Ξύπνησα ένα πρωί του Σεπτέμβρη 1960 με έξι παιδιά και μερικά νομίσματα στην τσέπη. Ο πατέρας τους είχε εξαφανιστεί. Τα αγόρια ήταν από 3 μηνών μέχρι 7 χρονών και η αδερφή τους ήταν δυο. Ο πατέρας τους δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένας φόβος. ΄Όποτε άκουγαν τα λάστιχα του αυτοκινήτου του στο χαλίκι του δρόμου, έτρεχαν να κρυφτούν κάτω από το κρεβάτι τους. Αυτός ίσα που κατάφερνε να αφήνει 15 δολάρια την εβδομάδα για ψώνια.
Τώρα που αποφάσισε να φύγει, δεν θα έτρωγαν άλλο ξύλο αλλά ούτε και φαγητό. Την εποχή εκείνη στην Ν. Ιντιάνα δεν υπήρχε καμιά προνοιακή βοήθεια. Αποφάσισε λοιπόν η γυναίκα πως έπρεπε επειγόντως να βρει δουλειά.
Έτριψα τα παιδιά μέχρι που έγιναν πεντακάθαρα, έβαλα το καλύτερο χειροποίητο φόρεμα που είχα, τα φόρτωσα στη παλιά σακαράκα, μια Chevy του 51, και έφυγα για να βρω δουλειά.
Και οι επτά μαζί πήγαμε σε κάθε εργοστάσιο,κατάστημα και εστιατόριο που υπήρχε στην μικρή πόλη μας. Καμιά τύχη.
Τα παιδιά έμεναν στριμωγμένα μέσα στο αυτοκίνητο και έκαναν ησυχία ενώ εγώ προσπαθούσα να πείσω όποιον με άκουγε ότι ήμουν πρόθυμη να μάθω ή να κάνω οτιδήποτε…έπρεπε να βρω δουλειά.
Ακόμη καμιά τύχη.
Το τελευταίο μέρος που πήγαμε ήταν μια παλιά μπυραρία, όπου σταματούσαν οδηγοί φορτηγών.
Είχε το όνομα ‘Big Wheel’.
Μια ηλικιωμένη γυναίκα που την φώναζαν Granny και ήταν η ιδιοκτήτρια, έριχνε ματιές κάπου κάπου έξω από το παράθυρο και κοίταζε τα παιδιά.
Η ηλικιωμένη χρειαζόταν κάποιον για την νυχτερινή βάρδια 11 το βράδυ με 7 το πρωί.
Έδινε 75 σεντς την ώρα και μπορούσα να ξεκινήσω από εκείνη την νύχτα.
Έτρεξα πίσω στο σπίτι, φώναξα το 16άχρονο κορίτσι απέναντι στο δρόμο που έκανε την baby sitter και παζάρεψα μαζί της για να έρχεται να κρατάει τα παιδιά. Θα κοιμόταν στον καναπέ μου με τις πυτζάμες της για 1 δολάριο την βραδιά. Τα παιδιά θα ήταν ήδη στα κρεβάτια τους. Αυτή ήταν μια καλή συμφωνία και έτσι έγινε.
Εκείνη την βραδιά,στην βραδινή προσευχή, όλοι γονατιστοί είπαμε ευχαριστώ στον θεό που η μαμά βρήκε δουλειά.
Έτσι άρχισα να δουλεύω στο ‘Βig Wheel’. Τα πρωινά όταν γύριζα, έδινα στην baby sitter ένα δολάριο από τα φιλοδωρήματα μου, τα μισά σχεδόν από ότι έβγαζα μέσο όρο κάθε βράδυ.
Καθώς οι εβδομάδες περνούσαν, ο λογαριασμός για την θέρμανση μου έδινε ένα επιπλέον άγχος ενώ τα λάστιχα από το παλιό αυτοκίνητο είχαν φθαρεί σε σημείο που έφευγε ο αέρας από μέσα. Έπρεπε να τα φουσκώνω όταν πήγαινα στην δουλειά και ξανά το πρωί πριν πάω στο σπίτι.
Ένα παγωμένο φθινοπωρινό πρωινό, σύρθηκα κουρασμένη μέχρι το αυτοκίνητο για να φύγω και βλέπω τέσσερα λάστιχα στο πίσω μέρος. Καινούργια λάστιχα! Δεν υπήρχε κανένα σημείωμα, μόνο τα ωραία,ολοκαίνουργια λάστιχα.
Μήπως ήρθαν άγγελοι να κατοικήσουν εδώ; Αναρωτήθηκα.
Έκανα διακανονισμό με το τοπικό γκαράζ.
Θα μου έβαζε τα λάστιχα και εγώ θα καθάριζα το γραφείο αντί να πληρώσω. Θυμάμαι ότι μου πήρε πολύ περισσότερο να τρίψω το πάτωμα από ότι έκανε ο μάστορας να μου βάλει τα λάστιχα.
Δούλευα τώρα έξι νύχτες αντί για πέντε αλλά και πάλι δεν ήταν αρκετό. Τα Χριστούγεννα πλησίαζαν και ήξερα πως δεν είχα χρήματα για παιγνίδια στα παιδιά.
Βρήκα ένα κουτί κόκκινη μπογιά, έβαψα κάποια παλιά παιχνίδια και τα έκρυψα στο υπόγειο για να έχει κάτι να φέρει ο Άγιος Βασίλης.
Τα ρούχα ήταν ένα πρόβλημα. Έβαζα μπάλωμα πάνω στο μπάλωμα αλλά σύντομα δεν άντεχαν άλλο.
Την νύχτα των Χριστουγέννων, οι συνηθισμένοι πελάτες έπιναν καφέ στο μαγαζί. Ήταν ο Les, ο Frank και ο Jim και ένας αστυνομικός που τον έλεγαν Joe.
Υπήρχαν και μερικοί άλλοι.
Οι περισσότεροι θαμώνες είχαν πιάσει την κουβέντα και μετά έφυγαν για το σπίτι τους πριν βγει ο ήλιος.
Όταν ήταν ώρα να φύγω και εγώ, κατά τις 7 η ώρα το πρωί, βλέπω με έκπληξη πως το παλιό αμάξι μου ήταν γεμάτο με μικρά και μεγάλα κουτιά.
Άνοιξα γρήγορα την πόρτα του οδηγού, σύρθηκα προς τα μέσα και έπιασα ένα από τα κουτιά. Άνοιξα το καπάκι.
Ένα μικρό παντελόνι τζιν! Ένα άλλο κουτί είχε πουκάμισα που ταίριαζαν με το παντελόνι.
Έριξα μια ματιά στα άλλα κουτιά. Υπήρχαν γλυκά,φρούτα και άλλα ψώνια. Ένα τεράστιο καπνιστό ζαμπόν, λαχανικά και πατάτες. Υπήρχε μια πουτίγκα,ζελεδάκια, μπισκότα και αλεύρι. Υπήρχαν πολλά καθαριστικά προϊόντα και άλλα είδη για καθάρισμα.
Υπήρχαν πέντε φορτηγά παιγνίδια και μια κούκλα.
Καθώς οδηγούσα στους άδειους δρόμους και ο ήλιος άρχιζε να ανατέλλει , έκλαιγα με λυγμούς από ευγνωμοσύνη.
Δεν θα ξεχάσω την χαρά στα πρόσωπα των μικρών μου εκείνο το αξέχαστο πρωινό.
Ναι, τελικά υπήρχαν άγγελοι στη Ιντιάνα εκείνον τον μακρινό Δεκέμβρη και σύχναζαν όλοι στο ‘Big Wheel’, το στέκι για τα φορτηγά.