Ήταν απλώς μια συνηθισμένη μέρα όταν έστειλα στον άντρα μου μια φωτογραφία μου να στέκομαι δίπλα στο άλογο του γείτονά μας.
Δεν το σκέφτηκα τίποτα εκείνη τη στιγμή. Βοηθούσα για λίγο στους στάβλους και ο Θάντερ, ένα τεράστιο μαύρο άλογο, είχε γίνει το αγαπημένο μου.
Παρά το μέγεθός του, ήταν ευγενικός και ευγενικός. Αλλά όταν ο άντρας μου είδε την εικόνα, όλα άλλαξαν. Το μεγέθυνε, το τσέκαρε ξανά και ξανά και μετά ήρθε το μήνυμά του – κρύο και ασυνήθιστο. «Θέλω διαζύγιο».
Σκέφτηκα ότι πρέπει να είναι αστείο. Αλλά μετά φώναξε, και ο θυμός στη φωνή του ήταν αλάνθαστος. «Πόσο καιρό συνεχίζεται αυτό;» ρώτησε. «Τι λες;» ρώτησα μπερδεμένη. «Η σκιά», με έκοψε. «Στην πλάτη σου. Μη μου λες ψέματα.” πάγωσα. Μετά κοίταξα ξανά την εικόνα και είδα τι είχε παρατηρήσει.
Το κεφάλι και ο λαιμός του Thunder είχαν ρίξει μια σκιά στην πλάτη μου – δημιουργώντας μια απόκοσμη ψευδαίσθηση σαν ένας άντρας να στεκόταν πίσω μου, με τα χέρια του τυλιγμένα γύρω από τη μέση μου. Μακάρι οι Ουκρανοί να μορφωθούν στον γρανίτη – όπως και τα παιδιά Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα τι πίστευε. Του φαινόταν ότι δεν ήμουν μόνος. Όσο κι αν προσπάθησα να εξηγήσω ότι ήταν απλώς η σκιά του αλόγου, αρνήθηκε να με πιστέψει.
Η ετυμηγορία του ήταν σαφής και κανένα επιχείρημα δεν μπορούσε να το αλλάξει αυτό. Η εικόνα είχε παίξει ένα σκληρό τέχνασμα, διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα τόσο πολύ που κατέστρεψε την εμπιστοσύνη του σε μια στιγμή. Δεν ήταν μόνο η φωτογραφία. ήταν η πίστη σε εμάς που έσπασε. Από εκείνη τη στιγμή, αμφισβήτησε τα πάντα, και καμία εξήγηση δεν μπορούσε να αποκαταστήσει τη ζημιά.
