*Το παρακάτω κείμενο ανήκει στην Βασιλική που το πρωτο-ανήρτησε στην ομάδα Untold Stories
Σωτήριο έτος 2016….
Έχω εξαντλήσει όλες τις πιθανότητες να επιβιώσει ο πολυετής γάμος μου. Έχω παρακαλέσει να πάμε σε ειδικούς, έχω πάει μόνη μου σε ειδικούς, έχω κλάψει, έχω χτυπηθεί, έχω προσπαθήσει και… Τίποτα!
Ένας γάμος που στηρίχθηκε στην παιδική αθωότητα. Ήμουν μόλις 14 όταν τον γνώρισα κι εκείνος 21. Δεν είχαμε ολοκληρωμένες σχέσεις για αρκετά χρόνια. Με εκείνον πορευθηκα. Έπαθα κατάθλιψη και κρίσεις πανικού γύρω στα 19 και για δύο χρόνια. Εκείνος αν και δεν καταλάβαινε, έμεινε. Το εκτίμησα.
Τα χρόνια περνούσαν. Εγώ μεγάλωνα και ωρίμαζα. Εκείνος όχι. Κάναμε κι ένα παλικαρακι και πλέον οι αντοχές μου είχαν εξαντληθεί.
Εγώ η μαμά, η νοσοκόμα, η μαγείρισσα, η νοσοκόμα, ο άντρας και η γυναίκα μαζί. Κανένα ερωτικό χάδι για χρόνια. Μια ευθεία γραμμή χωρίς τέλος. Μου ερχόταν τρέλα. Καμία διάθεση για να ζήσω. Καμία ανοχή πλέον. Οι καυγάδες καθημερινοί. Νόμιζα ότι ζω με ένα μωρό κι έναν έφηβο γεμάτο ψυχολογικά προβλήματα. Κάθε προσπάθεια μου στο απόλυτο κενό. Μίλησα στην μαμά του, στον αδερφό του, που είχαν πάνω του πολύ δύναμη.
Τίποτα δεν κατάφεραν.
Ακόμα και την μέρα που θα γεννουσα έμεινε ΟΛΗ νύχτα στον υπολογιστή παίζοντας παιχνίδια. Εγώ γενναγα κι εκείνος χαζοκοιμοταν στην καρέκλα έξω από το δωμάτιο. Έγκυος ακόμα τον παρακαλούσα για μια βόλτα να κατέβει το μωρό κι εκείνος απαντούσε ότι δεν ήταν εκείνος έγκυος.
Κακοποιηθηκα?
Ακόμα δεν μπορώ να απαντήσω.
Ξέρω ότι καταπιεστηκα πολύ. Έχασα την χαρά μου, την λάμψη της νιότης μου. Μαραζωσα. Χέρι όμως δεν σήκωσε . Ποτέ.
Απλά με έλεγχε με 400 τηλέφωνα την ημέρα αλλά δεν το καταλάβαινα τότε. Χαιρομουν που με έπαιρνε! Δεν με αγγιζε ερωτικά για χρόνια. Και ήμουν μόνη! ΜΟΝΗ παιδιά ήταν απίστευτο. Ζούσα με έναν άνθρωπο κι ήταν σαν να έπρεπε να πλένω να σιδερωνω και να σκέφτομαι και για ένα φάντασμα!
Ένας άνθρωπος με έκανε να καταλάβω ότι δεν ήταν ζωή εκείνο το πράγμα που ζούσα. Κι ύψωσα ανάστημα. Όχι όσο έπρεπε. Το σήκωσα όμως. Και πήρα το χεράκι του 4χρονου παιδιού μου, μια βαλίτσα κι έφυγα.
Έφυγα από το σπίτι που πήραμε μαζί και το πληρώναμε μαζί γιατί ήξερα ότι θα με κυνηγούσε μέχρι την κόλαση αν απαιτούσα να φύγει εκείνος. Απλά έφυγα! Έναν μήνα πριν κι έναν μήνα μετά άκουγα αυτό το τραγούδι. Λέξη λέξη σαν να ήταν γραμμένο για το τέλος μας.
Όταν λοιπόν βγήκα στον δρόμο και “μάζευα τα αίματα του” ταυτόχρονα έπαιρνα την πρώτη μου ανάσα. Σαν μωρό που μόλις βγήκε από την μήτρα. ΑΝΑΣΑΝΑ. Δεν μετάνιωσα ποτέ που έφυγα. Μετάνιωσα πολλές φορές που δεν το έκανα νωρίτερα.
Πέρασαν πολλά χρόνια κι ακόμα με ελέγχει μέσω του μικρού. Προοδευτική μαμά βλέπεις, ελεύθερη επικοινωνία….
Ακόμα κρύβω αν κάνω κάποια σχέση σαν να είναι παράνομο. Ακόμα δεν ξέρω πραγματικά πως θα αντιδράσει αν θέσω βέτο ότι προχώρησα. Τώρα είναι σε ήρεμη φάση. Δίνει διατροφή κανονικά, είναι ήρεμος, δεν παίρνει τόσα τηλεφωνα. Παίρνει το παιδί όσο θέλει για όσο θέλει κι έτσι έχω ησυχία!
Ως πότε? Θα δείξει….
Μου ήρθαν όλα αυτά γιατί οδηγούσα κι άκουσα αυτό το τραγούδι.
Εύχομαι για το 2022 ελευθερία!
Από τον κορονοιο, από τοξικούς ανθρώπους, από τοξικές καταστάσεις κι ανθρώπους. Αγάπη και υγεία. Για όλους! ❤
(Τα είπα και ξαλαφρωσα )
Βασιλική