Ήταν ένας μικρός, λευκός φάκελος κολλημένος στα κλαδιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Δεν είχε πάνω του κανένα όνομα και καμία περιγραφή. Ήταν χωμένο ανάμεσα στα κλαδιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου μας για πάνω από 10 χρόνια. Όλα ξεκίνησαν εξαιτίας του άντρα μου του Mike, που μίσησε τα Χριστούγεννα. Δηλαδή, όχι γενικά τα Χριστούγεννα και το νόημα τους, αλλά το διαφημιστικό κομμάτι τους, που ωθεί την υπερκατανάλωση. Όλα αυτά τα δώρα που παίρνουμε τελευταία στιγμή για τους αγαπημένους μας και καταλήγουμε να σπαταλάμε ένα σωρό χρήματα.
Γνωρίζοντας, ότι ο άντρας μου αισθάνεται έτσι για τα Χριστούγεννα, αποφάσισα να παρακάμψω τα συνηθισμένα μπλουζάκια, πουλόβερ και γραβάτες. Ήθελα να βρω κάτι ιδιαίτερο για τον Mike. Η έμπνευση μου ήρθε με τον πιο ανορθόδοξο τρόπο. Ο γιος μας ο Kevin, που τότε ήταν 12 ετών, έκανε μαθήματα πάλης στο σχολείο του. Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, έγινε ένας διαγωνισμός ανάμεσα στην ομάδα του γιου μου και σε μια ομάδα, που είχε χορηγό την τοπική εκκλησία. Τα παπούτσια αυτής της ομάδας ήταν τόσο φθαρμένα, που μόνο τα κορδόνια τα κρατούσαν ενωμένα και οι στολές τους ήταν μαύρες.
Αυτό ήταν τελείως αντίθετο με τις στολές της δικής μας ομάδας, που ήταν μπλε με χρυσό και τα παπούτσια τους ήταν ολοκαίνουργια.
Όταν ξεκίνησε ο αγώνας, έμαθα, ότι η άλλη ομάδα διαγωνιζόταν χωρίς το απαραίτητο κράνος, που πρέπει να φοράνε όλοι οι παλαιστές, για να προστατεύσουν τα αυτιά τους. Προφανώς, ήταν πολυτέλεια, που η αντίπαλη ομάδα δεν μπορούσε να πληρώσει. Το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν η ομάδα του γιου μου να κερδίσει σε κάθε κατηγορία βάρους. Δεν κέρδισαν ούτε μια μάχη.
Ο Mike, που καθόταν δίπλα μου, κούνησε το κεφάλι του και μου είπε λυπημένος: “Εύχομαι να είχε κερδίσει έστω και ένας από αυτούς. Έχουν πολλές δυνατότητες, αλλά μια τέτοια ήττα μπορεί να τους αποθαρρύνει εντελώς.” Ο Mike αγαπούσε όλα τα παιδιά και τα γνώριζε, αφού ήταν προπονητής της ομάδας ποδοσφαίρου, μπέιζμπολ και λακρός. Ακριβώς σε εκείνο το σημείο μου ήρθε η ιδέα. Εκείνο το απόγευμα, πήγα σε ένα μαγαζί με αθλητικά είδη και αγόρασα προστατευτικά κράνη για τα αυτιά και αθλητικά παπούτσια και τα έστειλε ανώνυμα στην τοπική εκκλησία, που ήταν χορηγός της άλλης ομάδας.
Την παραμονή των Χριστουγέννων έβαλα τον φάκελο μαζί με το γράμμα, που του εξηγούσα τι είχα κάνει και ότι αυτό ήταν το δώρο μου για εκείνον, ανάμεσα στα κλαδιά του Χριστουγεννιάτικου δέντρου. Το χαμόγελό του εκείνον τον χρόνο, αλλά και τα επόμενα που ακολούθησαν ήταν το πιο λαμπρό που είχα δει ποτέ. Κάθε χρόνο, λοιπόν, τα Χριστούγεννα ακολουθούσα την παράδοση. Έστελνα κάτι που είχαν ανάγκη σε ομάδες χόκεϊ, σε διανοητικά καθυστερημένους νέους και σε όποιον άλλον ήξερα, ότι είχε ανάγκη.
Το άνοιγμα του φακέλου αποτελούσε για την οικογένειά μας το αποκορύφωμα των Χριστουγέννων. Τα παιδιά μας αγνοούσαν τα καινούργια τους δώρα και περίμεναν με ανυπομονησία των μπαμπά τους να ανοίξει τον φάκελο και να διαβάσει το γράμμα. Όσο τα παιδιά μεγάλωναν, τα δώρα τους έγιναν πιο πρακτικά, αλλά ο φάκελος δεν έχασε ποτέ την αξία του.
Η ιστορία, όμως, δεν τελειώνει εδώ. Ο Mike πέθανε πέρσι εξαιτίας του καρκίνου και όταν ήρθαν τα Χριστούγεννα, εγώ ακόμα θρηνούσα και με ζόρι στόλισα ακόμα και το Χριστουγεννιάτικο δέντρο. Ωστόσο, την παραμονή των Χριστουγέννων έβαλα έναν λευκό φάκελο ανάμεσα στα κλαδιά του δέντρου και το πρωί που ξύπνησα, είδα 3 ακόμη φακέλους δίπλα στον δικό μου. Κάθε ένα από τα παιδιά μας, είχε βάλει έναν φάκελο στο δέντρο, χωρίς να γνωρίζει τίποτα ο ένας για τον άλλον. Το έκαναν για χάρη του μπαμπά τους.
Διατηρούμε την συγκεκριμένη παράδοση εδώ και πολλά χρόνια και θα την μεταδώσουμε και στα εγγόνια μας, που περιμένουν και αυτά με ανυπομονησία τον μπαμπά τους να ανοίξει και να διαβάσει το γράμμα. Το πνεύμα του Mike, όπως και το πνεύμα των Χριστουγέννων, θα είναι πάντα μαζί μας.