Πέμπτη, Απριλίου 24 2025
Blog Σελίδα 13874

“Tυχερός όποιος δουλεύει με παιδιά”

0

Δυο μάτια καθρέφτες, ένα γέλιο φυσικό, από τα λίγα που μπορείς να συναντήσεις και μια αθωότητα που δεν αποσκοπεί πουθενά. Κι αν με το πρώτο άκουσμα φαντάζουν απίθανα, ας φέρουμε στο μυαλό μας ένα παιδί. Η μοναδική οντότητα που πηγάζει καλοσύνη χωρίς να ζητά τίποτα και κυρίως χωρίς να επιδιώκει την κακία, είναι το παιδί.

Και για όσους έχουν την τύχη, αλλά και την ευλογία να δουλεύουν με παιδιά, η παιδική γαλήνη αποτελεί γιατριά. Γιατί μέσα σε μια μέρα που η διάθεσή σου ασθενεί, σε μια μέρα που τα πρωινά παλεύεις με τις αντοχές σου και την άρνησή σου, μια συνάντηση με τα παιδιά, κατά έναν περίεργο τρόπο σε αναγεννά.

Αυτή η συνεχής ζωντάνια τους είναι τόσο ισχυρή που στη μεταδίδουν κι ας μη θες. Κι ας έχει βυθιστεί στη θλίψη σου και στη μιζέρια σου, ένα παιδικό αστείο σε κάνει να χαμογελάς. Κι είναι ίσως από τα λιγοστά χαμόγελα που μπορούν να είναι αληθινά ακόμα και στις μαύρες σου, που δεν προσποιείσαι ότι είσαι καλά.

Ένα σωρό απορίες που σου φαίνονται αστείες και μια ακατάπαυστη ανησυχία για τα πάντα είναι ενίοτε χαραγμένα στα πρόσωπά τους. Κι εκεί που νομίζεις πως με τα παιδιά τα ‘χεις δει όλα, έρχεται πάντα εκείνη η στιγμή που καταφέρνουν να σ’ εκπλήξουν χωρίς αύριο. Δείξε τους μια εικόνα και ζήτα να στην ερμηνεύσουν. Η ζήλια που νιώθεις από τη φαντασία που κινητοποιούν για να απαντήσουν, δεν περιγράφεται.

Και τα θαυμάζεις. Μα κυρίως σου λείπεις εσύ. Σου λείπει αυτό που κάποτε ήσουν, που κάποτε όλοι ήμασταν κι έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Και δεν είναι η ηλικιακή φθορά που σε τρώει, αλλά τα όσα έγινες χωρίς να ερωτηθείς. Είναι όλα εκείνα που η παιδική φωνή μέσα σου δε θα ενέκρινε κι όμως για κάποιο λόγο τα ‘κανες. Κι έσπασες τα μούτρα σου.

Και τότε ζητάς κι εύχεσαι πιο πολύ από ποτέ να μπορούσες να πετάξεις όπως πίστευες σαν παιδί και να κατακτήσεις τα πάντα. Γιατί όταν ήσουν παιδί ονειρευόσουν. Ε λοιπόν, αυτούς τους παιδικούς σου οραματισμούς βλέπεις στα μάτια των παιδιών.

Δες τα για λίγο στα μάτια κι ίσως δακρύσεις για όσα δεν είσαι πια. Με λίγα λόγια, όλα όσα υπολειπόμαστε οι μεγάλοι, όλη την αλλοτρίωσή μας, την αναπληρώνουν με απεριόριστη αλήθεια τα παιδιά.

Ακόμα κι όταν γίνονται άτακτα, όταν στην τάξη σου προκαλούν πραγματικά τις αντοχές με την παιδική τους ανωριμότητα, δεν υπάρχει περίπτωση όταν τα θυμηθείς μετά να μη χαμογελάσεις με νοσταλγία. Αν δεν είναι ήρωες αυτά τα πλασματάκια που σου σπάνε τα νεύρα την ίδια ώρα που σου εκπέμπουν γαλήνη στα όρια νιρβάνας, τότε τι;

Όσοι δουλεύουν με παιδιά ξέρουν καλά πως τα ουσιαστικά μαθήματα λαμβάνονται από τα παιδιά στους δασκάλους. Κι είναι λειτούργημα να τους δίνεις αξίες. Αυτές οι αξίες που από κάποιους καταρρίφθηκαν, είναι ευλογία να ξέρεις ότι εσύ τις έχεις μεταδώσει κάπου αλλού. Γιατί είναι όλα θέμα αλυσίδας.

Κι εσύ απλώς πιστεύεις ότι η αλυσίδα θα σπάσει όσο το δυνατό πιο αργά. Τους κρατάς το χέρι και παίρνεις πολύτιμα μαθήματα από την αύρα τους και κυρίως από τον τρόπο που λύνουν τα ανύπαρκτα προβλήματά τους.

Ακόμα κι αυτούς που τα πολλά χρόνια εργασίας με τα παιδιά τους προκάλεσαν κούραση, μια προσπάθεια να εισέλθουν στον κόσμο ενός παιδιού μπορεί να τα λύσει όλα. Γιατί μόνο έτσι μπορείς να φτάσεις πιο κοντά σε αυτό που πραγματικά προστάζουν κι οι πιο ενδόμυχοι στόχοι σου.

Ένας παιδικός κόσμος είναι ένας μικρόκοσμος τελειότητας που κανονικά δε θα έπρεπε κανείς ν΄αγγίζει. Κι όμως δεκάδες παιδικά κλάματα πνίγονται και αμέτρητες παιδικές χαρές δεν προλαβαίνουν καν να ολοκληρωθούν. Γιατί στο βωμό της σαπίλας της ψυχής των μεγάλων θυσιάζονται τα πιο αθώα οράματα. Και τόσο απλά εξαλείφεται κάθε ελπίδα.

Μα ας δούμε στην αλήθεια τους το μέλλον μας κι ας επιζητήσουμε να μείνει για πάντα αμείωτη η αυθεντικότητά τους. Κι όπως τραγούδησε κάποτε ο πρίγκιπας «υπερασπίσου το παιδί, γιατί, αν γλυτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα»

Από όλους εμάς που έχουμε την τύχη να δουλεύουμε μαζί με τους πραγματικούς ήρωες, μαζί με ένα ευχαριστώ για τα μόνιμα γυαλιά που μας βάζει η απλότητα κι η αγνότητά τους.

Ήβη Παπαϊωάννου για το pillowfights.gr

“Three talk and two dance”: Ατελείωτο γλέντι με τα αγγλικά Τσίπρα στο twitter

0

Η φράση του πρωθυπουργού «we have already eaten the camel, we now have the queue!» έδωσε το έναυσμα για το μεγάλο πάρτι – Ανελέητη διακωμώδηση των αγγλικών του πρωθυπουργού από δεκάδες χρήστες.

Με μεγάλη διαφορά το πιο δημοφιλές στο ελληνικό twitter είναι από την Πέμπτη το hashtag #tsipras_proverbs. Η αφορμή δόθηκε, βεβαίως, από τη μνημειώδη ρήση του Αλέξη Τσίπρα «we have already eaten the camel, we now have the queue!», στην οποίαν ο πρωθυπουργός κατάφερε, με ένα και μόνο χτύπημα, να ρίξει νοκ-άουτ -εκτός από την αγγλική γλώσσα- και μια πασίγνωστη ελληνική παροιμία.

Ο κ. Τσίπρας, παρά την ευχέρεια που καταφανώς θεωρεί ο ίδιος ότι έχει αποκτήσει πλέον στα αγγλικά, μπέρδεψε τον γάιδαρο με την καμήλα και την κατά κυριολεξία ουρά με την μεταφορική σημασία της λέξης. «Γουίθ ουάν σμπαρ, του τρίγονς», θα μπορούσε κανείς να σχολιάσει σε μια διάλεκτο αντίστοιχης λογικής με αυτήν που χρησιμοποίησε, προς τέρψιν του κοινού, ο πρωθυπουργός μιλώντας στο Ινστιτούτο Brookings. Το θάρρος που διακρίνει τον Αλέξη Τσίπρα, έναν ηγέτη που τολμά να παρακάμπτει ακόμη και την ίδια του την ημιμάθεια, είναι στ’ αλήθεια αξιοθαύμαστο, καθώς χάρη σε αυτή του την ατρόμητη στάση ο κ. Τσίπρας παράγει τακτικά φραστικά διαμάντια, τέτοιας λάμψης και ποιότητας που κανένα Google translate δεν θα μπορούσε ποτέ να προσφέρει.

Το μόνο κακό στην συνήθεια του πρωθυπουργού να μην αξιοποιεί τις υπηρεσίες κάποιου διερμηνέα, ενδεχομένως επειδή θεωρεί ότι κανείς δεν μπορεί να μεταφέρει με αξιοπιστία και ακρίβεια τις σκέψεις του στους εκάστοτε αλλοεθνείς συνομιλητές του, είναι ότι μόνο να φανταζόμαστε μπορούμε το τι λέει ο κ. Τσίπρας στους μη δημοσιοποιούμενους διαλόγους του. Ευτυχώς, όμως, το κενό αυτό το αναπληρώνει η δημιουργικότητα δεκάδων χρηστών του twitter. Οι οποίοι εμπνέονται από την άνεση του πρωθυπουργού να μεταφέρει αυτούσιους τους ελληνικούς ιδιωματισμούς στα αγγλικά, αδιαφορώντας πλήρως εάν τα λόγια του βγάζουν νόημα ή όχι.

Το επίμαχο απόσπασμα, όπου ο Αλέξης Τσίπρας επιχειρεί να πει την παροιμία

Ολόκληρη η παρουσία του πρωθυπουργού στο Brookings – Η παροιμία στο 2:12:01′ του βίντεο:

Ιδού μερικές από τις απόπειρες μεταφοράς ελληνικών παροιμιακών φράσεων στα αγγλικά με την «μέθοδο Τσίπρα», όπως εμφανίζονται στο #tsipras_proverbs:

– I tell my dog and he tells his… queue = Εγώ το λέω στον σκύλο μου κι ο σκύλος στην ουρά (του).
– Many words are poverty = Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια.
– Give the platanus my regards = Χαιρέτα μου τον πλάτανο.
– Potassium five and in the hand = Κάλ(λ)ιο πέντε και στο χέρι.
– From here go the others = Από ‘δω παν’ κι οι άλλοι.
– Mariori had everything, the feretzes is missing = Όλα τα ‘χε η Μαριορή, ο φερετζές της έλειπε.
– To go with the old vineyard = Ας πάει και το παλιάμπελο.
– He baked the fish in my lips = Μου έψησε το ψάρι στα χείλη.
-The clever boy from the nose catches = Το έξυπνο πουλί από τη μύτη πιάνεται.
-Black snake that ate you = Μαύρο φίδι που σε έφαγε.
– What? “No” at referendum? Last year’s bitter grapes. = Τι; «όχι» στο δημοψήφισμα; Περσινά ξινά σταφύλια.
– Μπιχάιντ χεζ δη αχλάδα δε queue = Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά.
– Beter donkeytie than donkeyseek! = Καλύτερα γαϊδουρόδενε, παρά γαϊδουρογύρευε.
– Silky pants need skilled butts = Τα μεταξωτά βρακιά θέλουν κι επιδέξιους πισινούς.
– Θρι μπερτνς αρ σιτινγκ… = Τρία πουλάκια κάθονται.
– Man that knows no letters is a wood unprocessed = Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο.
– Live my May to eat clover = Ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι.
– Two watermelons in an axle are not held = Δύο καρπούζια δεν χωρούν κάτω από την ίδια μασχάλη.
– Teacher you taught and law you do not act on = Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.
– From the city i come and at the top cinnamon = Από την Πόλη έρχομαι και στην κορφή κανέλλα.
– Mountain with mountain does not fit = Βουνό με βουνό δεν σμίγει.
– Love years does not look = Η αγάπη χρόνια δεν κοιτά.
– He can’t split for two camels weed = Δεν μπορεί να χωρίσει δύο καμηλών (γαϊδάρων) άχυρα
– Tsipras has read ”The Chapter” of Marx, you will RESPECT! = Ο Τσίπρας έχει διαβάσει το «Κεφάλαιο» του Μαρξ. Θα σέβεστε!
– We -the Greeks of the Rootbreaking Left- say that: Two camels fight in a stranger’s animal house = Εμείς -οι Ελληνες της Ριζοσπαστικής Αριστεράς- λέμε: Δύο καμήλες μάλωναν σε ξένον αχυρώνα.
– The gilf chicken has the tasty soup = Η γριά η κότα έχει το ζουμί.
– Alexi empty us the corner now… = Αλέξη, άδειαζέ μας τη γωνιά τώρα.
– Μy last knowledge, firstly i had you = Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.
– The liar and the thief are huppy the first year = Ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται.
– Better five in the hand, than ten and karter = Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει.
– Your brain and a pound and the painter’s brush = Το μυαλό σου και μια λύρα και του μπογιατζή ο κόπανος.
– The fly will eat iron and the mosquito steel = Θα φάει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι.
– Forty five Johns one rooster knowledge = Σαράντα πέντε Γιάννηδες ενός κοκκόρου γνώση.
– In the end, they shave the groom = Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό.
– Grab the egg and cut it’s hair = Παρ’ το αβγό και κούρευ’ το.
– We found a priest, to bury five-six = Βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντ’-έξι.
– Others instead of others, Friday’s milk = Άλλ’ αντ’ άλλα της Παρασκευής το γάλα.
– Philip found Nathan! = Βρήκε ο Φίλιππος τον Ναθαναήλ.
– Three talk and two dance = Τρεις λαλούν και δυο χορεύουν.
– Collect, even if they are nipples = Μάζευε κι ας είν’ και ρώγες.
– One of the thief two of the thief three and his bad day = Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα.
– Here i want you crab to walk on charcoal = Εδώ σε θέλω κάβουρα να περπατείς στα κάρβουνα.
– Rolled the pot … and found it’s lid! = Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι.
– Hold the horses turkish people = Βαστάτε Τούρκοι τ’ άλογα.
– I will burn you Gianni, i will spread you oil = Να σε κάψω Γιάννη, να σ’ αλείψω λάδι.
– The fat priest ate fat lentil, why fat priest did you eat fat lentil? = Γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;

[protothema]

“Oι όμορφες μέρες δεν έχουν τον ήλιο ανάγκη”

0

Απόγευμα. Ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει. Μικρή η διαφορά σκέφτεσαι, κι άλλη μουντή μέρα σήμερα. Το μόνο φως στο δωμάτιο είναι αυτό που βγαίνει από την οθόνη του υπολογιστή. Ο μόνος ήχος είναι αυτός που ακούγεται απ’ έξω, από τη βροχή που πέφτει. Τυλίγεσαι ακόμη περισσότερο στην κουβέρτα σου. Σκοτεινιασμένη μέρα, σκοτεινιασμένος κι εσύ.

Η βροχή δυναμώνει, το φως ελαττώνεται, ο γαλλικός σου έχει σταματήσει να αχνίζει. Να βγεις έξω με τέτοιο καιρό, το αποκλείεις. Οι όμοιοί σου είναι κι αυτοί σωστά μπουρίτο μες τις κουβέρτες τους και αδυνατούν να αφήσουν τη μελαγχολία τους για να έρθουν στη δικιά σου. Ούτως ή άλλως σ’ αρέσει που είσαι μόνος. Σ’ αρέσει που τέτοιου είδους μέρες σου δίνουν τη δυνατότητα να σκοτεινιάσεις μαζί τους.

Τέλεια μέρα για να αναπολήσεις στιγμές. Τέλεια μέρα για να τις παρομοιάσεις με τις σταγόνες σου. Αυτές που πέρασαν και χάθηκαν μέσα σε μια μπόρα άλλων, αυτές που θα ‘ρθουν και θα καθαρίσουν το παρόν σου. Αυτές που ξέσπασαν σε δευτερόλεπτα και ήρθαν και κάθισαν μέσα σε μια λακκούβα, εγκλωβισμένες, περιμένοντας υπομονετικά τον επόμενο ήλιο που θα τις εξατμίσει.

Στιγμές. Πολλές και διαφορετικές. Άλλες σημαντικές, άλλες όχι. Κι όμως όλες μαζί τσουβαλιάζονται στο κεφάλι σου και ζήτημα αν μπορείς να τις ξεχωρίσεις, να τις βάλεις σε κατηγορίες. Κάθε άσχημη έρχεται να συμπληρώσει κάθε όμορφη. Και το αντίστροφο. Σαν τις σταγόνες σου. Αυτές που παρακολουθείς τόση ώρα. Σαν αυτές που πέφτουν ξεχωριστά, σε χιλιάδες μόρια, καταλήγουν θάλασσες και σου είναι αδύνατο να βρεις αυτή τη μία που αγαπάς λίγο περισσότερο από τις υπόλοιπες.

Είναι όμορφες οι μέρες οι σκοτεινιασμένες. Δεν έχουν ανάγκη από ήλιο για να λάμψουν. Απορροφούν συναίσθημα και όχι φως. Απορροφούν το συναίσθημα που θα δώσουν στις σταγόνες να αναπαράγουν. Αυτή είναι κι η δουλειά τους εξάλλου. Να μαζεύουν τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας και να ξεσπούν με μια μπόρα που μπορεί να τα καταστρέψει όλα στο πέρασμά της, αλλά θα αφήσει πίσω της μια γαλήνη αλλιώτικη.

Μετά το ξέσπασμα άλλωστε έρχεται κι η λύτρωση. Εκείνη που θα ακολουθήσει τις σταγόνες σου και θα γίνει συγχώρεση γι’ αυτούς που θόλωσαν τα μάτια σου με φως. Φως πιο σκοτεινό κι από σκοτάδι. Ψεύτικο ως το μεδούλι, προορισμένο να αγαπηθεί απ’ την ψυχή σου και να την καταντήσει ψεύτικη κι αυτή.

Γι’ αυτό μη φοβάσαι τα σκοτάδια. Ούτε της μέρας, ούτε των ανθρώπων. Το σκοτάδι σου δίνει την πολυτέλεια της αίσθησης. Δεν είναι επιφανειακό. Μπορεί να σε τυφλώσει όπως και το φως, με τη διαφορά ότι το φως σου προσφέρει μια φαινομενικά ξεκάθαρη εικόνα ενώ το σκοτάδι την εξαφανίζει. Σου δίνει την επιλογή να αισθανθείς περισσότερο, να ακούσεις περισσότερο, να γευτείς περισσότερο.

Οι μουντές μέρες ισούνται με περισσότερο σκοτάδι. Το περισσότερο σκοτάδι ισούται με περισσότερο συναίσθημα. Περισσότερη μελαγχολία από το συνηθισμένο, περισσότερη νοσταλγία, περισσότερη επιθυμία. Όλα στο περισσότερό τους. Και μαζί μ’ αυτά έρχεται και η βροχή για να τα πάρει μαζί της. Να τα ξεπλύνει από πάνω σου και να σ’ αφήσει φωτεινό μέσα σε μια μέρα γεμάτη σκιές. Που μπορείς να τις παρομοιάσεις με ο,τι θες. Είναι η μέρα τέτοια.

Δεν έχεις ανάγκη τον ήλιο για να χαρείς τη μέρα. Εκμεταλλεύσου το σκοτάδι, έχει περισσότερα να σου χαρίσει από αυτά που νομίζεις. Κλάψε αν χρειαστεί. Δώσε στις σταγόνες σου νόημα. Μάζεψε τις στιγμές σου και άφησέ τες να κυλήσουν. Άφησέ τες να καθαρίσουν τα μάτια σου και να μείνουν για λίγο αυτούσιες, κρυστάλλινες.

Και πριν έρθει ο επόμενος ήλιος που θα τις εξαφανίσει να έχεις το θάρρος να μιλήσεις στο σκοτάδι σου και να το ευχαριστήσεις. Να ξέρεις ότι η μπόρα που προκάλεσες καθάρισε το μέσα σου και άνοιξε μικρές χαραμάδες φωτός για να βλέπεις καλύτερα. Για να βλέπεις όσο πρέπει.

Και αν η επόμενη μέρα είναι πιο σκοτεινή και πιο βροχερή από την προηγούμενη, μη μασάς. Τώρα ξέρεις.

Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου

“Oι γιαγιάδες μας θα είναι πάντα εδώ ακόμα κι αν φύγουν”

0

Από παιδί θυμάμαι προσπαθώ να κλέψω το γλυκό μέσα απ ‘το βάζο κι εσύ όλο νόημα και ένα πονηρό χαμόγελο να με κοιτάς, γνέφοντας μου σαν μια μικρή υπόσχεση πως θα μου βάλεις όσο θέλω, αλλά και λίγο παραπάνω, αρκεί να μην κάνω καμία ζαβολιά.

Φυλάω τσίλιες μη μας δει η μαμά κι εσύ γεμίζεις το κρυστάλλινο πιατάκι με μπόλικο γλυκό βύσσινο απ ‘τα χεράκια σου. Είναι που τόσο μου άρεσε και μ’ αρέσει ακόμα κι ας μη μπορείς να μου το φτιάξεις πια η ίδια.

Η αίσθηση, η μυρωδιά, η γεύση, όλα έχουν μείνει. Αναμνήσεις απ’ το σπίτι να μοσχοβολάει κάθε φορά κι εγώ γυρνώντας απ’ το σχολείο σαν σίφουνας να μπαίνω μέσα και να βροντοφωνάζω «Θα φάμε γλυκό μετά το μεσημεριανό! Γιούπι! Σ ‘αγαπάω γιαγιά!».

Γιαγιάδες παντός τύπου, αξία ανεκτίμητη. Σε πιάνουν απ’ το μικροσκοπικό σου χεράκι και σε ταξιδεύουν σε αυλές να σου δείξουν τις κοτούλες και τ’ άλλα ζωάκια της φάρμας κάτι καλοκαίρια στο χωριό. Σου λένε παραμύθια και σε νανουρίζουν κι εσύ πάντοτε ζητάς κι άλλο γιατί ποτέ δεν κοιμάσαι και περιμένεις μιαν ακόμα ιστορία.

Σε μπουκώνουν στο φαί γιατί «Αν δε φας όλο σου το φαγητό, μετά παγωτό δεν έχει!» και σου πλέκουν ζιπουνάκια με λουλούδια χρωματιστά, μην πουντιάσεις κι αρρωστήσεις. Αλλά ακόμα κι όταν συμβαίνει αυτό, γιατί είσαι παιδί, η ζεστή σουπίτσα απ’ τα ροζιασμένα της χέρια σε περιμένει στο τραπέζι, σωστό γιατρικό και βάλσαμο.

Και τα χρόνια περνούν κι εσύ μεγαλώνεις και μεγαλώνει κι εκείνη κι ο κύκλος της ζωής πάντοτε σου υπενθυμίζει σκληρά πως ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός. Τη βλέπεις να γερνάει μέρα με τη μέρα, πολλές φορές απότομα και κάπως άδικα.

Όμως είναι εκεί πάντα και για τα πάντα. Μπορεί να μην είναι τόσο «ενεργή», ωστόσο θα σου κόψει ένα μήλο που είναι το αγαπημένο σου και θα στο φέρει η ίδια στο δωμάτιο κι ας πονάνε τα πόδια και η μέση της.

Θα σε ρωτήσει όλο στοργή κι ενδιαφέρον πώς ήταν η μέρα σου, το βράδυ που γυρνάς αργά στο σπίτι –εννοείται δε θα έχει κλείσει μάτι μέχρι τότε– και θα περιμένει όλο ανυπομονησία να της την περιγράψεις κι ας μην ακούει τόσο καλά πια. Μόνο όταν συμβεί αυτό θα κοιμηθεί ήρεμη.

Ακόμα και τώρα θα σε συμβουλέψει «Να προσέχεις στο δρόμο, υπάρχουν επικίνδυνοι. Τα βλέπω εγώ στις ειδήσεις τι γίνεται! Να βρεις ένα καλό παιδί να σε φροντίζει και να σ’ αγαπάει. Να ‘ναι μορφωμένος και σοβαρός και να μην έχει πολλά μούσια, να ‘χει πρόσωπο καθαρό!» Γελάς εσύ κάθε φορά με όλα αυτά και λες τα δικά σου, όμως η γιαγιά ξέρει. Και ξέρεις ότι ξέρει, γιατί κι εσύ κατά βάθος αυτό θες. Συν τα μούσια!

Παρόλο που πλέον εκείνη έχει ανάγκη την απόλυτη προσοχή σου –μην πέσει, μη χτυπήσει, μην ξεχάσει να πάρει τα χάπια της– οι ρόλοι δεν έχουν αντιστραφεί κι αυτό δε θα γίνει ποτέ, γιατί πάντα θα είσαι το μικρό της, το μπιμπελό της, η ζωή της.

«Του παιδιού μου το παιδί, είναι δυο φορές παιδί». Εμ, τι νομίζετε τζάμπα βγαίνουν οι λαϊκές ρήσεις; Σε είδε να κάνεις τα πρώτα σου βήματα, ήταν εκεί σε κάθε στιγμή, στο πρώτο σου δόντι, τα κλάματα, τα χτυπήματα, τα γενέθλια και τις χαρές σου όλες και κάθε Χριστούγεννα πάντοτε σου έπαιρνε τα καλύτερα δώρα και σου έφτιαχνε το αγαπημένο σου φαγητό.

Ύστερα σε είδε να περνάς στο Πανεπιστήμιο κι όλο υπερηφάνεια και καμάρι έλεγε στις φίλες της «Ναι ναι, πέρασε το παιδί! Θα γίνει δημοσιογράφος!». Βέβαια στην αποφοίτηση σου δεν κατάφερε να έρθει. Απόλαυσε τις φωτογραφίες πολύ όμως και το φόρεμα στο έραψε η ίδια. Πόσο θα ήθελε να είναι εκεί…

Γιαγιάδες ενωμένες, ποτέ νικημένες. Σου στέκονται σα μάνες και δε φεύγουν στιγμή, κι ας ξέρεις πως θα φύγουν γρήγορα ή αργά, γιατί έτσι επιβάλλουν οι νόμοι της φύσης, γιατί έτσι είναι η ζωή.

Πάντα έχουν μια καλή ιστορία να μοιραστούν, μια συμβουλή να δώσουν κι ένα φιλί στο μέτωπο όλο αγάπη να σου χαρίσουν, αφού σκύψεις αρκετά πια για να τις φτάσεις. Αγαπούν δίχως όρια, το εκφράζουν με κάθε τρόπο. Πολλές απ’ αυτές δυσκολεύονται να μιλήσουν ξέρετε, όμως κατάκοιτες έστω στο κρεβάτι θα σου σφίξουν το χέρι και θα σε κοιτάξουν βαθιά με τα ρυτιδιασμένα, όμως πάντοτε καθάρια μάτια τους και θα στο φωνάξουν «Είμαι εδώ. Για σένα. Δε σ ‘άφησα ποτέ. Μη μ’ αφήσεις!»

Επίσης, πολλές από αυτές δεν είναι πια εδώ και ταυτόχρονα ποτέ δε σταμάτησαν να είναι. Τις βλέπεις ακόμα στην κουζίνα να σου μαγειρεύουν, να σε νταντεύουν και γλυκά να σε κοιτούν κι εκείνες σε χαζεύουν από ψηλά και σε καμαρώνουν.

Να τις αγαπάτε τις γιαγιάδες σας παιδιά και να τις προσέχετε όσο τις έχετε. Αν η μάνα, είναι μάνα μια φορά, η γιαγιά είναι όντως δύο. Και αν πια δεν είναι, το γλυκό βύσσινο υπάρχει ακόμα εκεί να τη θυμίζει και να σας κάνει να τη ζείτε ξανά. Για πάντα.

via

“H αύρα μας τα φταίει για όλα”

0

Τι χρειάζεται για να μας τραβήξει κοντά του ένας άνθρωπος;

Ομορφιά, προσωπικότητα, δουλειά, λεφτά, σπίτια, χαμόγελο, τι;

Μπαίνεις σε μια παρέα και αμέσως θα σε κρίνουν αν είσαι ωραίος ή ωραία, ντυμένος με μοδάτα ρούχα και φωσφοριζέ παπούτσια. Πάνω στη μία ώρα η ομορφιά σου συνηθίζεται και κρίνεσαι πλέον από το τι λες, τι πιστεύεις, από την προσωπικότητα σου.

Στην επόμενη ώρα γεννιέται το ερώτημα από που κρατάει η σκούφια σου, με τι ασχολείσαι, πόσα βγάζεις , ώστε να συμπληρωθεί το ανθρώπινο πορτρέτο σου.

Υπάρχει όμως σε όλα αυτά ένα βασικό συστατικό που δεν τo παρατηρούμε και όμως επηρεάζει άμεσα την τελική ετυμηγορία, εμφανίζει ή εξαφανίζει την οποιαδήποτε ομορφιά, αναδεικνύει ή θάβει την προσωπικότητα, εκμηδενίζει τη σημασία ύπαρξης ή μη χρήματος.

Το συστατικό αυτό λέγεται ΑΥΡΑ, η ΑΥΡΑ του ανθρώπου. Αυτή η μικρή λεξούλα που μόνο σε ετικέτες νερού τη βλέπουμε είναι υπεύθυνη για όλα. Δεν είναι κάποιο αποκύημα της φαντασίας μας , είναι υπαρκτό και αντικατοπτρίζει αυτό που είμαστε.

Υπάρχουν άνθρωποι που τους βλέπεις και σε τραβάνε κατευθείαν κοντά τους, θέλεις να είσαι κοντά τους, να τους βλέπεις, να τους μιλάς, να τους ακούς. Έτσι μαγικά σε ηρεμούν, σε επανδρώνουν με αισιοδοξία, γίνεσαι καλύτερος, πιο ήρεμος, πιο αληθινός, πιο ανθρώπινος. Έρχονται στο χώρο σου και αμέσως τραβάνε τα βλέμματα, η ατμόσφαιρα μυρίζει τριαντάφυλλο.

Υπάρχει όμως πλέον αυτή η θετική ΑΥΡΑ στους ανθρώπους που ξεχύνεται και λαμποκοπά, που στο πέρασμα της πλημμυρίζει φως και ηρεμία;

Δυστυχώς. Δε το δουλεύουμε πια. Δεν έχουμε το χρόνο και την αντοχή. Το αφήσαμε. Το παρατήσαμε.

Από εκεί όμως ξεκινάνε και τελειώνουν όλα. Αυτό που είμαστε και δίνουμε αυτό μας επιστρέφεται. Το ΄΄είναι΄΄ μας, η αύρα μας, είναι ότι πιο σημαντικό έχουμε, είναι ο θησαυρός μας.

Οφείλουμε να το εφοδιάζουμε με ενθουσιασμό, θετικές σκέψεις και δυναμισμό ώστε οποιοδήποτε εμπόδιο ή ατυχία να το αντιμετωπίσουμε με χαμόγελο και ηρεμία. Ίσως να είναι και αυτό μια αρχή.

ΓΚΕΚΤΣΙΑΝ ΤΑΜΙ

Απόφοιτη Παιδαγωγικού Τμήματος Δημοτικής Εκπαίδευσης, AΠΘ

“Eίμαι Έλληνας και γουστάρω” – Ένα βίντεο τα λέει όμορφα και ωραία!

0

Ένα βίντεο που λέει την πραγματικότητα της σύγχρονης Ελλάδας κάνει το γύρω του διαδικτύου της τελευταίες ώρες προσπαθώντας να δώσει ένα θετικό μήνυμα σε αυτές τις δύσκολες μέρες που διανύουμε.

Δείτε το βίντεο

“Aλλάζουν και χάνονται οι άνθρωποι. Μα πάντα επιστρέφουν…”

0

Της Στεύης Τσούτση.

Χάνονται οι άνθρωποι.

Όχι απαραίτητα γιατί χώρισαν ή επειδή τσακώθηκαν κι επέλεξαν να χωριστούν οι δρόμοι τους.

Χάνονται έτσι απλά. Χωρίς σοβαρό λόγο. Χωρίς καμία βαρύγδουπη αιτία.
Χάνονται αθόρυβα όπως βρέθηκαν. Σε μια στροφή της ζωής κρύβεται ό,τι υπάρχει πίσω τους. Καταστάσεις, άνθρωποι. Κι εκείνοι προχωρούν μπροστά. Χωρίς απαραίτητα να θέλουν να αποχωριστούν τους πίσω. Χωρίς κακία, χωρίς πρόθεση.

Μα συμβαίνει.
Έτσι χωμένοι στην καθημερινή τους πραγματικότητα αφοσιώνονται. Σε στόχους, όνειρα, φιλοδοξίες. Και ξεχνούν.

Δεν το θέλουν. Όμως γίνεται.
Άνθρωποι που κάποτε αγάπησαν κι αγαπούν ακόμη.

Άνθρωποι που κάποτε στήριξαν, ταυτίστηκαν, διασκέδασαν. Όλοι αυτοί οι συγγενείς, οι φίλοι ή απλά οι καλοί γνωστοί. Άνθρωποι που κάποτε η ζωή, με τους τότε ρυθμούς της τους έφερνε συνέχεια κοντά και τώρα τους έχει απομακρύνει.

Ένα τυπικό “θα τα πούμε” ή “να κανονίσουμε” ή “μη χάνεσαι” μετά από κάποια τυχαία συνάντηση.

Λόγια που δε λέγονται από τυπικότητα όπως όταν βλέπεις κάποιον αδιάφορο στο δρόμο. Λόγια ειλικρινή μαζί με μια εξίσου ειλικρινή απορία: Γιατί χαθήκαμε εμείς;
Λόγια που παρά τις σκέψεις αυτές μένουν στον αέρα.

Ένα τηλέφωνο σε γιορτές κι αργίες. Ή ένα τυπικό μήνυμα.
Και περνά η ζωή και νέα δεδομένα την κατακλίζουν

Γιατί;

Γιατί να χάνονται έτσι οι άνθρωποι; Γιατί όσους μοιράστηκαν κάποτε όνειρα, χαρές και λύπες, όσους δημιούργησαν μαζί στιγμές, τους χωρίζει η ζωή;
Χωρίς λόγο.

Απλά συμβαίνει όπως τόσα και τόσα.
Γιατί σε κάθε βήμα αλλάζουν οι άνθρωποι. Όχι για καλό, όχι απαραίτητα για κακό. Απλά αλλάζουν…

Νέα δεδομένα, νέες καταστάσεις, νέοι συμπρωταγωνιστές.
Άλλοτε για καλό κι άλλοτε για κακό.

Κι ολοένα να σκέφτονται με νοσταλγία στιγμές που πέρασαν. Που όμως δεν κυνηγούν να επαναλάβουν.

Άλλες εποχές θα πουν. Περασμένες… Μόνο μπροστά, πάντα μπροστά…

Κι όποιος του μέλλει να εμφανιστεί ξανά, με το καλό να έρθει.

Θα τον υποδεχτούν σα φίλο καρδιακό από τα παλιά. Από τη δική τους προσωπική ιστορία που φυλάνε στοργικά σε ένα κουτί αναμνήσεων με κομμένα εισιτήρια συναυλιών και πλοίων.
Και θα είναι λες και συνεχίζουν μια κουβέντα που έχει αρχίσει από καιρό. Που για κάποιο λόγο σταμάτησε και ξεκινά ξανά από το σημείο που την άφησαν.

Γιατί έτσι είναι οι επαφές των ανθρώπων που δεν τσακώθηκαν μήτε ψυχράνθηκαν ποτέ.

Δέντρο που διώχνει τα φύλλα του κι εκείνα πεισματικά ξαναφυτρώνουν. Ξανά και ξανά…
Γιατί ο άνθρωπος δε φτιάχτηκε στη μοναξιά. Δεν πλάστηκε γι’αυτή, δεν του ανήκει.
Ακόμη κι αν από καιρούς σε καιρούς την αποζητά σαν φίλη καρδιάκή, έρχονται άλλες ώρες που την αποδιώχνει. Και πολύ καλά της κάνει.

Τίποτα σαν τις σχέσεις των ανθρώπων. Τίποτα σαν το σμίξιμο φίλων χαμένων, δίχως λόγο, από καιρό.

Τίποτα σαν την αίσθηση πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι να νοιάζονται και να προστρέχουν. Άνθρωποι που θα σηκώσουν το τηλέφωνο, θα χτυπήσουν το κουδούνι και θα εισβάλλουν στο χώρο του καθενός.

Στο κομμάτι της ζωής του που κάποτε τους παραχωρήθηκε και δεν το επέστρεψαν ποτέ. Αντίθετα, το κράτησαν για να γυρίσουν όταν πρέπει. Όταν τύχει… Όταν απλά συμβεί ή το κάνουν να συμβεί…

Γιατί μπορεί να χάνονται οι άνθρωποι, μα πάντα θα επιστρέφουν…

via

“…και φιλοσοφουμεν ανευ μαλακίας” – Τι σημαίνει αυτή η φράση του Περικλή;

0

Στο 40ο κεφάλαιο του Επιταφίου του Περικλή που εκφωνήθηκε το χειμώνα του 431 π.Χ., στο τέλος του πρώτου έτους του πελοποννησιακού πολέμου, με σκοπό να τιμήσει τους πρώτους πεσόντες και να εξυψώσει το ηθικό των Αθηναίων συναντάμε την επίμαχη φράση «φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ΄ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας».

Μια φράση αρκετά γνωστή λόγω της επίμαχης λέξης, η οποία σήμερα χρησιμοποιείται κατά κόρον και ποικιλοτρόπως για να καλύψει πολλές πτυχές της ζωής του Νεοέλληνα.
Ωστόσο, στα χρόνια του Περικλή η λέξη είχε εντελώς διαφορετικό νόημα και σήμαινε την μαλθακότητα, τη νωθρότητα.

Γενικότερα, η διάθεση του ρήτορα στο συγκεκριμένο κεφάλαιο είναι να τονώσει τον πατριωτισμό και το αίσθημα εθνικής υπερηφάνειας των συμπολιτών του σε αυτή την κρίσιμη ώρα για την πόλη τους. Έτσι, με την φράση φιλοκαλοῦμεν τέ γάρ μετ” εὐτελείας… τονίζει την καλαισθησία που κυριαρχεί στη ζωή των Αθηναίων συνοδευόμενη όμως από μέτρο και απλότητα, όπως υποδεικνύεται από την φράση μετ’ ευτελείας.

Παρ’ όλα αυτά αυτό το σημείο έχει προκαλέσει πολλά ερωτηματικά στους μελετητές του Επιταφίου, δεδομένου ότι ο Περικλης μιλά για λιτότητα αλλά η Αθήνα του Χρυσού αιώνος, ξεχώριζε για τα επιβλητικά οικοδομήματα και τους μεγαλοπρεπείς ναούς.

Προφανώς, ο Περικλής εννοεί την λιτότητα και την αποφυγή σπατάλης σε ό,τι αφορά τις ιδιωτικές κατοικίες και την ενδυμασία των Αθηναίων. Περαιτέρω, με τη φράση φιλοσοφοῦμεν ἄνευ μαλακίας ο Περικλής θέλει να τονίσει ότι οι Αθηναίοι είναι καλλιεργημένοι και ασχολούνται με τις επιστήμες, τα γράμματα και τις τέχνες, χωρίς ωστόσο να έχουν γίνει μαλθακοί, νωθροί και λιγότεροι αξιόμαχοι.

Η φράση άνευ μαλακίας χρησιμοποιείται σκόπιμα από τον αγορητή του Επιταφίου.

SPARTIATES.previewΟ Αθηναίος ρήτορας, έμμεσα απαντάει στην κακοπροαίρετη κριτική που είχαν δεχθεί οι συμπολίτες του από τους Σπαρτιάτες, οι οποίοι θεωρούσαν ότι η ενασχόληση με τα γράμματα και τις τέχνες οδηγούν τους πολίτες στη μαλθακότητα και μειώνουν τον ανδρισμό τους.
Γενικότερα, οι Σπαρτιάτες είχαν αναπτύξει μια αρνητική στάση για ό,τι σχετιζόταν με τη γνώση, τη φιλοσοφία, τις επιστήμες και την καλλιέργεια του πνεύματος. Η απαξιωτική στάση των Λακεδαιμονίων συνδέεται άμεσα με την μονομέρεια που τους διέκρινε -η οποία επέτασσε αποκλειστική απασχόληση με τη στρατιωτική εκπαίδευση και την πολεμική προετοιμασία-, καθώς πίστευαν ότι η ενασχόληση του ανθρώπου με την πνευματική του καλλιέργεια επιδρά αρνητικά στην επίδοση τους την ώρα της μάχης και τον καθιστά λιγότερο αξιόμαχο και γενναίο.

Πηγή: Μηχανή του Χρόνου

’Ελληνες κόβουν σκάφος με αλυσοπρίονο για να δείξουν ότι δεν βυθίζεται

0

Ένα πραγματικά αβύθιστο σκάφος από ελληνικό ναυπηγείο

Απίστευτο και όμως ελληνικό. Δυο Έλληνες επιχειρηματίες στο χώρο των σκαφών αναψυχής, ο Γιώργος Κρανίτης και ο Μανώλης Κόκκινος, θέλοντας να αποδείξουν πως τα σκάφη που διαθέτουν είναι αβύθιστα, αποφάσισαν κάτι τολμηρό.

Έκοψαν, όπως θα δείτε στο παρακάτω βίντεο ένα σκάφος τεσσάρων μέτρων με αλυσοπρίονο, θέλοντας να αποδείξουν πως τα σκάφη τους είναι αβύθιστα!

Δείτε το βίντεο

‘Εξαλλος Ολλανδός επενδυτής στην Ελλάδα για το μπλόκο της εφορίας λόγω χρέους 3 λεπτών

0

Την οργή του Ολλανδού ιδιοκτήτη του οινοποιείου Καρανίκα στη Φλώρινα προκάλεσε το «μπλόκο» της εφορίας στην πώληση αγροτεμαχίου, προκειμένου με τα χρήματα που θα έπαιρνε να επεκτείνει τους αποθηκευτικούς χώρους της επιχείρησής του.

Η πώληση της γης «κόλλησε» στο χρέος του Χάρτμαν στην εφορία, το οποίο φθάνει το… ιλιγγιώδες ποσό των τριών λεπτών του ευρώ.

Σε μια οργισμένη ανάρτησή του στο Facebook, ο κ. Χάρτμαν, γράφει: Καλωσορίσατε στην Ελλάδα: Δεν μπορώ να ανταλλάξω ένα κομμάτι γης, λόγω των χρεών μου στο ελληνικό κράτος. Σοβαρά; Πληρώνουμε δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φόρους κάθε χρόνο και με παρεμποδίζουν για 3 κωλος;eντς. Γιατί δεν πάτε να γ…. όλοι εσείς στην εφορία και τη Βουλή;

Η ανάρτηση συνοδεύεται μάλιστα από το σημείωμα πληρωμής των βεβαιωμένων οφειλών των 3 λεπτών του ευρώ για τον κ. Χάρτμαν:

Ο Ολλανδός οινοποιός μίλησε για την τραγελαφική υπόθεση στο voria.gr, εξηγώντας:

«Πριν λίγο καιρό θέλαμε να πουλήσουμε μια έκταση προκειμένου να επενδύσουμε σε μια αποθήκη για την επιχείρηση μας. Είναι μια επένδυση που κάνουμε καθώς επιθυμούμε να επεκτείνουμε το οινοποιείο μας».

Ωστόσο ο οινοποιός, που συχνά ψέγει με αναρτήσεις του την ελληνική γραφειοκρατία, βρέθηκε εξ απροόπτου.

«Για να πουλήσουμε την έκταση έπρεπε να έχουμε φορολογική ενημερότητα. Ωστόσο η υπάλληλος στη ΔΟΥ Φλώρινας μάς είπε ότι χρωστάμε και έτσι δεν μπορούμε να πάρουμε ενημερότητα», αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Χάρτμαν στο voria.gr.

Σύμφωνα με την εφοριακό επρόκειτο για οφειλή του ΕΝΦΙΑ, ωστόσο ο Λόρενς Χάρτμαν επισήμανε ότι οι υποχρεώσεις της επιχείρησης όσον αφορά στον συγκεκριμένο φόρο έχουν καταβληθεί, με ένα ποσό ύψους 380 ευρώ.

Στην αναλυτική βεβαίωση για πληρωμή χρεών εκτός ρύθμισης ήρθε και η έκπληξη για τον επιχειρηματία. Το ποσό που εμπόδιζε τον ίδιο να προχωρήσει την επένδυση του ήταν τρία λεπτά του ευρώ!

«Ειλικρινά δεν μπορώ να γνωρίζω πώς προέκυψε το συγκεκριμένο ποσό. Ίσως είναι λάθος, ίσως είναι τόκοι, δεν μπορώ να ξέρω. Το σίγουρο είναι ότι θα καθυστερήσει η διαδικασία για την αγορά του οικοπέδου και φυσικά της κατασκευής της αποθήκης», αναφέρει ο κ. Χάρτμαν.

Αξίζει να σημειωθεί ότι και στο παρελθόν ο οινοποιός είχε αντιμετωπίσει σοβαρά ζητήματα με το ελληνικό φορολογικό σύστημα που όπως λέει δεν μπορεί να συνηθίσει και είχε βάλει πωλητήριο στο οινοποιείο του, λέγοντας πως ήθελε να αποχωρήσει οριστικά από την Ελλάδα.