Ένταση επικράτησε στην παρουσίαση του βιβλίου «Το Παιδί του Διαβόλου», του Πέτρου Τατσόπουλου, όταν στον χώρο εμφανίστηκε ο Ανδρέας Καραγιάννης.
Στο βίντεο που δημοσιεύτηκε από την παρουσίαση στον «Ιανό», απεικονίζεται η ένταση που επικράτησε στον Ιανό ενώ ο Πέτρος Τατσόπουλος έλεγε στο μικρόφωνο, απευθυνόμενος στον Ανδρέα Καραγιάννη: «Ανδρέα, τα 15 λεπτά δημοσιότητας τα έχεις αποσπάσει. Όχι στη μέση της εκδήλωσης! Στο τέλος της εκδήλωσης όλοι οι απατεώνες θα μπορέσουν να πάρουν τον λόγο. Θα έχουμε το δεκάλεπτο των απατεώνων στο τέλος της εκδήλωσης, μέχρι τότε μπορείς να περιμένεις ή να βγεις έξω».
Δείτε το βίντεο:
Ο Ανδρέας Καραγιάννης περπάτησε προς το τραπέζι και ο Πέτρος Τατσόπουλος έλεγε «φύγε καραγκιοζάκο, φύγε!». Στη συνέχεια ο πρώτος τοποθέτησε ένα αντικείμενο -το οποίο σύμφωνα με το ekklhsiaonline.gr ήταν εικόνα της Παναγίας και του Οσίου Δαυίδ- και ο συγγραφέας το πέταξε προς το μέρος του. «Να σαι καλά» είπε αποχωρώντας ο Ανδρέας Καραγιάννης ενώ ο Πέτρος Τατσόπουλος τον καλούσε να φύγει αφού «έκανες την παράστασή σου καραγκιοζάκο».
Στον Ιανό παρουσιαζόταν το βιβλίο «Το Παιδί του Διαβόλου», στο οποίο, σύμφωνα με τον Ανδρέα Καραγιάννη, ο συγγραφέας αναφέρεται τόσο στον ίδιο όσο και σε θαύματα-απάτες. Ο εκδοτικός οίκος έχει την εξής περιγραφή για το βιβλίο:
«Στη χώρα όπου δημοφιλείς άγιοι, νεκροί εδώ και τρεις αιώνες, απαιτούν κάθε είκοσι πέντε χρόνια να τους αλλάζουν τα άμφια και αγράμματοι καλόγεροι συνομιλούν με σαύρες ή ρίχνουν στα σκουπίδια τον Δαρβίνο, ακόμα και η πιο παρανοϊκή τερατολογία εντάσσεται σε μια ιδιότυπη “κανονικότητα” ενώ ταυτόχρονα κάθε απόπειρα για την άρθρωση στοιχειωδώς “ορθού λόγου” αντιμετωπίζεται ως “εξωφρενική”, αν όχι ως υπαγορευμένη από τον ίδιο τον Διάβολο.
Πάνω και πίσω από αυτή τη μεσαιωνική παλινδρόμηση, στον σκληρό πυρήνα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τη συναίνεση των πολιτικών αρχών και τη δικαιοσύνη ηχηρά απούσα, στήνεται ένας θηριώδης “εισπρακτικός μηχανισμός” γύρω από ανεξέλεγκτα “ιερά λείψανα” κι εξόφθαλμες “απάτες θαυμάτων” με ανυπολόγιστα κέρδη. Ο Πέτρος Τατσόπουλος, δεκαοχτώ χρόνια μετά τη γλυκόπικρη Καλοσύνη των ξένων, επανέρχεται με μια αυτοβιογραφική αφήγηση υψηλής έντασης και με την ανυποχώρητη πρόθεση να πει τα πράγματα με το όνομά τους».