Είμαι η Μαίρη 48 χρονών και ήμουν παντρεμένη μέχρι πριν ένα μήνα. Μετά από 22 χρόνια γάμου ο άντρας μου με χώρισε επειδή σφήνωσα σε καρέκλα εστιατορίου.
Με τον άντρα μου αποκτήσαμε δύο παιδιά 15 και 18 ετών σήμερα. Και τους δυο μας γιους τους κάναμε με εξωσωματική διότι και οι δύο είχαμε θέμα και το ανακαλύψαμε στην πορεία όμως το αντμετωπίσαμε. Βέβαια το ψυχικό και σωματικό κόστος το επωμίστηκα εγώ διότι από τις ενέσεις και τις ορμόνες χάλασε το σώμα μου και απέκτησα θυρρεοειδή με αποτέλεσμα μέχρι και σήμερα που τα παιδιά μου είναι μεγάλα, να μην μπορώ να επανελθω.
Είναι βέβαια και το ψυχολογικό διότι όταν έχεις δίπλα σου έναν άνθρωπο με τον οποίο χάλασες το σώμα και την υγεία σου για να τον κάνεις πατέρα, αλλά εκείνος σε κράζει ότι αφησες τον εαυτό σου και σου μετράει τις μπουκιές, πώς να αλλάξεις τον εαυτό σου; Πώς να γίνεις καλύτερη; Κάθε μέρα λοιπόν βουλιάζω και ξεσπάω στο φαγητό, καλά το σεξ είχε πάει εδώ και δυο χρόνια περίπατο και εννοείται δεν βγαίναμε ποτέ. Πρόσφατα ανακάλυψα ότι έχει άλλη που είναι νεότερη και πιο αδύνατη φυσικά αλλά δεν έλεγα τίποτα γιατί νόμιζα ότι θα του περνούσε.
Ένα βράδυ είπαμε με τους κουμπάρους μας να βγούμε για φαγητό. Χαρά εγώ που ειχαμε να βγουμε ποσα χρονια απο το σπίτι, ετοιμάζομαι και βγαίνω στην πόρτα. Λόγω των κιλών φοράω τεράστια μαύρα ρούχα αναγκαστικά. Με κοιτάζει με αηδία. Δεν λέω τίποτα για να μην χαλάσω τη βραδιά.
Μπαίνουμε στην ταβέρνα βρίσκουμε τραπέζι και καθόμαστε σε κάτι πλαστικές καρέκλες με μπράτσα. Με το ζόρι χωρουσα αλλά δε είπα τίποτα. Λίγη ώρα αργότερα, πήγα να σηκωθώ να πάω τουαλέτα και πήρα και την καρέκλα μαζί μου.
Είχα σφηνώσει και δεν μπορούσα να βγω. Στεκόμουν όρθια μεσα στον κόσμο με την καρέκλα στον πισινό, ντροπιασμένη και ταπεινωμένη, περιμένοντας έστω εκείνος να κάνει μια κίνηση να με βοηθήσει. Αντιθέτως αυτός σηκώθηκε και άρχισε να ωρύεται ότι έχω γίνει σαν μοσχάρι και γι’ αυτό δεν με πλησιάζει κανείς και σιχάθηκε να ζει με ένα κομμάτι κρέας. Ο κουμπάρος μας του έλεγε “Ρε συ Μανώλη τί λόγια είναι αυτά ηρέμησε”. Τα δάκρυα κυλούσαν στα μάγουλά μου, δεν έχω νιώσει πιο απαίσια στη ζωή μου, ήθελα εκείνη τη στιγμή να πεθάνω.
Την ίδια μέρα μάζεψε τα πράγματά του και έφυγε. Έμαθα ότι συζεί με την άλλη. Τα παιδια τα βλέπει αλλά έξω από το σπίτι. Από εκείνο το βράδυ όχι συγγνώμη δεν άκουσα αλλά ούτε καν τη φωνή του, ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Πήρα άδεια από τη δουλειά και το μόνο που θελω είναι να φύγω. Να φύγω….
Μαίρη Κ.