Αναδημοσιεύουμε από τη νέα σελίδα The Goldsmith με ιστορίες αγάπης και της ευχόμαστε καλοτάξιδη
Θυμάμαι ήταν ανήμερα της γιορτής του Βαλεντίνου, κόσμος μπαινόβγαινε στο κατάστημα
…με τις καρδιές νά χουν την τιμητική τους.
Σε κάποια στιγμή ο χώρος άδειασε, κάθισα στο πάγκο να κάνω καμιά δουλειά κ η πόρτα ανοίγει χωρίς να διακρίνω κανέναν.
Σηκώνομαι όρθιος κ βλέπω έναν πιτσιρικά να την σπρώχνει με όλη του τη δύναμη γιά να μπορέσει να την ανοίξει.
Θάταν γύρω στα 8 με 10 χρονών, με ζελεδιασμένο μαλλί φραντζούλα κ γυαλάκια στο πρόσωπο ενώ στην πλάτη είχε κρεμασμένη μία σχολική τσάντα.
Με βλέπει κ παγώνει καθώς φαντάζομαι θα περίμενε κάποια γλυκιά κοπέλα να τον εξυπηρετήσει κ στη θέση της βρήκε έναν μαντράχαλο με μούσια.
Αν κ αυτός ο μαντράχαλος γίνεται αλοιφή όταν συναναστρέφεται με παιδιά καθώς παιδί θα νιώθει κ αυτός γιά πάντα.
“έέέέέέ καλήσπέρα σας…έέέέ θα ήθελα ένα δώρο να πάρω” λέει ο μικρός τρεμάμενος.
Στη δουλειά μας είναι κανόνας απαράβατος να μην κάνουμε ποτέ ερωτήσεις γιά τον παραλήπτη του δώρου μα αυτός ο μπόμπιρας με ιντρίγκαρε τόσο που δεν κρατήθηκα.
“Βεβαίως, να σας δείξω κάποιο κολιέ, κάποιο βραχιολάκι……γιά τη μαμά σας το θέλετε?” απαντώ μιλώντας του στον πληθυντικό.
“έέέέέέ όχι ακριβώς….έέέέέέ ξέρετε τώρα” μου λέει κοιτώντας το πάτωμα, αυτή τη φορά.
“έχετεεε κείνα τα δαχτυλιδάκια που χουν μιά πέτρα επάνω?”
“Μονόπετρα βεβαίως κ έχουμε” απαντώ προσπαθώντας να κρατηθώ χωρίς να γελάσω με τον άγουρο Ρωμαίο που έχω μπροστά μου.
“Θα σας δείξω κάτι σε ασήμι, νομίζω θα είναι ότι πρέπει”.
“Δε ξέρω….στο φροντιστήριο πάω κ θέλω να το δώσω”
μου λέει κ αυτή τη φορά χαμογελάει πονηρά, ο κατεργάρης.
Διακρίνω στη σφιγμένη γροθιά του, ένα χιλιομουσκεμένο απτόν ιδρώτα πεντάευρο κ σκέφτομαι ότι θα πρέπει να παρω πρωτοβουλία.
“άάάά είσαστε πολύ τυχερός καθώς τα μονόπετρα τα δίνουμε δωρεάν σήμερα, λόγω της ημέρας”
του λέω κ διαλέγω το πιό μικρό νούμερο που είχα μπας κ πετύχω το δάχτυλο της μικρής.
Τα ματάκια του έλαμψαν μέσα από τα γυαλάκια κ ήταν σαν τα πιό πολύτιμα διαμάντια του κόσμου.
“Ευχαριστώ…αλλά θα σας το πληρώσω…δε κάνει να μου το δώσετε τσάμπα”…λέει κ αφήνει το υγρό πεντάευρο στη βιτρίνα δειγματισμού.
“Μα δεν σας το δίνω τσάμπα….απλά όταν μετά από πολλά χρόνια έρθετε να πάρετε βέρες…μου το πληρώνετε”
“εντάξει τότε” μου λέει κ μαζεύει το πεντάευρο.
Το αμπαλάρω, του το δίνω κ τον βλέπω φεύγοντας να τρέχει χοροπηδώντας στο πεζοδρόμιο σα μικρός έρωτας με τα φτερά στη πλάτη..
“Κοίτα να δεις” σκέφτομαι…
“είναι απτή φύση μας να ψάχνουμε αυτά τα φτερά
….κ ότι κ να λένε, εμείς θα τα φοράμε”
Υ.Γ
Μια νέα σελίδα μόλις κατέφθασε.
Μια που δεν φοβάται να μιλήσει για τον έρωτα μεταξύ ανθρώπων.
Για το κουράγιο που παίρνουν ανάβοντας ένα κερί.
Για όλα αυτά που είμαστε αλλά φοβόμαστε να πούμε
Ακολουθήστε…. Έτσι απλά