Ο γιος μου σκότωσε πριν 5 χρόνια την κοπέλα του και είναι στη φυλακή.
Τολμώ να πω την αλήθεια μετά από χρόνια ψυχοθεραπείας ότι το παιδί μου είναι φονιάς. Και το λέω με απόλυτη ντροπή.
Τότε δεν υπήρχε ο όρος γυναικοκτονία τόσο έντονα, σχεδόν καθόλου θα έλεγα. Κακώς. Θα έπρεπε.
Η υπόθεση δεν ακούστηκε τόσο όσο οι τωρινές, πάλι κακώς. Και το λέω εγώ η μάνα του φονιά.
Μα ξέρεις τί είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί με όλη σου την αγάπη, να κάνεις δυο δουλειές για να του παρέχεις τα πάντα, να μην το αφήνεις μετά τις 9 το βράδυ έξω όπως τα άλλα παιδιά, να είσαι από πάνω του, από πίσω του, τα μάτια και τα αυτιά του; Ξέρεις τί είναι να του κάνεις συνέχεια κήρυγμα να αγαπάει τις γυναίκες; Ξέρεις τί είναι να φεύγεις από έναν σύζυγο που σε έκανε μαύρη στο ξύλο ακριβώς για να μην κληρονομήσει τραύματα και πάρει λάθος πρότυπα σαν παιδί και αυτό…να σκοτώνει;
“Μαμά τη σκότωσα, μαμά τη σκότωσα” μου φώναξε στο τηλέφωνο κλαίγοντας. Νόμιζα πως ήταν φάρσα, πως μου έκανε πλάκα με τους συμφοιτητές του. Μαζί πήραμε στην Αστυνομία. Είχε κάνει σχέση με μια κοπέλα. Λίγο τσαούσα αλλά καλό κορίτσι. Όμορφο. Είχε πολλές προτάσεις, την πολιορκούσαν πολλοί και ο γιος μου ζήλευε. Του έλεγα “μην της κάνεις σκηνές θα σε αφήσει. Αν δεν σου αρέσει άστην”. Δεν άκουγε. Μέχρι που έγινε το κακό. Ο γιος μου φονιάς…
Πόσες φορές ήμουν μπροστά σε καυγάδες τους. Τη μέρα εκείνη χτύπησε το τηλέφωνό μου. “Μαμά τη σκότωσα, μαμά τη σκότωσα”. Ήταν σπίτι της. Μάλωσαν. Την έπνιξε στον καναπέ γιατί το προηγούμενο βράδυ την έπιασε να βγαίνει με άλλον. Όχι δεν τον δικαιολογώ, χίλιες φορες ισόβια μέσα. Λέω μόνο τί μου είπε μετά.
Μαζί πήραμε την αστυνομία. “Ελάτε έγινε φόνος” είπα στο τηλέφωνο. Σαν να συνέβη σε κάποιον άλλον. Οι αστυνομικοί ήρθαν ήρεμοι, πήγα μαζί του. Το βλέμμα του χαμένο σαν να ήταν σε λήθαργο. Και από εκεί, εισαγγελέας, ανακριτής και Κορυδαλλός. Το παιδί το δικό μου φονιάς στον Κορυδαλλό…
Ζούσα με ηρεμιστικά. Δεν ξαναπήγα να τον δω. Έχω 5 χρόνια να τον δω. Ντρέπομαι γι αυτό που δημιούργησα. Πλήρωσα μόνο τον δικηγόρο του, ποτέ δεν πήγα σε επισκεπτήριο. Να τον ρωτήσω τί κάνει όταν έβαλε μια κοπέλα σαν τα κρύα τα νερά στο χώμα;
Δεν με νοιάζει τί κάνει, δεν είναι παιδί δικό μου αυτό. Δεν το γέννησα εγώ, δεν το νανούρισα εγώ, δεν το ξεπροβόδισα στο σχολείο εγώ, δεν του έδωσα το πρώτο του χαρτζιλίκι εγώ, δεν καλοδέχτηκα την πρώτη του κοπέλα εγώ.
Άλλη ήταν. Μια μάνα φίδι που δεν του έμαθε ποτέ να αγαπάει και να σέβεται τις γυναίκες.
Δεν ήμουν εγώ αυτή.
Εγώ πέθανα τη μέρα που σκότωσε την κοπέλα του.
Εγώ πέθανα τη μέρα που προσπάθησα να πάω στην κηδεία να ζητήσω γονατιστή συγγνώμη και οι γονείς της με πετάξαν έξω και με το δίκιο τους.
Εγώ πέθανα…..
Κυρία Ειρήνη