Είμαι 30 χρονών και ο φίλος μου 32. Όταν γνωριστήκαμε, μου είπε από το πρώτο μας κιόλας ραντεβού ότι είναι χωρισμένος και έχει μια κορούλα τριών χρονών, κάτι για το οποίο δεν είχα κανένα πρόβλημα. Πρόβλημα έχω που κάθε φορά που πάει να δει την κόρη του στο σπίτι της πρώην του, κάθεται εκεί με τις ώρες και τρώνε και πίνουν όλοι μαζί.
Κάθε φορά που είναι η σειρά του να πάρει το παιδί ξέρω πως όταν πάει στο σπίτι να το πάρει ή όταν πηγαίνει για να το αφήσει θα γυρίσει 2-3 ώρες μετά. Πάντα η πρώην του, του μαγειρεύει τα αγαπημένα του φαγητά, τον τραπεζώνει κανονικότατα, τον ταΐζει και τον ποτίζει και εγώ όσο και να παραπονιέμαι ότι μένω πολλές ώρες μόνη μου με γράφει.
Τις προάλλες μου ανακοίνωσε ότι θα φύγει δύο μέρες με την πρώην του και το παιδί για να δουν λέει τους παππούδες του στο χωριό.
Λυπάμαι αλλά όλα έχουν ένα όριο. Πολύ φοβάμαι ότι κάθε φορά που πηγαίνει εκεί δεν μένουν μόνο στο φαγητό και το ποτό. Όλο αυτό που γίνεται δεν είναι φυσιολογικό και εγώ έχω βαρεθεί να του κάνω παράπονα, να τσακωνόμαστε και να ζηλεύω. Είναι ένας εξαιρετικός άνθρωπος και μπαμπάς που αγαπώ πολύ, αλλά η κατάσταση αυτή με έχει κάνει να αισθάνομαι άβολα. Καλά κάνει κι έχει καλές σχέσεις με την πρώην του, έχουν και ένα παιδί μαζί που δεν φταίει πουθενά, αλλά τα κολλητιλίκια τους πολύ μ’ ενοχλούν.
Αν θέλει μπορεί να γυρίσει σε εκείνη αρκεί να μου το πει, εφόσον όμως ήταν επιλογή τους να χωρίσουν γιατί φέρονται σαν να είναι ακόμα μαζί; Ας με χώριζε να κάνει τη ζωούλα του.
Δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Είμαι ευτυχισμένη μαζί του εκτός από το κομμάτι αυτό. Να μείνω μαζί του μήπως κάποια στιγμή περάσει η φάση αυτή ή άδικα ξοδεύω το χρόνο μου και με απατά με την πρώην του;
Γιάννα