Ο τραγουδιστής νοσηλευόταν στο νοσοκομείο Σωτηρία, με πνευμονικό οίδημα, μια εβδομάδα.
Φίλη του στο Facebook γράφει: «40 χρόνια φίλοι οικογενειακώς. Προχθές τον πήρα τηλέφωνο. Του λέω ”τι κάνεις πουλάκι μου;”. Μου λέει ”είμαι με οξυγόνο δε μπορώ να περπατήσω θα πάω στη Θεσσαλονίκη σε ένα γιατρό”. Και τωρα πέθανε ο Γιαννάκης μου από ανακοπή. Καλή ανάσταση Γιάννη Φλωρινιώτη ψυχή μου Πειράζει που θα είσαι πάντα μεγάλη φίρμα;».
Η περιπέτεια με την υγεία του τα τελευταία χρόνια
Τα τελευταία χρόνια ο μοναδικός τραγουδιστής ταλαιπωρούνταν με διάφορα θέματα υγείας. Συγκεκριμένα, τον Δεκέμβριο του 2021 μπήκε στο νοσοκομείο με έντονους πόνους. Πήρε εξιτήριο αλλά λίγες μέρες μετά εισήχθη με λοίμωξη δευτέρου βαθμού στο αναπνευστικό του σύστημα, με το οξυγόνο του να είναι αρκετά χαμηλό ενώ λίγες ημέρες μετά η υγεία του επιδεινώθηκε.
Ο γιος του, Νίκος Φλωρινιώτης, είχε ξεκαθαρίσει τότε πως ο πατέρας μου είχε λοίμωξη του αναπνευστικού και όχι κορωνοϊό. Και στις αρχές του 2022, μετά από μια εβδομάδα νοσηλείας, πήρε εξιτήριο.
Ποιος ήταν ο Γιάννης Φλωρινιώτης
Γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 στη Φλώρινα και στις 6 Ιουνίου του 2023 έφυγε από την ζωή στο νοσοκομείο Σωτηρία όπου νοσηλευόταν με πνευμονικό οίδημα. Ξεκίνησε να τραγουδάει σε ηλικία 14 ετών.
Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Λαύκας, Πρόδρομος Τσαουσάκης, Θεόδωρος Πολυκανδριώτης και με τη Ρίτα Σακελλαρίου.
Το 1970-71, ήρθε για πρώτη φορά στην Αθήνα. Δούλευε σε διάφορα κέντρα, τραγουδώντας και χορεύοντας ενώ ντυνόταν εκκεντρικά. Όπου εμφανιζόταν, έκανε μεγάλη επιτυχία, αλλά δεχόταν και σκληρή κριτική. Στη δισκογραφία, έκανε την πρώτη του εμφάνιση με το άλμπουμ «Τώρα Θέλω Τώρα», που αμέσως έγινε χρυσό.
«Ήθελα να γίνω δεσπότης, έγινα υπερπαραγωγή»
Το βασικό χαρακτηριστικό του Φλωρινιώτη, αυτό που τον ξεχώριζε από τον οποιονδήποτε άλλον στο καλλιτεχνικό στερέωμα, ήταν οι ενδυματολογικές του προτιμήσεις – εκκεντρικές, χωρίς όριο. «Ημουν πάντα πολύ πιο μπροστά από την εποχή μου. Λάνσαρα το λαμέ σε μια εποχή όπου η Ελλάδα ήταν κολλημένη σε συντηρητικές νόρμες, άκουσα τα εξ αμάξης, αλλά ήρθε η εποχή που με μιμήθηκαν όλοι. Αγαπούσα το αστραφτερό, όπως οι τραγουδιστές στο Λας Βέγκας. Από παιδί έδειχνα αδυναμία σε οτιδήποτε γυάλιζε. Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο και κάθε Κυριακή που μας πήγαιναν στην εκκλησία παρατηρούσα τους παπάδες με τα χρυσά άμφια και τα πετράδια που άστραφταν και ένιωθα μαγεμένος… Ηθελα να γίνω δεσπότης. Οταν έπιασα κάποια καλά χρήματα στα χέρια μου, έγινα αυτό που φανταζόμουν: υπερπαραγωγή».