αλλά δεν τα καταφέραμε.
Εκείνο τον καιρό που χώριζα, ο Βασίλης, ο άντρας της αδερφής μου, έκανε σχέση με μια κοπέλα κι ενώ το πράγμα ξεκίνησε χαλαρά, άρχισε να σοβαρεύει. Την έφερε σε επαφή με τα παιδιά, κοιμόταν σπίτι τους και σιγά σιγά άρχισε να παίρνει τη θέση της αδερφής μου στην οικογένεια. Εξαιτίας αυτής της σχέσης, ο Βασίλης αραίωσε μαζί μας. Λογικό θα πει κανείς αλλά δεν ξέρω, μου κακοφάνηκε πολύ.
Στην αρχή πίστευα πως είχα πειραχτεί επειδή ένιωθα πως αντικαθιστούσε την αδερφή μου ή επειδή δεν βλέπαμε τόσο συχνά τα κορίτσια. Με τον καιρό κατάλαβα πως η ζήλια μου ήταν καθαρά ερωτική. Τον αγαπούσα, τον ήθελα. Ήμουν από πάντα ερωτευμένη μαζί του. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, ούτε καν μου είχε περάσει ποτέ από το μυαλό ούτε καν όταν ήταν με την αδερφή μου. Έπρεπε να τον δω με άλλη για να τα καταλάβω όλα, να ενώσω τα κομμάτια. Γα να γλιτώσω από τον πειρασμό και από την απόρριψη που θεωρούσα βέβαιη εκ μέρους του, έφυγα από την Αθήνα και πήγα Μυτιλήνη.
Πέρασαν δυο χρόνια. Ο Βασίλης είχε χωρίσει με την κοπέλα, ο αρραβώνας που έκαναν δεν προχώρησε γιατί εκείνη εύλογα ήθελε παιδιά αλλά ο Βασίλης δεν ήθελε άλλα. Ειρωνικό αν σκεφτεί κανείς ότι εγώ ήθελα και δεν έπιανα και εκείνος έπιανε αλλά δεν ήθελε. Το καλοκαίρι εκείνο ήρθε με τα κορίτσια στη Μυτιλήνη διακοπές οπότε τους φιλοξένησα χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκεί έγινε ένα βράδυ και το…μοιραίο! Με ήθελε και αυτός αλλά φοβόταν να το πει, με ήθελε από τότε που γνωριστήκαμε πριν παντρευτεί την αδερφή μου αλλά εγώ είχα σχέση με τον άντρα μου τότε και δεν τόλμησε. Σε ένα βράδυ μέσα τα είπαμε όλα. Πώς όμως θα ήμασταν μαζί; Τί θα λέγαμε στους γονείς μας, στις κόρες του;
Οι κόρες του δεν το πήραν καλά στην αρχή, οι γονείς μας, μας έκραξαν. Με τον καιρό όμως όλοι συμβιβάστηκαν με αυτό, βλέποντας πόσο ευτυχισμένοι είμαστε. Πέρσι παντρευτήκαμε και φέτος περιμένουμε μωρό. Ξέρω ακούγεται παράδοξο, φρικαλέο ίσως, αλλά δεν διαλέγουμε ποιον αγαπάμε.
Ναι νιώθω τύψεις καμια φορά ότι προδίδω την αδερφή μου. Όταν όμως κοιτάζω τις κόρες της, σκέφτομαι ότι καμία δεν θα φρόντιζε και δεν θα αγαπούσε τα παιδιά της καλύτερα από εμένα, τη θεία τους.
Αντιγόνη