Με λένε Κατερίνα, είμαι 28 χρονών με 2 υπέροχα παιδάκια 8 και 2,5, τα τελευταία 2 χρόνια σχεδόν μένω μόνη με τα παιδιά μου, παλεύω να τα μεγαλώσω και να τα ταΐσω με οποιαδήποτε δουλειά βρω, γιατί ο άντρας μου δυστυχώς είναι στη φυλακή. Δυστυχώς για τους άλλους, ευτυχώς για μένα. Όταν ήταν εδώ, δεν με άφηνε να δουλέψω, αλλά αν κατάφερνα να κάνω κάποιο μεροκάματο έπαιρνε τα χρήματα. Ήταν ένας άνθρωπος που δεν είχε δουλέψει ποτέ στη ζωή του, πάντα του έδινε χρήματα και τον τάιζε ο πατέρας του και γι’ αυτό είχε και το κάθε δικαίωμα να ανακατεύεται στη ζωή μας.
Όλα τα προβλήματα και ο αληθινός του χαρακτήρας εμφανίστηκαν αφού γέννησα το πρώτο μου παιδί, αγόρι, ζήλευε γιατί κοιτούσα το μωρό και δεν είχα χρόνο γι’ αυτόν, γιατί να διαβάσω ένα βιβλίο και να μην ασχολούμαι μ’ αυτόν; Ήμουν στο κινητό και αυτό σήμαινε ότι είχα γκόμενους. Σωστός απέναντι στο παιδί δεν ήταν από πολλές απόψεις, είτε στα της ρουτίνας είτε όταν φώναζε και με χτυπούσε μπροστά στο παιδί. Προσπάθησα πολλές φορές, εκατομμύρια φορές μέσα σε αυτά τα 7 χρόνια να του μιλήσω, να τον λογικέψω, να του εξηγήσω. Έλεγε ναι, συγγνώμη και σε 2 εβδομάδες πάλι τα ίδια.
Το μεγαλύτερό μου λάθος ήταν που άφησα το παιδί μου να δει όλα αυτά τα πράγματα που δεν το προφύλαξα και ήταν αυτό που «έγλειφε» τις πληγές μου την ώρα που ήμουν στο πάτωμα μετά το ξύλο. Έτρεχα τα παιδιά μου στα νοσοκομεία για προβλήματα υγείας και χειρουργεία και εκείνος εκεί, να κάνει καυγάδες και να μη νοιάζεται για τίποτα, μόνο να με κάνει μεγαλύτερο κουρέλι. Έκανε την παρανομία του και τον έπιασαν, εγώ βρέθηκα χωρίς λεφτά γιατί τα είχε όλα μαζί του, με 2 παιδιά, ενοίκια και ένα σωρό έξοδα να τα βγάλω πέρα. Κι όμως τα έβγαλα, τα κατάφερα σε ένα μικρό χωριό να ξέρει όλος ο κόσμος τι έχει συμβεί, τα κατάφερα. Να τρέχω να δουλέψω, να βρω λύσεις σχεδόν για όλα. Ξανααγάπησα τον εαυτό μου και προσπαθώ να διορθώσω τα λάθη μου απέναντι στα παιδιά μου.
Τώρα αυτός βγαίνει, θέλει να γυρίσει πίσω, θέλει να μπει στο σπίτι σαν να μην έγινε τίποτα. Και όλος ο κόσμος αυτό περιμένει, εγώ πρέπει να τον δεχτώ πίσω γιατί αυτός πάντα για τον κόσμο είναι το αγαθό παιδί που το έμπλεκαν, ο κόσμος έκλεινε τα αυτιά του την ώρα που ούρλιαζα από το ξύλο, αλλά τώρα είναι έτοιμος να στήσει εμένα στον τοίχο που τον παρατάω σε μια δύσκολη στιγμή. Αλλά εγώ το διαζύγιο θα το βγάλω, όσες δυσκολίες και αν βρω όσα εμπόδια και αν μου βάλουν, το χρωστάω στον εαυτό μου που τον υποτίμησα τόσα χρόνια, και πάνω απ όλα το χρωστάω στα παιδιά μου, να ευτυχισμένα και ήρεμα με ανθρώπους που τα νοιάζονται και τα αγαπούν και όχι να μείνω μαζί του από φόβο τι θα πει ο κόσμος. Τέτοιοι ανθρωποι δεν αλλάζουν πάντα έτσι θα σκέφτονται.
Κατερίνα