Την παρακάτω ανάρτηση αναδημοσιεύουμε από την ομάδα στο fb Untold Stories – Η κεντρική φωτο είναι φωτο αρχείου και ΔΕΝ αναπαριστά γεγονότα της παρακάτω αφήγησης
Ο Μπάμπης !
Ο Μπάμπης ήταν ο σύντροφός μου για 16 ολόκληρα χρόνια ..τον γνώρισα στην πιο απελπισμένη στιγμή της ζωής μου ενώ μόλις έναν χρόνο πριν , ο άντρας μου μου είπε ότι είναι ερωτευμένος και θέλει να φτιάξει την ζωή του ..πατώντας πάνω στην δική μου ζωή κ του 10 χρόνου τότε γιου μας !
Αυτό το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2004 που το πέρασα στο μπαλκόνι κοιτώντας το Ζέπελιν ,οι ολυμπιακοί αγώνες στην Αθήνα τότε….μπεκροπινοντας, κλαιγοντας , ακούγοντας τραγούδια ..νομίζοντας ότι τελείωσε η ζωή μου ..
Ένα χρόνο μετά γνωρίζω εκείνον , έναν καλοκάγαθο πανυψηλο άντρα , με σγουρό φούντωτο μαλλί , δεν είχε κανέναν , είχαν πεθάνει όλοι , αρπαχτηκα εγώ από πάνω του κ αυτός από πάνω μου! Μου στάθηκε , όταν αρρώστησε ο πατέρας μου κ τον πήρα σπίτι ..σχεδόν τον κοιταγαμε μαζί , στα προβλήματα υγείας μου , στάθηκε στο παιδί μου όταν πέθανε ο πατέρας του .. ήταν ενα στηρηγμα σε όλα !
Περσι τέτοια εποχή , όλο τον Μάρτιο νοσηλευομουν με κορονοιο , έκανε τα πάντα για να με βοηθήσει να επανέλθω , μέχρι κ της δουλειές του σπιτιού ! Σε μια από της μηνιαίες μου επισκέψεις στην πνευμονολογο , ξερωντας ότι βήχει πολύ κ μάλιστα ο βήχας του είχε επιδεινωθει κ δεν πήγαινε παρά της εκλησεις μου σε γιατρό ( διότι ο φόβος του ήταν μην του κόψουν το τσιγάρο ) της ζητάω της ιατρού να περάσει κ εκείνος μέσα , του έγραψε μια αξονική , λοιπόν …
Στην οποία αξονικη φάνηκε ένας τεράστιος όγκος ! Κατευθείαν λοιπόν βιοψία ! Κακοήθης , και μεταστατικός ! Αφού αγκαλιάστηκαμε και κλάψαμε , είπαμε : υπάρχουν θεραπείες έχει προχωρήσει η επιστήμη , πολλοί ζουν μετά από καρκίνο . Και ξεκίνησε τις χημειοθεραπείες , αμέσως. Κάθε μήνα η αξονική έδειχνε όλο και χειρότερη ο όγκος αντί να μικραίνει μεγάλωνε , καινούργια κοκτέιλ χημειοθεραπείας κάθε φορά , να βρουν ποιο θα ενεργήσει , τα μαλλιά του εκείνα τα πυκνά τα σγουρά να φεύγουν τούφες , και ύστερα οι πόνοι , στους ώμους , στην μέση , μετά παντού ! Μετάσταση κ στα κόκκαλα !
Δεν είχαν περάσει ούτε 8 μήνες απ’ την διάγνωση , κ μου είπε: βοήθησε με είμαι ανήμπορος , δεν μπορώ μόνος μου να κάνω τίποτα , να προσεύχεσαι για μένα ! Σιγά σιγά κατερεε μπροστά στα μάτια μου κ δεν μπορούσα να τον βοηθήσω ! Το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να προσεύχομαι , συνέχεια , πήγα στην Τήνο , μήπως έκανε κ για εκείνον ένα θαύμα , αλλά …όχι !
10 Φλεβάρη έκλεινε τα 51 , γιορτή κ γενέθλια μαζί , κανείς δεν τόλμησε να τον πάρει για χρόνια πολλά , μόνο ένας φίλος του τόν πήρε και έκλαιγε ! Τελευταία φορά απ’ της πολλές που πήγε στο νοσοκομείο ,10 Μαρτιου , ένα μήνα ακριβώς από τα γενέθλια του .5 μέρες δίπλα του σε μια καρέκλα να του κρατω το χέρι , κ να του λέω είμαι εδώ ! Να με κοιτάει μόνο χωρίς να μπορεί ούτε να μου ψυθηρησει μια λέξη ! Και έσβησε !
Γύρισα μόνη μου με μια τεράστια σακούλα με τα ρούχα του ..ΜΟΝΗ ! τώρα ποια μόνη ! Κ υποφέρω γιατί ξέρω πόσο ήθελε να ζήσει , γιατί ήταν άδικο , γιατί ήταν ότι πιο φριχτό θα μπορούσα ποτέ να σκεφτώ ! Ο δαιμονικός καρκίνος , που κλέβει ζωές , αφήνει παιδιά ορφανά , μάνες χωρίς τα παιδιά τους , άντρες χωρίς την γυναίκα τους ..επισκέφθηκε και το σπίτι μου ! Έτσι θέλησε ο θεός το στηρηγμα που μου έστειλε να μου το πάρει πίσω !
Και όσοι μείναμε πίσω μόνοι ..όπως εγώ… κουράγιο !
Μαρίνα