Θέλω να σας μιλήσω και για την άλλη πλευρά του διαζυγίου, αυτή που δύο πρώην σύζυγοι δεν είναι νυν εχθροί ειδικά όταν υπάρχουν παιδια.
Με τονν πρώην άντρα μου γνωριστήκαμε στο Πανεπιστήμιο και μετά από 2 χρόνια σχέσης και ενώ δεν είχαμε καλά καλά πάρει πτυχίο έμεινα έγκυος και παντρευτήκαμε.
Εγώ φυσικά δεν μπόρεσα να εξελιχθώ επαγγελματικά γιατί ανέλαβα το σπίτι και τα παιδιά (ένα χρόνο μετά την πρώτη εγκυμοσύνη έμεινα ξανά έγκυος) και εκείνος έλειπε όλη μέρα για να τα βγάλουμε πέρα.
Λογικό 10 χρόνια μετά να έχουμε μεγαλώσει και ωριμάσει τελείως διαφορετικά. Τα παιδιάν είχαν μεγαλώσει εγώ ήθελα να ξεκινησω δική μου επιχειρηση και εκείνος να φύγουμε στό εξωτερικό για την επόμενη προαγωγή του. Το διαζύγιο ήταν μονόδρομος.
Φυσικά τίποτα δεν ήταν εύκολο είχαμε καυγάδες και πολλή πικρία, εκείνος που θα έφευγε στο εξωτερικο για δουλειά χωρις εμάς, εγώ που θυσίασα τα όνειρα και την καριέρα για την οικογένεια. Πήραμε συναινετικό και η επαφή μας μετά από πολλούς καυγάδες περιεριζόταν στα τυπικά ώσπου χαθήκαμε καθώς εκείνος μιλούσε πια μόνο με τα παιδιά απευθείας στα κινητά τους. Δύο χρόνια μετά γύρισε στην Ελλάδα και παντρεύτηκε.
Πέρσι, μετά από χρόνια πια, γνώρισα κάποιον σε κοινή παρέα και κολλήσαμε αμέσως. Τρελλή και παλαβή εγώ γι αυτόν κι αυτός για μένα, 4 χρόνια μικρότερος, δεν ήθελε παιδιά μου έλεγε και δέχτηκε όταν του ειπα πως δεν θέλω να ξαναγινω μητέρα. Μετά από 6 μήνες σχέση άρχισε να γίνεται πιο κτητικός.Επέμενε να βγάλουμε το προφυλακτικό, μια φορά αναγκάστηκα να πάρω το χάπι της επόμενης μέρας γιατί προφασίστηκε ατύχημα και γκρίνιαζε όποτε ήταν να βγω με φίλες ή συναδέλφους. Δεν εδωσα βαση γιατι γενικα μου φερόταν όμορφα και σ εμενα και στα παιδιά. Όταν μου εκανε πρόταση γάμου, πέταξα απο τη χαρά μου.
Κι ενώ έχουμε κάνει όλες τις ετοιμασίες και το νυφικό κρέμεται έξω απ τη ντουλάπα, με παίρνει η κουμπάρα μας και μου λεει να παμε να κανουμε μπατσελορ. Δεν το ειχαμε κανονίσει, ήταν της στιγμής. Είπα να το ρίξουμε λιγο έξω κι άρχισα να ετοιμάζομαι όταν μπήκε εκείνος μέσα και με ρώτησε που πάω τόσο αργά παραμονές του γάμου. Όταν χαμογελαστή και όλο χαρά του είπα ότι πάμε με την κουμπάρα μας για μπάτσελορ, με ξάφνιασε με μια δυνατή κλωτσιά στο κεφάλι που με ξάπλωσε κάτω ενώ αυτός ωρυόταν και συνέχιζε να με κλωτσάει στην κοιλιά, στα πλευρά όπου έβρισκε. Τα παιδιά μου, τρομοκρατημένα βγήκαν στην πολυκατοικία και φώναζαν βοήθεια ενω αιμορραγούσα στο πάτωμα με εκείνον να φωνάζει “Μωρή π#ανα πας να γλεντήσεις τελευταίο βράδυ με τον πρώην σου, ε;”.
Ξύπνησα στο κρεβάτι του νοσοκομείου σε άσχημη κατάσταση, τη μέρα που υποτίθεται θα γινόμουν νύφη αλλά παραλίγο να γίνω νεκρή, να κλαίω και να νιωθω τύψεις που άθελά μου, έβαλα τα παιδιά μου να ζήσουν τέτοιο τρόμο.
Φυσικά του έκανα μήνυση οπότε και ανακάλυψα ότι το είχε κάνει και σε άλλες δύο κοπέλες και εκκρεμούσαν οι δίκες για τον ίδιο λόγο.
Βγήκα από το νοσοκομείο μετά από μια βδομάδα και ενώ τα παιδιά μου έμεναν στον πατέρα τους με τη γυναίκα του. Δεν είχα που να παω και έκλεισα σε ένα ξενοδοχειο μέχρι να δω τι θα κανω.
“Μιρέλλα, έλα σε εμάς να είσαι ασφαλής να είσαι και κοντά στα παιδια, εμείς δεν έχουμε προβλημα” μου ελεγε ο πρώην άντρας μου στην άλλη άκρη της γραμμής. Έκλαψα όσο ποτέ στη ζωή μου για την καλοσύνη του, για τον γάμο που ίσως να μπορούσα να σώσω, για την ταπείνωση που ένιωθα εκείνη τη στιγμή.
Μπήκα στο σπίτι τους με μαυρισμένα μάτια και πληγές με μια μικρή βαλίτσα. “Καλωσόρισες” μου άνοιξε η γυναικα του, την αγκαλιά της. “Το έπαθα κι εγώ πριν γνωρίσω τον Στέλιο, κάτσε να στα πω” είπε και με μια κίνηση πήρε την βαλίτσα μου, στα χέρια της και με κάθισε στον καναπέ.
Έκατσα μαζί τους ένα μήνα μέχρι να βρω δουλειά. Με πήρε ο μπαμπάς της κοπέλας, δηλαδή ο πεθερός του πρώην άντρα μου, στο μαγαζί του και δουλεύω εκεί μέχρι σήμερα. Κάποτε είδε κι αυτός την κόρη του στο νοσοκομείο από ξυλοδαρμό και ευαισθητοποιήθηκε μόλις το έμαθε.
Θα τους ευγνωμονώ μια ζωή για το πώς μου στάθηκαν. Χαίρομαι που τα παιδιά μου έχουν στη ζωή τους, μια τόσο καλή μητριά και έναν ακόμα καλύτερο μπαμπά.
Μιρέλλα