Παρασκευή, Απριλίου 25 2025
Blog Σελίδα 13873

“Βóμβες” από Μπιμπίλα και Βαλλιανάτο: «Ρώτnσε κανεiς τα παıδιά του, αν ήθελαν να είναι πατέρας τους ο Κούγιας;»

0

Την Παρασκευή 16/2 ο Αλέξης Κούγιας ήταν από τους πρώτους, που σχολίασαν την ψήφιση του νομοσχεδίου αναφορικά με το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών με τις δηλώσεις του να προβάλλονται στο Super Κατερίνα.

Ο γνωστός ποινικολόγος όχι μόνο παραμένει αρνητικός σε ότι αφορά την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια, αλλά αντιτίθεται στις δηλώσεις του Σπύρου Μπιμπίλα στο κοινοβούλιο (δείτε εδώ) την ημέρα της ψήφισης του νομοσχεδίου.

Αφού λοιπόν προβλήθηκαν οι αιχμηρές δηλώσεις του Αλέξη Κούγια αμέσως δόθηκε ο λόγος προς απάντηση από τον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και τον Σπύρο Μπιμπίλα, που ήταν καλεσμένοι στο πλατό του Alpha.

Η ένταση ανάμεσα στον Γρηγόρη Βαλλιανάτο και τον Αλέξη Κούγια

«Ένιωσα πολύ άσχημα σήμερα το πρωί όταν σε όλες τις εκπομπές έβλεπα να προβάλλεται ως ιστορική η ομιλία του Μπιμπίλα. Ποιος του είπε του Μπιμπίλα, ότι δεν έχει το δικαίωμα να είναι ομοφυλόφιλος; Εκείνο που δεν κατάλαβε ο άνθρωπος αυτός είναι το ότι το χθεσινό νομοσχέδιο αφορούσε στο αν ο Μπιμπίλας και ο κάθε Μπιμπίλας έχουν το δικαίωμα να πηγαίνουν σε μια δομή και να διαλέγουν ένα παιδί, το οποίο δεν το ρωτούν αν θέλει να έχει πατέρα και συγχρόνως μητέρα τον Μπιμπίλα. Επειδή το επίπεδο του κοινοβουλίου είναι πολύ χαμηλό κανείς δεν αντέκρουσε την ομιλία του Μπιμπίλα.

Ποιος τον ρώτησε τον κύριο Μπιμπίλα; Καλά κάνεις και είσαι ομοφυλόφιλος. Το αν πέρασες δύσκολα χρόνια επειδή είσαι ομοφυλόφιλος…τα ξεπέρασες, έγινες και πρόεδρος του ΣΕΗ και βουλευτής. Το θέμα είναι αν εσύ πραγματικά μπορείς να μεγαλώσεις ένα παιδί, με τέτοιον τρόπο ώστε αυτό να εξελίξει την προσωπικότητά του με σωστό τρόπο. Αν πάρει λοιπόν ένα παιδί ο Μπιμπίλας αύριο, όταν το παιδί τον ρωτήσει πως έρχονται στη ζωή τα άλλα παιδιά, θα πρέπει να έχω άντρα ή γυναίκα σύντροφο; Αυτά τα ερωτήματα είναι αδύνατον να απαντηθούν από τον Μπιμπίλα και τον κάθε Μπιμπίλα», είπε μεταξύ άλλων ο Αλέξης Κούγιας.

Αμέσως μετά το απόσπασμα με τις δηλώσεις του δικηγόρου ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος ανέφερε: «Θέλω να ρωτήσω τον κύριο Κούγια, που δε μας ακούει, ρώτησε κανείς τα παιδιά του αν ήθελαν να είναι πατέρας τους αυτός;».

Με τη σειρά του λόγο πήρε και ο Σπύρος Μπιμπίλας τονίζοντας: «Επειδή ασχολείται με εμένα, εγώ δε θέλω να ασχοληθώ με τον κύριο Κούγια, θα ασχοληθώ μαζί του στα δικαστήρια, αφού του έχω κάνει μια αγωγή και του ζητάω αποζημιώσεις και για το λάθος όνομα, που χρησιμοποιεί επίτηδες επί μακρόν και κάνει πως δεν το γνωρίζει. Εγώ δε θέλω να ασχοληθώ με αυτές τις δηλώσεις, που είναι απαράδεκτες σήμερα. Με τον κύριο Κούγια δυστυχώς θα είμαστε στο δικαστήριο για τις συνεχείς και απαξιωτικές δηλώσεις που κάνει πάνω στο άτομό μου. Δεν επιτρέπεται σε ένα δικηγόρο αυτού του βεληνεκούς να μιλάει με αυτόν τον τρόπο. Κανένα παιδί δεν ερωτήθηκε από ποιον θέλει να έρθει στον κόσμο».

Δείτε το βίντεο



“Αφού γνώρισα την αγάπη των ανθρώπων, πήρα σκύλο!”

0

Ποτέ μου δεν πίστεψα στην ανιδιοτελή αγάπη. Στην αγάπη δίχως ανταλλάγματα. Θεωρούσα και συνεχίζω να θεωρώ ότι όλοι δίνουν περιμένοντας να πάρουν. Αυτό είναι η ζωή. Ένα ανελέητο πάρε-δώσε συναισθημάτων. Άλλοτε είσαι δέκτης κι άλλοτε δότης. Το δωρεάν και το τζάμπα έχουν εξαφανιστεί προ πολλού. Στην καλύτερη περίπτωση να βρεις ορισμένα σε «τιμή ευκαιρίας».

Ο ανθρωπισμός κι η εθελοντική προσφορά για εμένα πάντα ήταν στη σφαίρα της επιστημονικής φαντασίας. Παραμύθια τα οποία από μικρός σιχαινόμουν. Ξέρω, πολλοί θα με χαρακτηρίσετε παρτάκια κι εγωκεντρικό, αλλά εγώ προτιμώ το ρεαλιστής. Καλύτερα ένας κακός ρεαλιστής παρά ένας καλός ψεύτης.

Ωστόσο, πριν από περίπου δέκα χρόνια άρχισα να αναθεωρώ. Η αιτία; Ένα πλάσμα που μπήκε στη ζωή μου και μου έδειξε τι σημαίνει αληθινή αγάπη. Απλώς ξέχασα μια λεπτομέρεια. Αυτό το πλάσμα έχει τέσσερα πόδια κι ακούει στο όνομα Σπίθα. Για τους άλλους είναι ένα απλό σκυλί, αλλά για εμένα είναι το ανθρωπάκι μου και σίγουρα μου δίδαξε αμέτρητα πράγματα.

Λένε ότι ο σκύλος είναι ο καλύτερος φίλος του ανθρώπου. Δε θα διαφωνήσω, αλλά θα προσθέσω ότι είναι κι ο καλύτερος ψυχολόγος του. Μπορεί με τεράστια ευκολία να διακρίνει το άγχος, τη χαρά ή τη στεναχώρια σου. Με ένα μαγικό τρόπο αισθάνεται τον πόνο σου και κάνει τα πάντα για να τον απαλύνει. Από το να σκουπίζει τα δάκρυά σου, γλείφοντάς και γεμίζοντάς σε σάλια, μέχρι να ακουμπάει το κεφάλι του πάνω σου, να σε κοιτάει με μάτια θλιμμένα και να προσπαθεί μάταια να σου μιλήσει βγάζοντας διάφορα επιφωνήματα.

Δεν τον νοιάζει η αιτία. Ούτε θα σε ρωτήσει ποτέ τι και πώς. Δεν είναι εκεί για να σε κρίνει, να σου κουνήσει επιδεικτικά το δάχτυλο και να σου πει ειρωνικά «στα έλεγα εγώ». Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να δει και πάλι το χαμόγελο στα χείλη σου και θα κάνει ό,τι περνάει από το χέρι –ή καλύτερα από το πόδι του–  για να τα καταφέρει.

Γυρνάει ανάποδα, ζητώντας να του χαϊδέψεις την κοιλιά και σου φέρνει όλα του τα παιχνίδια. Μέχρι κι εκείνα που απορούσες εδώ και μήνες πού τα είχε κρύψει. Κι αν τα βρει σκούρα σκάει μύτη με το λουρί στο στόμα, ζητώντας απεγνωσμένα να επισπεύσεις την καθιερωμένη του βόλτα.

Ο κόσμος του γκρεμίζεται με ένα δάκρυ σου και ξαναχτίζεται με ένα γέλιο σου. Ένα είναι βέβαιο. Σε καταλαβαίνει καλύτερα απ’ ότι εσύ αυτόν.

Όσο για την αγάπη που σου προσφέρει, πραγματικά δεν ξέρω πώς να την περιγράψω. Είναι μια αγάπη άνευ ορίων. Δίχως όρους και περιορισμούς. Η σκυλίσια αγάπη δεν υπακούει σε μέτρα και σταθμά. Όσο περνάει ο καιρός γίνεται πιο έντονη κι ισχυρή.

Μα πάνω απ’ όλα είναι μια αγάπη δίχως ανταλλάγματα. Το μόνο που θα σου ζητήσει είναι ένα πιάτο φαί και ένα μπολ νερό, αλλά ακόμη και να μην του τα προσφέρεις, συνεχίζει να σε λατρεύει. Σε δικαιολογεί για κάθε πράξη σου. Σε αποδέχεται γι’ αυτό που είσαι κι όχι γι’ αυτό που θα μπορούσες να ήσουν, όπως οι περισσότεροι άνθρωποι. Ποτέ δε θα σου ζητήσει να αλλάξεις.

Αυτό το πλάσμα γεννήθηκε για να αγαπάει, ακόμη και χωρίς ανταπόκριση. Είναι μια κινητή «μηχανή ευτυχίας» με μοναδικό καύσιμο την ανιδιοτέλεια και την ειλικρίνεια.

Ίσως, τελικά ο σκύλος σου να σ’ αγαπά περισσότερο απ’ ότι αγαπάς εσύ τον ίδιο σου τον εαυτό.

Όμως, δεν είναι μόνο το μέγεθος της αγάπης του που την κάνει τόσο διαφορετική από την ανθρώπινη. Είναι κι η συνεχής υπενθύμισή της. Το σκυλί σου, το ανθρωπάκι σου, όπως κι αν το λες, είναι πάντα εκεί για εσένα. Όταν όλοι οι άλλοι έχουν φύγει από κοντά σου και σε έχουν εγκαταλείψει, αυτό είναι εκεί. Ενώ οι υπόλοιποι λοξοδρομούσαν δεξιά κι αριστερά, όταν εσύ συνέχιζες την πορεία της ζωής σου, αυτό σε ακολουθούσε χωρίς δεύτερη σκέψη. Δίχως αντιρρήσεις και σχόλια. Πιστός συνοδοιπόρος σου.

Πάντα δίπλα σου να ακούει τα προβλήματα, τα παράπονα και τις κραυγές σου. Να θρηνεί μαζί σου, παρόλο που δεν ξέρει το λόγο. Κλαις εσύ κι αυτό του φτάνει. Κι εσένα σου αρκεί ένα χάδι και μια αγκαλιά. Ακούς την καρδιά του και ηρεμείς. Το καλύτερο ηρεμιστικό.

Ωστόσο, η μεγαλύτερη ανταμοιβή σου είναι όταν γυρνάς στο σπίτι. Ακόμη κι αν λείπεις ώρες, σε υποδέχεται πάντα με ένα τρελό χορό στον οποίο πρωταγωνιστικό ρόλο έχει η ουρά του. Έτσι, παίρνεις δύναμη να συνεχίσεις. Έστω και για λίγο τα ξεχνάς όλους κι όλα.

Μόλις μπαίνεις στο σπίτι πετάς τη μάσκα με το μόνιμο χαμόγελο. Βαρέθηκες να τους κάνεις όλους να γελάνε κι ας φυσάνε μέσα σου δέκα μποφόρ. Σιχάθηκες το ρόλο του γελαστού παλιάτσου κι ο σκύλος σου είναι ο μόνος πρόθυμος να σε αντικαταστήσει. Μαζί του οι ρόλοι αντιστρέφονται.

Αλλά μην ξεχνάς. Μπορεί για εσένα ο σκύλος σου να είναι ένα κομμάτι της καθημερινότητάς σου, αλλά γι’ αυτόν είσαι ολόκληρη η ζωή του. Μόνο εσένα έχει. Αποκλειστικό του στήριγμα είσαι εσύ. Αν τον προδώσεις, είναι ξεγραμμένος.

Το ξέρω ότι είναι φυσιολογικό για εσένα να μην είναι όλη σου η ζωή, εξάλλου ούτε για εμένα είναι, αλλά να θυμάσαι ότι την ολοκληρώνει. Τη συμπληρώνει δίνοντας σου κομμάτια που οι άνθρωποι σου αρνήθηκαν κατηγορηματικά.

Και πίστεψέ με. Όσο περισσότερο γνωρίζεις τους ανθρώπους, τόσο περισσότερο αγαπάς τους σκύλους.

Ζώο μπορεί να γεννηθείς ή και να γίνεις. Και σίγουρα το δεύτερο είναι χειρότερο.

Αφιερωμένο στους μικρούς και μεγάλους τετράποδους φίλους μας.

Χάρης Παυλίδης – pillowfights.gr

“Αφήστε μας να κοιμηθούμε όσο θέλουμε!”

0

Ύπνος. Όμορφο πράγμα. Μπορώ πολύ εύκολα να τον κατατάξω στη δεύτερη μεγαλύτερη απόλαυση. Μετά το φαΐ.

Με ένα σωστό οχτάωρο ξυπνάς με γεμάτες μπαταρίες και σηκώνεσαι από το κρεβάτι έτοιμος να αδράξεις τη μέρα. Ή και όχι. Τέλος πάντων και μόνο να σηκωθείς από το κρεβάτι αρκετό είναι.

Όλοι αγαπάμε τον ύπνο. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι που τον αγαπάνε πιότερο. Αυτοί οι υπναράδες. Αυτοί που τους είναι αδύνατο να ξυπνήσουν πρωινές ώρες. Δε βαριούνται, όχι. Απλά νυστάζουν. Μπορεί να είναι οι πιο κινητικοί άνθρωποι, οι πιο δημιουργικοί, οι πιο περιπετειώδεις. Απλά θα προτιμήσουν να ξεκινήσουν τη μέρα τους στη μέση της.

Οι υπναράδες ή αλλιώς χουζούρηδες μπορούν να κοιμηθούν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Σε καρέκλες, σκαμπό, σε μπουζούκια, σε ταβέρνες -όπως τότε που ήμασταν παιδιά και οι γονείς μας, μας ένωναν αυτές τις άβολες καρέκλες για να κοιμηθούμε πιο άνετα και όχι πάνω στο τραπέζι με κολλημένα ψίχουλα στο μάγουλο.

Είναι αυτοί που όταν ξυπνούν έχουν εκατό κλήσεις από την παρέα που λιαζόταν στην καφετέρια, αυτοί που έχαναν τις περισσότερες από τις σχολικές εκδρομές, αφού βασική προϋπόθεση ήταν να ξυπνήσουν από το χάραμα.

Είναι οι ίδιοι που έχουν φυσική ανοσία στον καφέ και που το μάτι τους δεν ανοίγει ούτε μετά την τρίτη κούπα. Αν δεν το πάρουν μόνοι τους απόφαση να ξυπνήσουν η κατάσταση είναι καταδικασμένη.

Αν σπουδάζουν, η σχολή γι’ αυτούς ξεκινά μετά τις 16.00. Αν δουλεύουν βάζουν κάθε δυνατό μέσο για να ξυπνήσουν στην ώρα τους, όσα περισσότερα ξυπνητήρια χωράει το κινητό τους, τη μάνα τους να τους παίρνει τηλέφωνα, τον συγκάτοικο να κοπανάει κατσαρόλες, το γείτονα να χτυπάει κουδούνια. Μπορεί να έχουν και αυτό το κρεβάτι που σε πετάει απέναντι στην ώρα που το ρυθμίζεις -το τηλεμάρκετινγκ κάνει θαύματα.

Οι υπναράδες είναι μια ξεχωριστή κατηγορία ανθρώπων. Κάθε παρέα έχει και από έναν. Κάθε παρέα έχει προσπαθήσει να ξυπνήσει έναν. Αν τα καταφέρει, αυτός ο υπναράς θα γκρινιάζει ασταμάτητα που δε βρίσκεται στο κρεβατάκι του και θα αναρωτιέται γιατί να συμβαίνουν κακά πράγματα σε καλούς ανθρώπους.

Τους αρέσει ο ύπνος, είναι ερωτευμένοι με το κρεβάτι τους, τα σκεπάσματα τους έχουν αποδεχτεί πλέον ως όμοιούς τους. Κανείς δεν μπορεί να τους αλλάξει, κανείς δεν μπορεί να τους πείσει να ζήσουν σαν νορμάλ άνθρωποι και όχι σαν τα βαμπίρ, μόλις πέσει ο ήλιος. Είναι συνηθισμένοι έτσι, να ξυπνούν σε λίγο φως και να αναρωτιούνται αν κοιμούνται μια βδομάδα.

Οι υπναράδες είναι συνήθως πιο χαλαροί από το μέσο άτομο. Δεν αγχώνονται να μάθουν σημαντικά αποτελέσματα. Θα τα μάθουν όταν και άμα ξυπνήσουν. Τρεις ώρες μετά; Τρεις ώρες μετά. Τρεις μέρες μετά; Τρεις μέρες μετά!

Τώρα θυμήθηκα τη μέρα που έβγαιναν οι βάσεις των σχολών. Όλοι στην παρέα αγχωμένοι, όλοι ξύπνιοι τρεις ώρες πριν την ώρα των ανακοινώσεων να κάνουμε ανανέωση στη σελίδα του υπουργείου. Ε λοιπόν, οι βάσεις ανακοινώθηκαν, όπως και το που πέρασε ο καθένας. Αμέσως όλοι, ευχαριστημένοι ή μη, στέλναμε μηνύματα στην ομαδική συνομιλία για να σχολιάσουμε τα αποτελέσματα. Εκτός από μία. Αυτή που ξύπνησε τρεις ώρες μετά.

Ε, είναι στον άνθρωπο. Δε σημαίνει ότι οι υπναράδες είναι αυτομάτως και σταρχιδιστές, όχι. Θέλουν να μάθουν τι συμβαίνει, θέλουν να βρίσκονται μέσα στις εξελίξεις, απλά θα συμμετάσχουν όταν είναι έτοιμοι, που αυτό σημαίνει ότι θα συμμετάσχουν όταν πλέον το στρώμα θα έχει πάρει το σχήμα του σώματός τους και θα αναγκαστούν να σηκωθούν από το κρεβάτι επειδή δε βολεύονται.

Βουλιάζουν στα φουσκωτά τους μαξιλάρια και ονειρεύονται σαν να μην υπάρχει αύριο. Ή μάλλον σαν να μην υπάρχει μεθαύριο. Που για καλή τους τύχη υπάρχει, άρα θα κοιμηθούν μέχρι να λαλήσει ο πετεινός της παρεπόμενης μέρας, ήρεμοι από έγνοιες αφού κοιμούνται αγκαλιά με τον Μορφέα, τον έρωτα της ζωής τους.

Τρέφουμε μια ιδιαίτερη αγάπη προς τους υπναράδες. Μπορεί να τους κράζουμε που χάνουν τη μισή μέρα απορροφημένοι στη νάρκη τους, αλλά βαθιά μέσα μας θα θέλαμε να ήμασταν και εμείς έτσι. Να περνάμε τις περισσότερες ώρες μας μέσα σε μια νιρβάνα ονείρων, άνετοι και χαμογελαστοί, ναι μεν με σκοτούρες αλλά η κυριότερη να είναι μία: να μη μας χαλάσουν τον ύπνο.

Μαριάννα Συμεωνίδη για το pillowfights.gr

“Αυτός που διεκδικεί στο τέλος θα κερδίσει”

0

Λένε πως είναι στη φύση του ανθρώπου να ελκύεται απ’ ό,τι τον καταστρέφει συναισθηματικά. Να επιθυμεί ανθρώπους που δεν μπορεί να έχει, κάτι που ήξερε πολύ καλά από την αρχή. Να τρέχει πίσω από τελειωμένες καταστάσεις, να ξεφτιλίζεται αν θες, περιμένοντας πράγματα από άνθρωπο που είτε δεν του τα έταξε ποτέ, είτε του τα έταξε και δεν υπήρχε η παραμικρή περίπτωση να κρατήσει τις υποσχέσεις του.

Αν θες τη γνώμη μου, το μυαλό κάνει τα χειρότερα παιχνίδια. Η λογική από την παράνοια απέχουν μία λεπτή γραμμή, και κάπου εκεί είναι που φανταζόμαστε διάφορα, κάνουμε υποθέσεις, υπεραναλύουμε ανθρώπους και καταστάσεις, και στο τέλος δεν καταλήγουμε πουθενά.

Βασανιζόμαστε, το μωράκι μας έχει γραμμένους, χτυπιόμαστε στα πατώματα, και βάζουμε στο τέρμα από Μίλτο Πασχαλίδη μέχρι και Γιώργο Μαζωνάκη.

Και κάπου εδώ νιώθω την ανάγκη να καταρρίψω τον ηλίθιο μύθο «όσο φτύνεις κάποιον, τόσο κολλάει». Είναι πραγματικά ο, τι χειρότερο μπορώ να ακούσω ή να διαβάσω, και απογοητεύομαι εν έτει 2015 να το ακούω καθημερινά από ανθρώπους, και πόσο μάλλον νέους!

Δέχομαι ότι το να θεωρείς κάποιον δεδομένο είναι τεράστιο σφάλμα, και καλά θα σου κάνει να δείξει λίγη αδιαφορία, για να σε κάνει να ξυπνήσεις και να καταλάβεις ότι όπως εσύ θέλεις διεκδίκηση, άλλη τόση θέλει και ο άλλος. Άλλο τόσο ενδιαφέρον, άλλη τόση προσοχή.

Αλλά προφανώς και ο λόγος που θα ασχοληθείς με κάποιον άνθρωπο που σε φτύνει, δε βρίσκεται στο γεγονός ότι σε φτύνει. Οφείλεται στο ότι έχεις αισθήματα για αυτόν τον άνθρωπο, έχεις ζήσει κάποιες στιγμές μαζί του, έχεις κάνει σχέδια και μαζί του και χώρια στο κεφάλι σου κι ας μην το ξέρει, και πληγώνεσαι. Πληγώνεσαι που δε σου δίνει τη σημασία που του δίνεις, που δεν εκτιμάει και δεν αναγνωρίζει πράγματα, που εκμεταλλεύεται την αγάπη σου για αυτόν, και να σε «φτύνει για να κολλήσεις».

Ουσιαστικά, το σχέδιο αυτών που εφαρμόζουν το παραπάνω, είναι να σε πληγώνουν καθημερινά, να σε κάνουν κομμάτια, να νιώσεις ανίκανος στο άμεσο μέλλον να ερωτευτείς και να κάνεις σεξ με κάποιον άλλον άνθρωπο, γιατί; Για να τρέχεις πίσω από το βρακί τους. Μάλιστα.

Τι θα γίνει λοιπόν, όταν ανακαλύψει κάποιος ότι το πρόσωπο για το οποίο καίγεται και σιγολιώνει τόσο καιρό, έχει εφαρμόσει την ανώριμη τακτική «σε φτύνω για να κολλήσεις»;

Μάντεψε. Ξενέρα. Η απόλυτη, η αγύριστη, η αδιαπραγμάτευτη.

Να θυμάσαι πως όλοι μας έχουμε δύο ειδών ανθρώπου στη ζωή μας, πάντα: αυτόν που χρησιμοποιεί παιδιάστικα τεχνάσματα για να σε εκμεταλλευτεί και τον τίμιο, τον ειλικρινή, που σε διεκδικεί.

Όσο μεγάλη λοιπόν, κι αν νόμιζες πως ήταν η καψούρα σου για την Άννα ή για τον Ορέστη, αργά ή γρήγορα έρχεται η στιγμή που ξυπνάς από το λήθαργο και καταλαβαίνεις τι παιχνίδι έχει παιχτεί, πίσω από την πλάτη σου, ή και μπροστά σου. Και ό,τι ένιωσες, σιγοσβήνει. Ό,τι κι αν είχες μέσα στο κεφάλι σου, σιγά-σιγά διαγράφεται, και κάνεις χώρο σε καρδιά και μυαλό για το δεύτερο είδος ανθρώπου που έχεις στη ζωή σου.

Γιατί όπως θα θέλεις εσύ να εκτιμήσει ο άλλος το ενδιαφέρον σου και την αγάπη σου, άλλο τόσο και ακόμα περισσότερο θα εκτιμήσεις να δεις τη συμπεριφορά σου και τις θυσίες σου στο πρόσωπο κάποιου άλλου. Ειδικά αν έχεις φάει τα μούτρα σου πολλές φορές, και δε σε έχουν συνηθίσει σε ξηγημένες συμπεριφορές.

Και αυτό είναι κάτι που ισχύει για όλους τους ανθρώπους.

Γιατί και ο άνδρας θα εκτιμήσει την ξηγημένη γκόμενα, που νοιάζεται για αυτόν, του το δείχνει, και δεν εφαρμόζει τα παλιομοδίτικα γυναικεία τσαλίμια, καθώς και η γυναίκα όσο μαζόχα κι αν είναι, από ένα σημείο και μετά συνειδητοποιεί ότι αξίζει να δώσει ευκαιρία σε κάποιον να την κάνει ευτυχισμένη, και αυτό μπορεί να το κάνει μόνο κάποιος στον οποίο μπορεί να υπολογίζει, κάποιος που θα είναι δίπλα της, κάποιος που θα είναι «εδώ», και όχι «εκεί».

Κι έτσι πρέπει να είναι οι σχέσεις σήμερα. Αρκετά περίπλοκες τις κάναμε, δε νομίζεις;

Μία σχέση για να είναι υγιής πρέπει να αποτελείται από δύο ανθρώπους, που να έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλον, και να τα δείχνουν καθημερινά, έμπρακτα, ξεκάθαρα, ντόμπρα.

Τα τσαλίμια είναι για τους δεύτερους.

 

Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Καλπαζίδου

“Ασχημόπαπα” που έγιναν διάσημες καυτές γυναίκες!

0

Πολλές από τις σημερινές celebrities δεν θυμίζουν σε τίποτα τα άλλοτε χαριτωμένα κοριτσάκια ή ακόμη και τα αγοροκόριτσα της εφηβείας…

Άλλαξαν εμφάνιση, χρώμα μαλλιών και γενικά έγιναν αγνώριστες!

Δείτε μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις…

  • 1. Kirsten Dunst

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-01

Η Αμερικανίδα ηθοποιός δεν θυμίζει σε τίποτα το κορίτσι της εφηβείας. Στην ηλικία των 12, η Dunst έγινε ευρύτερα γνωστή με το ρόλο της Κλόντια στην ταινία «Συνέντευξη Με Έναν Βρυκόλακα (το 1994)», μια ερμηνεία που της χάρισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Χρυσή Σφαίρα β’ γυναικείου ρόλου. Σήμερα έχει γίνει μια σέξι και πολύ γοητευτική γυναίκα.

  • 2. Selena Gomez

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-02

Το τρισχαριτωμένο κοριτσάκι εξελίχθηκε σε μια πολύ γοητευτική γυναίκα. Η Gomez ξεκίνησε την υποκριτική της καριέρα στην ηλικία των επτά χρονών, παίζοντας το ρόλο της Γιάννας στην σειρά Barney and Friends. Το 2004, η Gomez ανακαλύφθηκε από τo Disney Channel, το οποίο αναζητούσε ηθοποιούς στην Αμερική και σιγά σιγά η πορεία της την έκανε μια διάσημη και όμορφη γυναίκα και ηθοποιό.

  • 3. Natalie Wood

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-03

Η Natalie Wood ήταν ένα γλυκό και ταλαντούχο κοριτσάκι που εμφανίστηκε πρώτη φορά σε ταινίες στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Πριν λοιπόν γίνει μια διάσημη ηθοποιός και σταρ του Χόλιγουντ ξεκίνησε από παιδική ηλικία να συμμετέχει σε ταινίες. Η Wood πνίγηκε κοντά στο νησί Santa Catalina, στην Καλιφόρνια στην ηλικία των 43 ετών.

  • 4. Liz Taylor

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-04

Η παγκοσμίου φήμης ηθοποιός και επιχειρηματίας ξεκίνησε από παιδί να εργάζεται ως στις αρχές της δεκαετίας του 1940, πριν γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή αστέρια του κλασικού κινηματογράφου του Χόλιγουντ στη δεκαετία του 1950. Παρέμεινε ένα πολύ γνωστό και λαμπερό πρόσωπο καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωή της. Ως παιδί ήταν χαριτωμένο αλλά δεν θυμίζει σε τίποτα την γοητευτική γυναίκα των επόμενων ετών. Το διάσημο sex symbol ήταν παντρεμένο οκτώ φορές με επτά διαφορετικούς άντρες.

  • 5. Jennifer Love Hewitt

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-05

Γεννημένη το 1979 η Αμερικανίδα ηθοποιός, παραγωγός, τραγουδίστρια και σκηνοθέτης δεν θυμίζει σε τίποτα το μικρό και χαριτωμένο κοριτσάκι της φωτογραφίας. Η Hewitt ξεκίνησε την καριέρα της από το Disney Channel και την σειρά Kids Incorporated. Έχει χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο ελκυστικές γυναίκες στη βιομηχανία του θεάματος.

  • 6. Christina Aguilera

asximopapa-pou-eginan-diasimes-kautes-gynaikes-06

Πριν προκαλέσει τη θύελλα με το Genie in a Bottle το 1999 είχε… κλέψει την καρδιά του κοινού με τις πρώτες της εμφανίσεις στην τηλεόραση σε ηλικία έξι ετών, ενώ στα 12 της συμμετείχε στο «The Mickey Mouse Club». Η καριέρα της απογειώθηκε και το συμπαθητικό κοριτσάκι της εφηβείας έγινε μια σέξι και πασίγνωστη τραγουδίστρια.

Πηγή: Newsbeast.gr

“Απ΄ το λίγο, καλύτερα το τίποτα”

0

Έρχεται κάποτε η στιγμή που έχεις υπερβεί τα όρια σου. Στην πραγματικότητα τα είχες ξεπεράσει εδώ και καιρό αλλά αδιαφόρησες για την προειδοποιητική πινακίδα που έγραφε «δεν αντέχω άλλο». Όμως, τώρα κουράστηκες. Μπούχτισες. Τους σιχάθηκες όλους κι όλα.

Πέφτεις για ύπνο, αλλά σου είναι αδύνατο να κοιμηθείς. Νιώθεις ότι δεν μπορείς να αναπνεύσεις. Οι ανάσες σου κοφτές και γρήγορες. Πνίγεσαι. Έχεις ένα κόμπο στο λαιμό. Αρχίζεις να βήχεις και να ξεβράζεις από μέσα σου λόγια που δεν είπες τότε που έπρεπε, παράπονα που δεν εξέφρασες και λυγμούς που άκουσες μόνο εσύ.

Δεν έχεις άλλη λύση. Σηκώνεσαι. Βάζεις ένα ποτήρι κρασί και κάνεις μια σύντομη αναδρομή στη ζωή σου. Θυμάσαι άτομα, στιγμές και καταστάσεις. Εικόνες περνούν φευγαλέα μπροστά από τα μάτια σου. Γελάς. Βουρκώνεις. Νοσταλγείς. Τα συναισθήματά σου μπερδεμένα όπως κι η ρημάδα η ζωή σου. Τη γέμισες κόμπους και τώρα φοβάσαι να την ξεμπερδέψεις. Όμως, ήρθε η ώρα για ένα καλό ξεκαθάρισμα.

Σπάνιο πράγμα οι απολογισμοί. Δύσκολο να τους ξεκινήσεις και ακόμη δυσκολότερο να τους ολοκληρώσεις. Φέρνουν στο προσκήνιο πρόσωπα, αναμνήσεις κι αισθήματα που ήθελες να ξεχάσεις για πάντα. Ωστόσο, είναι απαραίτητοι για να πας παρακάτω. Για να κλείσεις ένα κεφάλαιο πρέπει να ξέρεις κάθε λεπτομέρεια κι όχι μόνο τους πλαγιότιτλους.

Αρχίζεις να μετράς τους ανθρώπους της ζωής σου. Το μέτρημα δε σου βγαίνει. Ξαφνιάζεσαι. Ανησυχείς. Χρησιμοποιείς μέχρι και τα δάχτυλά σου, σαν μικρό παιδί, για να μην κάνεις κάποιο λάθος. Παίρνεις χαρτί και μολύβι. Το αποτέλεσμα δεν αλλάζει. Οι σελίδες μένουν άγραφες. Λευκές.

Αρνείσαι να δεχτείς ότι ένα κι ένα δεν κάνουν δύο. Η ζωή δεν έχει κανόνες, μόνο εξαιρέσεις. Προσθέτεις από εδώ, αφαιρείς από εκεί αλλά τζάμπα κόπος.

Κάτι ξεκινάς να γράφεις. Το σβήνεις βιαστικά, χωρίς δεύτερη σκέψη. Το τελικό αποτέλεσμα είναι αποκρουστικό. Μισογραμμένες σελίδες γεμάτες μουντζούρες.

Όποιο πρόσωπο και να θυμηθείς το χαρακτηρίζεις με μια μόνο λέξη. Σχεδόν. Η ζωή σου γέμισε από σχεδόν φίλους, σχεδόν έρωτες και σχεδόν συγγενείς. Μήπως τελικά σχεδόν ζεις;

Φίλοι που λάκισαν στην πρώτη ευκαιρία. Λόγια μεγάλα. Υποσχέσεις πολλές. Πράξεις λίγες. Θυμάσαι όλα αυτά τα «θα» που συνοδεύτηκαν από μια αδικαιολόγητη σιωπή κι απομάκρυνση. Μπορεί να μη μαλώσατε ποτέ αλλά για έναν γαμημένο λόγο, για ένα πούστη εγωισμό χαθήκατε.Βλέπεις ήταν περίπου φίλοι σου.

Συγγενείς που δε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων. Επαναπαύτηκαν στον τίτλο της συγγένειας που τους χάρισε η ζωή. Για την ακρίβεια έκαναν τα πάντα για να τον απαρνηθούν. Με την πρώτη δυσκολία εξαφανίστηκαν. Πρώτοι στις χαρές και στις λύπες τελευταίοι. Προτίμησαν να είναι στο περίπου συγγενείς σου.

Έρωτες που τελείωσαν άδοξα. Έρωτες που με την πρώτη φουρτούνα γκρεμοτσακίστηκαν στα βράχια. Ξεκίνησαν με τους καλύτερους οιωνούς αλλά η πορεία τους ήταν απογοητευτική. Ακόμη, θυμάσαι τα όνειρα που έκανες. Τα σχέδια σου που ανατράπηκαν μέσα σε μια στιγμή. Ήταν κι αυτοί στο περίπου έρωτες.

Άτομα πολλά. Πράξεις λίγες. Γέμισες τη ζωή σου με πολλούς που σου έδιναν λίγα. Κι αυτό το λίγο μέχρι πρότινος σε συντηρούσε. Σου αρκούσε λίγη στοργή, λίγη αγάπη και λίγο ενδιαφέρον. Έπαιρνες την ελάχιστη δόση που χρειαζόσουν για να επιβιώσεις.

Ποτέ δεν το κατάλαβα το λίγο και το σχεδόν στις ανθρώπινες σχέσεις. Τι σημαίνει είμαι λίγο ερωτευμένος ή αυτός είναι σχεδόν φίλος μου; Τα συναισθήματα δε μετριούνται. Η μετριότητα είναι άγνωστη λέξη γι’ αυτά. Υπάρχουν ή όχι. Οι μόνες λέξεις που μπορούν να τα χαρακτηρίσουν είναι το πολύ και το καθόλου.

Ναι, καλά άκουσες. Αυτό το καθόλου που εσύ φοβήθηκες. Ακόμα και τώρα σε τρομάζει. Συνήθισες στα λίγα και πλέον σου φαίνονται φυσιολογικά. Τρέμεις στην ιδέα να τα χάσεις.

Όμως, για να αποκτήσεις αυτό που επιθυμείς και να φτάσεις εκεί που θέλεις πρέπει πρώτα να νιώσεις πως είναι να μην έχεις τίποτα. Πριν το αίσθημα της πληρότητας υπάρχει το αίσθημα του απόλυτου κενού. Ξέρεις είναι εκείνη η στιγμή που έχεις αδειάσει πλήρως μέσα σου. Έχεις απομακρυνθεί απ’ όλους κι είσαι στο μεταίχμιο για μια νέα αρχή. Το μόνο που μένει είναι να πατήσεις το κουμπί που γράφει play.

Λοιπόν, άδειασε τη ζωή σου από τα λίγα και κάνε χώρο για να έρθουν τα πολλά.

Βουλιάζεις και ας μην το καταλαβαίνεις. Τα λίγα που επέλεξες σου προσφέρουν κάποιες αναπνοές για να κρατιέσαι στη σχεδόν ζωή σου. Όμως, πρέπει να πιάσεις πάτο για να πάρεις φόρα και να ξαναβγείς στην επιφάνεια.

Πέτα από πάνω σου τις μπουκάλες και τα ψευτοσωσίβια. Πάρε μια βαθιά αναπνοή  και φτάσε στον πάτο. Ήρθε η ώρα να κάνεις το μεγάλο άλμα προς τα πάνω. Μη φοβάσαι. Μέχρι να το καταλάβεις θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα βλέπεις τη στεριά.

Και να θυμάσαι. Το λίγο είναι χειρότερο από το καθόλου.

Χάρης Παυλίδης για το pillowfights.gr

“Ανήκω στην παλιά γενιά (αλλά) υπάρχει ελπίδα”.Ένα ποίημα που πρέπει να διαβάσετε δυο φορές.

0

Είμαι μέρος μιας χαμένης γενιάς.

Πίστευα ότι δεν μπορώ να αλλάξω τον κόσμο και

ξέρω ότι μπορεί να σοκάρει αλλά ‘η ευτυχία έρχεται από μέσα μας’

είναι ένα ψέμα, ‘το χρήμα θα σε κάνει ευτυχισμένο’.

Έτσι, σε τριάντα χρόνια  θα λέω στα παιδιά μου

δεν είναι το πιο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου.

Ο εργοδότης μου θα ξέρει ότι

έχω βάλει τις προτεραιότητές μου σωστά

το να δουλεύεις

είναι πιο σημαντικό από

Οικογένεια

Σας λέω μόνο αυτό:

Μια φορά και έναν καιρό

οι οικογένειες ήταν ενωμένες

αλλά αυτό δεν  ισχύει στην εποχή μου

είναι μια γρήγορη εποχή,

ΟΙ εμπειρογνώμονες μου λένε

Σε τριάντα χρόνια από τώρα, θα γιορτάζω τα δέκα χρόνια από το διαζύγιο μου.

Παραδέχομαι ότι  ζω σε μια χώρα που δεν την έφτιαξα εγώ.

Στο μέλλον

είναι  φυσιολογική η  καταστροφή του περιβάλλοντος  

δεν θα μπορεί κανείς να πει ότι

για την Γη ενδιαφερόμαστε   εγώ και οι όμοιοί μου   

Είναι προφανές ότι

η γενιά μου είναι απαθής και σε λήθαργο.

Είναι ανόητο να υποθέτουμε ότι

Υπάρχει ελπίδα.

Και όλα αυτά θα γίνουν αληθινά, εκτός αν μπορούμε να τα αντιστρέψουμε.

’The Lost Generation’, Jonathan Reed

 

Τώρα διαβάστε το ποίημα ανάποδα αρχίζοντας από το τέλος.

Οι δυο αντίθετες εκδόσεις του ποιήματος συμβολίζουν την τάση μας να βλέπουμε τα πράγματα είτε θετικά είτε αρνητικά. Και η αλήθεια είναι ότι είναι πραγματικά δική σας η επιλογή ποια από τις δυο θα υιοθετήσετε. Πιστεύουμε ξέρετε ποια είναι η καλύτερη!

“Αν κάνω αγόρι και είναι ομοφυλόφιλος, θα πηγαίνω να του αγοράζω τακούνια”

0

Ο γνωστός κύριος της ελληνικής σόουμπιζ σε συνέντευξή του εξομολογήθηκε πώς θα αντιμετώπιζε αν έκανε γιο και γινόταν ομοφυλόφιλος.

Μια απάντηση που άφησε πολλούς με το στόμα ανοιχτό καθώς δείχνει το πόσο ακομπλεξάριστος και ανοιχτόμυαλος είναι ο Χάρης Χριστόπουλος.

c4ca4238a0b923820dcc509a6f75849b 162

«Αν κάνω αγόρι και είναι ομοφυλόφιλος, θα πηγαίνω να του αγοράζω τακούνια, φορέματα, θα τον βάφω! Θα τον μοσχοπαντρέψω, με τον Αντώνη που θα είναι και executive σε πολυεθνική, θα είμαστε αγκαζέ και θα τον πάω στην εκκλησία!», δήλωσε στην εκπομπή Late night με τον Γιώργο Λιάγκα.

Δείτε το βίντεο που ακολουθεί.

[altsantiri]

“Αν είχα γεννηθεί άντρας θα ήμουν πολύ γαμάτος γκόμενος!”

0

Ξυπνάς το πρωί. Πας τουαλέτα, σηκώνεις καπάκι, κατουράς. Κάθεσαι κουζίνα με τσιγάρο. Σκέφτεσαι, ας στείλω στο Μαράκι, καιρό έχω να πηδήξω.

Το Μαράκι σε βρίζει γιατί τη θυμάσαι όποτε έχεις κάβλες. Και καλά σου κάνει. Γιατί τι είναι το Μαράκι; Μαλάκας; Να είναι πάντα διαθέσιμη για σένα που δεν έχεις σκοπό να τη δεις σοβαρά;

Αφήνεις κινητό. Το έφαγες το άκυρό σου, θα στείλω σε καμιά άλλη, σκέφτεσαι. Ή καλύτερη ιδέα, θα στείλω στην πρώην. Ναι, αυτή κι αν είναι ιδέα! Θα στείλω στην πρώην που με παράτησε γιατί δεν ήξερα να φερθώ, λέει.

Η πρώην ξέρει τα δικά σου πισωγυρίσματα. Ξέρει κι εκείνη όπως και το Μαράκι, ότι γυρνάς όποτε δεν έχεις με κάτι ή καλύτερα με κάποια, να ασχολείσαι. Και σε βρίζει κι αυτή. Πιο εύστοχα αυτή τη φορά, γιατί η πρώην ξέρει.

Κι έρχεσαι στο σημείο που αναρωτιέσαι: «Γιατί προκαλώ το φθόνο ολόκληρου του γυναικείου φύλου;». Καλή ερώτηση μάνα μου. Θα στην απαντήσω σύντομα και περιεκτικά. Γιατί δεν ξέρεις να φέρεσαι.

Είναι στη φύση σου να είσαι κάφρος, το καταλαβαίνω. Αλλά ξέρεις, υπάρχουν και κάποια όρια. Καλή η τρέλα, καλό και το καφριλίκι μέχρι κάποιο σημείο. Όταν τα πράγματα σοβαρεύουν καλό είναι να αρχίσεις να σοβαρεύεσαι κι εσύ. Καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που δεν μπορεί να κάνει μια σοβαρή κουβέντα μαζί του. Όπως και καμία δε θέλει δίπλα της κάποιον που είναι μονίμως σοβαρός, ανέκφραστος και ανοργασμικός.

Επίσης καταλαβαίνω ότι τέλειος γκόμενος δεν υπάρχει. Όπως δεν υπάρχει και τέλεια γκόμενα. Ούτως ή άλλως τα ατελή ερωτευόμαστε. Αυτά που έρχονται και αράζουν με τα δικά μας ατελή και φτιάχνουν κάτι που πλησιάζει στο ιδανικό. Γι’ αυτό άραξε κι εσύ και άκου τι θα έκανα εγώ στη θέση σου.

Αν είχα γεννηθεί καταταγμένη στο «δυνατό»  φύλο θα ήμουν ο τέλειος γκόμενος. Θα είχα την αυτοπεποίθηση να κυνηγήσω τη λεία μου. Κι αν αυτή δεν ανταποκρινόταν, τουλάχιστον θα ήξερα ότι η προσπάθειά μου εκτιμήθηκε. Αν πάλι ανταποκρινόταν, θα συνέχιζα το παιχνίδι μου με ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, θα πρόσθετα εκπλήξεις κι όμορφα λόγια πίσω από φαινομενικά σκληρές πράξεις.

Θα είχα την τρέλα να σηκώσω το τηλέφωνο και να της πω «Ετοιμάσου, έκλεισα διήμερο στο Πήλιο, σε μισή ώρα θα είμαι κάτω από το σπίτι σου». Θα επιδίωκα να περνάω περισσότερο από τον ελεύθερο χρόνο μου μαζί της γιατί οι γυναίκες αυτό ζητάμε, χρόνο. Θα την πήγαινα βόλτες, σινεμά. Θα την κρατούσα από το χέρι στις εξόδους μας. Θα την σύστηνα στους κολλητούς.

Θα μιλούσα γι’ αυτήν στους φίλους σαν να ήταν ό,τι πολυτιμότερο είχα ποτέ. Θα τους έκανα να ζηλέψουν που εγώ θα είχα αυτήν που άλλοι θα σκότωναν να αποκτήσουν. Θα την έκανα να αισθάνεται η ομορφότερη των ομορφότερων κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δε θα ήμασταν μαζί. Θα της άφηνα τα δικά της περιθώρια, το δικό της κύκλο ελευθερίας. Θα προσπαθούσα να μην τη ζηλεύω σε επίπεδο ασφυξίας. Κι αν ζήλευα θα το έκανα κάπως διακριτικά.

Θα της αφιέρωνα τραγούδια, μέχρι να βρούμε το δικό μας, εκείνο που και μετά το χωρισμό μας θα το άκουγε και θα σκεφτόταν ό,τι όμορφο είχαμε ζήσει. Δε θα τη βομβάρδιζα με μηνύματα και κλήσεις. Λίγες είναι αυτές που θέλουν να είναι όλη την ώρα με ένα κινητό στο χέρι. Θα την έπαιρνα όσες αγκαλιές μπορούσα κι αν το αισθανόμουν θα της έλεγα ότι την αγαπώ με κάθε ευκαιρία.

Θα ήμουν όσο περισσότερο ειλικρινής μπορούσα, θα έλεγα ό,τι σκεφτόμουν, θα της προκαλούσα ασφάλεια κι η επιβεβαίωση ότι είμαι εκεί, ότι ανήκω σ’ εκείνη, θα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Θα ήμουν σκληρή –συγγνώμη, σκληρός– εκεί που θα έπρεπε και ρομαντικός και ιππότης όπου χρειαζόταν.

Θα επιδίωκα να μιλάω μαζί της. Δεν εννοώ μόνο τα τυπικά. Θα επιδίωκα να επικοινωνώ. Να ακούω αυτά που θα είχε να μου πει και όχι να τα περνάω στο ντούκου. Θα προσπαθούσα να είμαι ο τέλειος εραστής και γιατί όχι, να άκουγα και καμία συμβουλή. Δε θα της έλεγα πράγματα του αέρα και δε θα έδινα υποσχέσεις που δε θα μπορούσα να κρατήσω.

Θα τη φιλούσα σαν να ήταν μόνο για μια φορά και θα την έκανα να γελάει συνέχεια. Δε θα έκανα ηλίθια αστεία γι’ αυτήν μπροστά στους φίλους μου, ούτε θα επέτρεπα να κάνουν εκείνοι ηλίθια σχόλια για τη συμπεριφορά, τους τρόπους ή την εμφάνισή της. Και κυρίως θα έδειχνα τα συναισθήματά μου όσο το δυνατόν περισσότερο. Με πράξεις. Χειροπιαστά συναισθήματα παρακαλάμε. Έχουμε χορτάσει από λόγια.

Βέβαια όλα αυτά θα τα έκανα εγώ. Αν είχα γεννηθεί άντρας. Που το πιθανότερο είναι να μην τα έλεγα γιατί πολύ απλά δε θα τα είχα δει από τη γυναικεία μεριά.

Δύσκολο να είσαι άντρας, δε λέω. Αλλά δυσκολότερο να είσαι γυναίκα με όλους αυτούς εκεί έξω που δεν ξέρουν να φέρονται. Χωρίς παρεξήγηση. Take notes και καλό κυνήγι.

Μαριάννα Συμεωνίδηpillowfights.gr

“Αν δεν μπορεί να λυθεί με φόνο, σεξ ή σοκολάτα, δε λύνεται”

0

Το αίμα ανεβαίνει στο κεφάλι με γοργούς ρυθμούς. Η ανάσα βγαίνει κοφτή και η καρδιά ανεβάζει ταχύτητες. Τα νύχια μπήγονται στο εσωτερικό της παλάμης σε μια απέλπιδα προσπάθεια να κερδίσεις μερικά πολύτιμα δευτερόλεπτα διαύγειας. Τα νεύρα σου έχουν χτυπήσει κόκκινο και πραγματικά κοπιάζεις να μην ανοίξεις τώρα το στόμα σου και κατεβάσεις όλο τον οχετό που έχεις μαζεμένο.

Μέσα σε αυτό το απειροελάχιστο χρονικό διάστημα μεταξύ απραξίας και βιβλικής καταστροφής, σκέψεις βολίδες πυρπολούν το οξύθυμο μυαλό σου. Προτού πράξεις, οφείλεις να σκεφτείς. Μετράς επιλογές και πιθανά σενάρια μπας και η κατάσταση λύνεται δίχως αιματοχυσία.

Μέσα στην απόλυτη σιωπή κοιτάς τον άνθρωπο που σε έφερε σε αυτή την κατάσταση. Αυτός είναι υπεύθυνος που είσαι ταύρος εν υαλοπωλείο. Εσύ μια χαρά ήσουνα προτού εκείνος πει ή κάνει τη βλακεία του. Πάνω απ’ το κεφάλι του σχηματίζεται ένα φωτιζόμενο κόκκινο θαυμαστικό που σου κάνει νόημα να επιτεθείς. Φταίει και θα πληρώσει. Η λύση είναι μία. Φόνος. Όσο τον επεξεργάζεσαι σκέφτεσαι όλα τα πιθανά σενάρια για να τον βγάλεις απ’ τη μέση.

Πιστόλι δεν έχεις, αλλά και να είχες θα έκανε θόρυβο, θα άκουγαν οι γείτονες και θα σε μπουζουριάζανε προτού να πεις κύμινο. Μαχαίρι σκέφτεσαι και προσπαθείς να θυμηθείς που έχεις κρύψει εκείνο το καλό, το πριονωτό με την κοφτερή λεπίδα. Μπα. Ούτε το μαχαίρι φαντάζει ιδανικό. Θα ούρλιαζε το κάθαρμα, θα λέρωνε και το πάτωμα κι επειδή έχεις δει και πολύ CSI, θα βρίσκανε αμέσως πως εσύ είσαι ο δολοφόνος. Τα χάπια αργούν να δράσουν, ποντικοφάρμακο δεν έχεις γιατί δεν έχεις ποντίκια και πού να τρέχεις να κρύψεις και το πτώμα τώρα μες τις ερημιές. Σενάριο φόνος απορρίπτεται λόγω απελπιστικής βαρεμάρας, έλλειψης φαντασίας και υπέρμετρου εγωισμού. Σιγά που θα του κάνεις τη χάρη να μπεις στη φυλακή.

Η σκέψη σου τρέχει πιο γρήγορα απ’ τη σκιά σου. Ο εχθρός πρέπει να κατανοήσει το λάθος του και να μην το επαναλάβει. Ποιος είναι ο καλύτερος τρόπος για να μετανοήσει ένας άνθρωπος και να μην στη ξαναφέρει μπαμπέσικα; Το σεξ περνάει απ’ το μυαλό σου με ταχύτητες φωτός. Θα μετανιώσει την ώρα και τη στιγμή που σου άναψε τα λαμπάκια, καθώς εσύ θα ανάβεις ό,τι μπορείς να ανάψεις πάνω του.

Αν το σκεφτείς καλύτερα, όλοι οι μεγάλοι τσακωμοί ανάμεσα στα δύο φύλα ξεθυμαίνουν με έναν ωραιότατο οργασμό. Θες να του σπάσεις τα μούτρα, θέλει να σου αστράψει δυο χαστούκια, κανείς δε χωνεύει τον άλλο αυτή τη στιγμή. Είναι ευκαιρία να τον βάλεις κάτω και να ξεσπάσεις πάνω του όλη την ένταση που κουβαλάει το κορμί σου. Εάν φταις εσύ, μέχρι να τελειώσετε θα σου έχει δώσει συγχωροχάρτι. Εάν φταίει ο άλλος, μέχρι να τελειώσετε θα σου έχει πει συγγνώμη μόνο από φόβο μη σε χάσει. Βίαιο κι άγριο σεξ επανασύνδεσης. Not bad. Not bad at all.

Είναι πολύ πιθανό, όχι σεξ να μην κάνετε αλλά να μη θέλετε καν να κοιτάξετε ο ένας τον άλλο. Εάν οποιοσδήποτε άνθρωπος, γυναίκα ή άντρας, θύτης ή θύμα δεν ψήνεται να σεξουαλιστεί και να λήξει το θέμα εκεί, τα πράγματα είναι σκούρα και το μυαλό καταλήγει στην τρίτη και καθόλου λιγότερο σημαντική, λύση.

Σοκολάτα. Τα λάθη είναι για τον άνθρωπο και η σοκολάτα για όλους. Σφαχτήκατε, άκρη δε βρήκατε κι εσύ πρέπει κάπου να ξεσπάσεις.  Η κατάσταση είναι δύσκολη και ο χαρακτηρισμός της σχέσης, περίπλοκος. Το μόνο ασφαλές καταφύγιο στον κόσμο είναι η σοκόλαση. Φάρμακο εκτάκτου ανάγκης κι επίδεσμος πρώτων βοηθειών. Αυτή είναι εδώ για σένα. Πωλείται παντού, όλο το εικοσιτετράωρο και σε συμφέρουσα τιμή. Υγείας, γάλακτος, γεμιστή, λευκή, με τζάτζαλα, μάτζαλα και λοιπά διακοσμητικά. Δε θα φέρει αντίρρηση, δε θα σε κρίνει, δε θα βγάλει άχνα. Θα κάτσει εκεί, φρόνιμα- φρόνιμα να την καταβροχθίσεις και να βγάλεις το άχτι σου. Ίσως μετά τη γουρουνιά, μπορέσεις να σκεφτείς καθαρά και να σηκώσεις λευκή σημαία στον αντίπαλο.

Μεταξύ μας, εγώ θα φλέρταρα λίγο περισσότερο με την ιδέα του φόνου, αλλά αν εσένα τίποτε απ’ τα παραπάνω δε σε έκανε να χαμογελάσεις ή δε σου φάνηκε χρήσιμο, λυπάμαι αλλά τζάμπα παιδεύεσαι. Μη χάνεις το χρόνο σου. Τα πράγματα είναι απλά και τα σενάρια τρία.

Αν δεν μπορεί να λυθεί με φόνο, σεξ ή σοκολάτα, δε λύνεται.

Κατερίνα Χήναρη για το pillowfights.gr