Δυστυχώς το μπάνιο στη θάλασσα είναι ένας Γολγοθάς για την κυρία Μαίρη, η οποία έχει απελπιστεί ως γυναίκα από τον τρόπο που την αντιμετωπίζει ο άντρας της για τα κιλά της. Επιθυμεί διακαώς να μάθει τη γνώμη μας αφού ο σύζυγός της δεν θέλει να εμφανίζεται στο πλευρό της σε καμία παραλία.
Ακόμη και το 2024 το ζήτημα των κιλών είναι ταμπού. Αν είσαι πολύ αδύνατη, σε προσβάλλουν λέγοντάς σου διάφορα κοσμητικά επίθετα. Και όταν είσαι παχουλή, πάλι σε προσβάλλουν λέγοντάς σου άλλα κοσμητικά επίθετα, ειδικά όταν πας για μπάνιο.
Και καταλήξαμε σαν κοινωνία να μεγαλώνουμε παιδιά και κυρίως κ@ρίτσια με ωραιοπάθεια που δεν είναι ποτέ ικανοποιημένα για το πως δείχνουν. Που αδυνατίζουν και παχαίνουν ανάλογα τα πρότυπα ομορφιάς και όχι την υγεία τους. Και φαίνεται πως η κυρία Μαίρη αντιμετωπίζει ένα τέτοιο πρόβλημα με τον άντρα της, ο οποίος ντρέπεται να πάει μαζί της για μπάνιο στη θάλασσα. Διαβάστε παρακάτω.
Το προσωπικό δράμα της κυρίας Μαίρης
Ονομάζομαι Μαίρη και εδώ και δέκα χρόνια, μετά τη γέννηση του παιδιού μου έχω πάρει κάποια κιλά. Όταν με γνώρισε ο άντρας μου ήμουν υπερβολικά αδύνατη, χωρίς να προσπαθώ ιδιαίτερα και πίστεψα πως μετά την εγκυμοσύνη μου θα τα χάσω εύκολα.
Φαίνεται όμως πως δεν έχω την απαραίτητη θέληση να το κάνω. Ο άντρας μου λοιπόν, τα τελευταία 5-6 χρόνια ανά μικρά χρονικά διαστήματα μου έλεγε πως πρέπει να αδυνατίσω. Και μερικές φορές γινόταν ακόμη και προσβλητικός μαζί μου.
Εγώ προσπαθούσα να επιβληθώ και να θέσω όρια και φαινόταν πως για κάποιο χρονικό διάστημα καταλάβαινε το λάθος του και μαζευόταν. Όμως αυτό, ποτέ δε κρατούσε για πάντα. Εγώ στο μεταξύ από τότε, έχω κάνει άπειρες προσπάθειες να αδυνατίσω.
Διαλειμματικές, fasting, γυμναστήρια, λεφτά και λεφτά σε διατροφολόγους, ροφήματα που κόβουν την όρεξη και όργανα γυμναστικής στο σπίτι. Αλλά τίποτα δεν είχε αποτέλεσμα. Ή μάλλον είχε, αλλά όχι για πολύ.
Και η συμπεριφορά του άντρα μου, που κάθε τρεις και λίγο μου έδειχνε ότι δεν είμαι ποθητή, ενώ εγώ είμαι ακόμα ερ@τευμένη μαζί του, με έριχνε ακόμη περισσότερο ψυχολογικά με αποτέλεσμα να με πιάνουν βουλιμίες. Και ενώ ακόμη και σήμερα προσπαθώ όπως μπορώ να θέσω τα όριά μου, αυτά τα όρια δεν κρατούν για πολύ.
Μία ζωή με προσβάλλει, τσακωνόμαστε, έρχεται μετανιωμένος να μου λέει ότι μ’ αγαπάει και ότι δεν το λέει για το κακό μου, αλλά επειδή ανησυχεί για την υγεία μου και μετά πάλι τα χοντροκομμένα αστεία και οι προσβολές.
Μέχρι που εχθές μπροστά σε παρέα, μου είπε δήθεν για πλάκα ότι αν δεν χάσω κιλά δεν θα πηγαίνουμε μαζί για μπάνιο. Εμένα μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι αλλά δε το συνέχισα για να μην γίνουμε ρεζίλι μπροστά στους ξένους ανθρώπους. Η κουμπάρα μου όμως, τον έβαλε στη θέση του.
Και μετά του τα έχωσα κι εγώ στο αμάξι, ευτυχώς όχι μπροστά στο παιδί. Τον είχα αφήσει στη πεθερά μου. Παρόλα αυτά δεν καταλαβαίνω γιατί δεν καταλαβαίνει ότι αυτά τα χοντροκομμένα αστεία, οι προσβολές, το πατρονάρισμα για το τί θα τρώω και πόσο θα τρώω, με αδικεί και με πληγώνει.
Δε μου δίνει κανένα κίνητρο να χάσω κιλά. Και είναι όντως για την υγεία μου ή αυτό είναι μία καλή δικαιολογία για να μη μου πει κατάμουτρα “δεν μου αρέσεις πια;”. Και εντάξει, το καταλαβαίνω ότι όλοι έχουμε τα γούστα και τα στάνταρ μας.
Αλλά όταν με έναν άνθρωπο είστε 15 χρόνια μαζί, αρκεί μόνο ένας αριθμός στη ζυγαριά για να μην του αρέσεις πια; Εμένα θα μου άρεσε είτε με κοιλιά είτε χωρίς.
Θα μου άρεσε και 100 κιλά, θα μου άρεσε και 80 κιλά. Γιατί πλέον η αγάπη μου είναι μεγαλύτερη από τον ενθουσιασμό της πρώτης εντύπωσης. Δεν ξέρω τι να κάνω…