Ήμουν 17 χρονών όταν γνωριστήκαμε έξω από το σχολείο. Πήγαινα πρώτη Λυκείου και εκείνος μοίραζε φυλλάδια έξω από την πόρτα. Πιάσαμε την κουβέντα, ώσπου μια μέρα πριν αλλάξει πόστο και φύγει από το σχολείο, ζήτησε το τηλέφωνό μου. Του το έδωσα μου έδωσε το δικό του και εκεί αρχίσαν όλα.
Τον έλεγαν Παύλο και ήταν 22 ετών. Μοίραζε φυλλάδια για να πληρώνει τα έξοδά του και παράλληλα σπούδαζε. Περάσαμε 3 μαγικά χρόνια μαζί. Εγώ πέρασα Αθήνα και συνεχίσαμε αν και είχαμε συμφωνήσει ότι σε περίπτωση που περνούσα επαρχία, θα με ακολουθούσε και θα πήγαινε μόνο στις εξεταστικές. Τί να πρωτοθυμηθώ από αυτή την αγάπη. Την αληθινή αγάπη. Ταξίδια, βράδια να μιλάμε ως το χάραμα, στήριξη, νοιάξιμο, ζούσαμε ο ένας για τον άλλον. Είχαμε πει θα παντρευόμασταν και θα κάναμε μια όμορφη οικογένεια.
Οικογένεια είπα….η δική μου οικογένεια, δεν τον έβλεπε με καλό μάτι, ειδικά ο πατέρας μου, σε κάθε ευκαιρία τον απαξίωνε και τον ειρωνεύονταν. Στην αρχή ήταν καλοί μαζί του αλλά όσο η σχέση προχωρούσε, αντιδρούσαν. Είχαν φανταστεί για σύζυγο κάποιον με καλή δουλειά πολλά λεφτά κλπ. επειδή και εμείς σαν οικογένεια είχαμε χρήματα. Δεν το κρύβω, έμενα σε χλιδάτο σπίτι με όλες τις ανέσεις, πήγαινα στα καλύτερα σχολεία, είχα ό,τι ζητούσα μα όλα αυτά δεν μου έλεγαν τίποτα. Για’ μένα όλος μου ο κόσμος ήταν στη μικρή γκαρσονιέρα του Παύλου.
Ήρθε το χαρτί απ’ τον στρατό. Είπαμε ένας χρόνος είναι, θα αντέξουμε. Κλάμα και κακό εγώ, λες και είχα ένα άσχημο προαίσθημα. Παρουσιάστηκε Αυλώνα και μετά την ορκομωσία, τον έστειλαν στη Σάμο. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Αλληλογραφούσαμε συνεχώς μέχρι που μια μέρα ήρθε ένα γράμμα του, που μου έλεγε ότι σε μια έξοδό του από τον στρατό, είχε αφήσει έγκυο μια άλλη κοπέλα και έπρεπε να χωρίσουμε. Τρελλάθηκα. Τις νύχτες δεν κοιμόμουν, είχα μείνει μισή, άρχισα να χρωστάω μαθήματα στη σχολή, δεν με ενδιέφερε καν. Τρεις μήνες μετά, ο πατέρας μου, μου πρότεινε να φύγω για το εξωτερικό και να σπουδάσω την ίδια ειδικότητα σε ιδιωτικό κολλέγιο στο Παρίσι για να μην ταλαιπωρούμαι. Το είδα σαν ευκαιρία να φύγω από την Ελλάδα και να ξεχάσω και έτσι έγινε. Έφυγα ναι. Αλλά δεν ξέχασα….
Γύρισα στην Ελλάδα 3 χρόνια μετά. Πτυχιούχος και αρραβωνιασμένη με έναν συμφοιτητή μου από το Κολλέγιο. 5 μήνες αφού επέστρεψα και άνοιξα δική μου εταιρία, παντρευτήκαμε. Τον Παύλο τον σκεφτόμουν κάθε μέρα. Δεν υπήρχε μέρα που δεν τον σκέφτηκα. Και όταν παντρεύτηκα και όταν έκανα το πρώτο μου παιδί και το δεύτερο και όταν έκλεισα την εταιρία και άνοιξα άλλη. Ο Παύλος ήταν το καταφύγιο του μυαλού μου. Και άλλες φορές θύμωνα που με πρόδωσε. Και μετά τον αγαπούσα ξανά. Και φτου κι απ’ την αρχή.
Πέρσι μάθαμε πως ο πατέρας μου, ήταν στο τελικό στάδιο του καρκίνου. Δεν είχαμε ιδέα, ούτε εκείνος. Όλα ξεκίνησαν από πόνους στα γόνατα. Πήγε για μια τυπική εξέταση και εκεί του είπαν πως είχε καλπάζουσα λευχαιμία και πως και οι χημειοθεραπείες ακόμα ήταν αμφίβολο αν θα είχαν αποτέλεσμα. Πράγματι πέθανε 3 μήνες μετά. Λίγες εβδομάδες πριν φύγει απ’ τη ζωή είχε χάσει την όρασή του και η φωνή του ίσα που ακούγονταν. Κάτι προσπάθησε να μου πει δεν κατάλαβα. Την ημέρα της κηδείας του, η μητέρα μου, μου έδωσε έναν πάκο γράμματα. Όλα από τον Παύλο. Μου έγραφε μέχρι ένα χρόνο πριν οπότε και σταμάτησε. Αυτά τα γράμματα που έρχονταν στο πατρικό μου, εγώ δεν τα πήρα ποτέ. Είχα πάρει μόνο εκείνο, το ψεύτικο που είχε φτιάξει ο πατέρας μου, και που έλεγε ότι ο Παύλος είχε αφήσει έγκυο μια άλλη και με χώριζε. Τα έσπασα όλα μέσα στο σπίτι.
Έχω σχεδόν ένα χρόνο να μιλήσω στη μητέρα μου. Στο νεκροταφείο δεν πήγα ποτέ. Έκανα αίτηση διαζυγίου γιατί ο γάμος μου, ήταν βασισμένος σε ένα ψέμα. Πήγα και βρήκα τον Παύλο και του τα είπα όλα. Σήμερα είμαστε μαζί και οι κόρες μου τον λατρεύουν. Δεν ξέρω γιατί έπρεπε να χάσουμε τόσα χρόνια. Ξέρω ότι δεν έπαψα ποτέ να τον αγαπώ. Μου λένε να συγχωρέσω τους γονείς μου και να πάω παρακάτω.
Λυπάμαι δεν μπορώ.
Χαρά