Ένα flashback σε παλιότερες δεκαετίες θα κάνεις σίγουρα, μόλις δεις τα συγκεκριμένα τσίγκινα δοχεία, τα οποία θα σου θυμίσουν πολλές στιγμές, γεύσεις και μυρωδιές.
Η απόσταση ανάμεσα στις γενιές είναι, πολλές φορές, το μέσο της μετατροπής ένος συνηθισμένου φαινομένου σε κάτι παντελώς ακατανόητο.
Τα παιδιά που μεγάλωσαν την δεκαετία του ’80 για παράδειγμα είχαν ενσωματώσει στην καθημερινότητά τους συνήθειες που οι millennials θα δυσκολευόντουσαν να αντιληφθούν ως νορμάλ διότι ο χρόνος θα τις είχε κάνει ακατανόητες στο μεταξύ.
Είναι απορίας άξιο ας πούμε πως γίνεται ορισμένοι άνθρωποι που πήγαιναν δημοτικό στις αρχές της δεκαετίας του ’80 να νοσταλγούν εκείνους τους αλλόκοτους χυμούς από ροδάκινο που μοιραζόντουσαν τότε στα δημοτικά της χώρας. Είναι απορίας άξιο πως γίνεται τα πιτσιρίκια εκείνης της εποχής να γούσταραν τόσο πολύ να πίνουν μέσα από εκείνα τα τσίγκινα κονσερβοκούτια εκείνους τους χυμούς.
Ήταν ένα πηκτό μείγμα ροδάκινου και ζάχαρης που… δεν πινόταν ακριβώς.
Και επειδή μάλλον όποιος δεν γνωρίζει σε τι ακριβώς αναφερόμαστε θα θεωρεί υπερβολικό αυτό το κείμενο και θα αναρωτιέται «δηλαδή τι περίεργο υπάρχει στο να γουστάρουν τα παιδάκια να πίνουν χυμούς ροδάκινου που τους μοίραζαν;», να σου πούμε αγαπητέ αναγνώστη πως ο συγκεκριμένος χυμός, στην πραγματικότητα δεν ήταν ακριβώς… χυμός. Ήταν ένα πηκτό μείγμα ροδάκινου και ζάχαρης που… δεν πινόταν ακριβώς.
Και για να γνωρίζετε όλες τις λεπτομέρειες, συσκευαζόταν μέσα σε κάτι κονσέρβες ενώ πάνω του υπήρχε και το… ξεκαθάρισμα από που προέρχoνται τα ροδάκινα που αποτελούσαν το βασικό συστατικό του περιεχομένου.
«Προέρχεται από αποσυρθέντα ροδάκινα και προορίζεται για δωρεάν διανομή»,
«Προέρχεται από αποσυρθέντα ροδάκινα και προορίζεται για δωρεάν διανομή», έγραφε το καρτελάκι που συνόδευε τη συσκευασία για να είναι ξεκάθαρο στον καθένα πως τα συγκεκριμένα ροδάκινα είχαν ξεμείνει από την αγορά για… αδιευκρίνιστους λόγους και για να μην πάνε χαμένα μοιραζόντουσαν στα σχολεία.
Το μείγμα αυτό που με πολύ μεγάλη φαντασία ονομαζόταν «χυμός» ήταν το αποτέλεσμα της συνεργασίας της τότε κυβέρνησης με τους παραγωγούς ροδάκινων. Ουσιαστικά το κράτος τους είχε κάνει τη χάρη να συνάψει μαζί τους μια σύμβαση ώστε να μην πετάνε τη σοδειά που τους περίσσευε και έτσι τα ροδάκινα που θα πήγαιναν χαμένα να καταλήγουν στα σχολεία και από εκεί στις… κοιλιές των παιδιών.
Παρά το γεγονός πάντως πως το όλο concept δεν μοιάζει ιδιαίτερα ελκυστικό και το ότι ο μέσος άνθρωπος σήμερα θα αξίωνε να… πληρωθεί για να βάλει στο στομάχι του αυτό το πράγμα, εκείνη την εποχή τα παιδιά του δημοτικού όχι μόνο γούσταραν αλλά κατανάλωναν μανιωδώς τα συγκεκριμένα κουτιά.
Δεν μπορούμε να βάλουμε το χέρι μας στη φωτιά, ο άνθρωπος άλλωστε είναι απρόβλεπτο ον, αλλά κάτι μας λέει ότι στο σήμερα μάλλον δεν θα είχε και τόσο μεγάλη πέραση ούτε και προκαλούσε τόσο μεγάλο ενθουσιασμό σε παιδιά και γονείς. Μάλλον ευτυχώς εδώ που τα λέμε…