Μία χαροκαμένη μητέρα εξομολογείται το αβάσταχτο πόνο της, καθώς έχασε τους δύο γιους της με τροχαίο δυστύχημα με μηχανές, ενώ ο τρίτος έχει μείνει ανάπηρος.
Η Κούλα Ιωάννου εξομολογείται στο ant1.com.cy: «Γεννήθηκα στην Μόρφου και κατάγομαι από φτωχή οικογένεια. Ζούμε στον Στρόβολο τα τελευταία 35 χρόνια.Παντρεύτηκα τον Γιάννη όταν ήμουν 20 ετών και αποκτήσαμε 4 παιδιά, 3 αγόρια και 1 κορίτσι. Ο άντρας μου δούλευε στα Δημόσια Έργα κι εγώ σε ένα φυτώριο. Όταν γέννησα το τέταρτο παιδί μας, σταμάτησα να εργάζομαι. Τα αγόρια μου από μικρά λάτρευαν τις μηχανές… Έτρεμα κάθε φορά που ανέβαιναν σε μοτοσυκλέτα και τους έλεγα πάντα να προσέχουν. Ποτέ δεν φανταζόμουν ότι η μοίρα θα μας έπαιζε ένα τόσο σκληρό παιχνίδι… Το 1992 ο μεγάλος μου γιος, ο Βασίλης, 16 ετών, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. Οδηγούσε μηχανή και κάποιος του έκοψε το δρόμο.
Τίποτα δεν μπορούσε να απαλύνει τον πόνο μου. Σπάραζε η ψυχή μου και ένα γιατί μου έκαιγε τα σωθικά. Πουθενά δεν μπορούσα να βρω παρηγοριά. το 1993 αποφασίσαμε να κάνουμε ακόμα ένα παιδάκι και να του δώσουμε το όνομα του Βασίλη μας. Πιστεύαμε πως έτσι θα άλλαζε η ζωή μας, θα απαλυνόταν κάπως ο πόνος μας. Ο Θεός μας έστειλε ένα κοριτσάκι, τη Βασούλα μας. Ήταν μεγάλη ευλογία, ένα φως που ήρθε για να αλλάξει κάπως τη ζωή μας.
Το 1994… Ο γιός μου Αντρέας, 13 ετών, είχε ένα φοβερό τροχαίο ατύχημα με την μηχανή. Του έκοψαν το δρόμο και κινδύνεψε να χάσει το ένα του πόδι. Η χειρουργική επέμβαση που ακολούθησε ήταν πολύ δύσκολη. Ακόμα και οι γιατροί είχαν τρομάξει. Σήμερα το πόδι του γιου μου είναι πιο κοντό από το άλλο και παραμορφωμένο. Δυσκολεύεται όταν περπατάει.
Το 2000 πέθανε η μητέρα μου και τη θάψαμε στον ίδιο τάφο με τον Βασίλη μας. Το 2001 η μοίρα μας δείχνει το ακόμα πιο σκληρό της πρόσωπο… Ο γιος μου ο Κυριάκος, 27 ετών, έχασε τη ζωή του σε τροχαίο δυστύχημα. Οδηγούσε μηχανή και κάποιος του έκοψε το δρόμο. Πέθανε πριν προλάβει να πάει στο νοσοκομείο. Δεν μπορούσα να το πιστέψω, νόμιζα ότι έβλεπα εφιάλτη. Έλεγα αποκλείεται, δεν γίνεται, δεν είναι δυνατόν. Μου είναι πραγματικά αδύνατον να περιγράψω τον πόνο μου…
Η χαροκαμένη μητέρα υποφέρει από κατάθλιψη και παρακολουθείται από ψυχολόγο
Το 2011 είχε ένα τροχαίο ατύχημα και ο άντρας μου. Καθώς περπατούσε στο δρόμο, ένα φορτηγό τον πάτησε στο πόδι. Οι γιατροί του έβαλαν πλατίνα στο πόδι, αλλά από τότε έχει πολλούς πόνους και ταλαιπωρείται αφάνταστα. Η ζωή μας σήμερα… Είμαι 69 ετών και ο άντρας μου 86. Υποφέρω από κατάθλιψη και με παρακολουθεί ψυχολόγος. Ο άντρας μου είναι πάντα θλιμμένος, μιλά πολύ λίγο και απαντά μόνο σε ότι τον ρωτάς. Έχει πολλά προβλήματα υγείας και δυσκολεύετε πάρα πολύ. Αυτό που μας προβληματίζει σήμερα…
Ο Γολγοθάς της χαροκαμένης μητέρας δεν τελειώνει εδώ
Ο Κυριάκος μας είναι θαμμένος στον Ψευδά (εκεί ζούσε με τη γυναίκα του). Ο τάφος του Βασίλη μας είναι στο κοιμητήριο Χρυσελεούσης στο Στρόβολο. Τότε, όλα τα έξοδα της κηδείας τα έκανε ο Κυριάκος μας που δούλευε, ήταν σιδεράς σε οικοδομές. Νομίζαμε ότι ήταν πληρωμένος και ο τάφος, αφού όταν θάφτηκε η μητέρα μου δεν μας ανάφεραν κάτι. Ο τάφος είναι οικογενειακός και πρόσφατα μάθαμε ότι δεν είναι πληρωμένος και ότι πρέπει να πληρώσουμε 1710 ευρώ. Εμείς όμως δεν μπορούμε να δώσουμε αυτά τα λεφτά. Είμαστε και οι 2 χαμηλοσυνταξιούχοι. Τα παιδιά μας επίσης δυσκολεύονται, αφού η Βασούλα μας είναι άνεργη και λαμβάνει μηνιαίο ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, ενώ ο Αντρέας μας παίρνει επίδομα αναπηρίας.
Μας είπαν να τον πληρώσουμε με δόσεις, αλλά και πάλι μας είναι πολύ δύσκολο. Ξέρω πως δεν είμαστε οι μόνοι και πως πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να πληρώσουν τα χρέη τους, αλλά στεναχωριέμαι πάρα πολύ. Αναρωτιέμαι, όταν πεθάνω ή εγώ ή ο άντρας μου, δε θα μας θάψουν στον οικογενειακό μας τάφο επειδή δεν πληρώσαμε; Θα μείνουμε άθαφτοι; Η συμβουλή μου προς όλα τα παιδιά που αγαπούν τις μηχανές…
Η μοτοσυκλέτα είναι το πιο ευάλωτο όχημα στο δρόμο. Αυτό σημαίνει ότι σε ενδεχόμενη σύγκρουση με αυτοκίνητο ή άλλο τετράτροχο όχημα, είναι απίθανο να μην υπάρξει έστω και μικροτραυματισμός. Προσέχετε παιδιά μου. Μην ντυθούν άλλες μανάδες στα μαύρα. ΠΡΟΣΕΧΕΤΕ!».
