γράφει η Λουκία Χριστοδούλου
Θυμάμαι ακόμα αυτά τα μεγάλα αμυγδαλωτά σου μάτια. Τα κοίταζα κι έβλεπα μέσα από αυτά καινούργιους κόσμους να ξεδιπλώνονται. Δεν ξέρω πώς είναι να έχεις παιδιά και δεν ξέρω αν αυτό το «Θα πέθαινα για τα παιδιά μου» που λένε όλοι οι γονείς ισχύει.
Το μόνο που ξέρω, μπαμπά μου, είναι ότι έφυγες. Πίστευα ότι το κενό μέσα μου κάποτε θα καλυπτόταν. Και πάλι αν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον θα γινότανε πιο μικρό. Λάθος το υπολόγισα γιατί μετά από τόσο καιρό το κενό που έχω μέσα στην ψυχή και την καρδία μου παρέμεινε το ίδιο.
Έφυγες μπαμπά! Έφυγες αλλά δεν πήρες μαζί σου τις αναμνήσεις μας. Μου αρέσουν οι αναμνήσεις μας, απλά πονάνε και μου φέρνουν θλίψη σε κάθε θύμησή τους. Μου αφήνουν στο στόμα μια γλυκόπικρη γεύση. Έρχεται το καλοκαίρι, μπαμπά. Πού είσαι; Πού είσαι τώρα που καλοκαιριάζει;
Θυμάσαι πόσο πολύ μου άρεσε το καλοκαίρι; Με έπαιρνες για μπάνιο στην παραλία κι έβαζες πάνω μου ολόκληρο μπουκάλι αντηλιακό μέχρι που με έκανες άσπρη σαν το γάλα. Παίζαμε στην άμμο, φτιάχναμε κάστρα κι ανοίγαμε τρύπες. Ήσουνα ο πρώτος που μου έμαθε να επιπλέω στο νερό. Τι ωραία που ήτανε, μπαμπάκα μου, θυμάσαι;
Τα βράδια στην κουζίνα να κάθομαι στα γόνατά σου και να μου δίνεις σοκολάτες κρυφά μην τυχόν και μας δει η μαμά κι αρχίσει τις φωνές. Μας έβλεπε, ξέρεις. Ήξερε το μικρό μας μυστικό κι ας μην έλεγε τίποτα.
Σ’ αγαπούσε γι’ αυτό δεν σου θύμωνε. Ακόμα σ’ αγαπάει, μπαμπά, και σε σκέφτεται, μερικά βράδια ακόμα κλαίει, την ακούω. Αλλά ξέρει ότι είσαι καλύτερα εκεί, μπαμπάκα μου. Την αγαπάς ακόμα ε;! Είμαι σίγουρη, τέτοιο έρωτα που είχατε εσείς οι δύο τον ζήλευαν όλοι.
Συγγνώμη, μπαμπά μου! Νιώθω ότι σου χρωστάω μία τεράστια συγνώμη! Συγγνώμη για τα βράδια που έβγαινα για ποτό κι ερχόμουν ξημερώματα σπίτι! Συγγνώμη για τις φορές που σου μίλησα απότομα και κυρίως συγγνώμη για τις φορές που σε έκανα να πιστέψεις πως δεν ήσουνα καλός πατέρας.
Θέλω να γνωρίζεις πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο γιατί απλά ήσουνα υπέροχος. Ένας εξαιρετικός γονιός και νιώθω ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο. Και να ξέρεις πως για μένα θα είσαι πάντα ο καλύτερος πατέρας του κόσμου.
Μου λείπεις, μπαμπά, να το ξέρεις. Δεν μπορώ να συνηθίσω την απουσία σου. Δεν μπορώ να χωνέψω ότι δεν είσαι πλέον κοντά μου. Να μου χαϊδεύεις τα μαλλιά, να με συμβουλεύεις και να με καθησυχάζεις κάθε φορά που αγχώνομαι και πνίγομαι μέσα σε μια κουταλιά με νερό. Απλά πλέον συμβιβάζομαι με το γεγονός κι όσο μπορώ προσπαθώ να σταθώ ξανά στα πόδια μου μετά το χαμό σου.
Ήθελες να με δεις να μεγαλώνω. Να πάω για σπουδές έτσι ώστε να με καμαρώσεις εκείνη την πολυπόθητη μέρα που θα έπαιρνα το πτυχίο μου. Ήθελες να κάνω καριέρα και πάνω απ’ όλα να κάνω μία οικογένεια.
Να ανοίξω ένα δικό μου σπιτικό και πόσο λαχταρούσες να δεις εγγόνια. Θυμάσαι τη μέρα που μου είπες πως θέλεις να κάνω πολλά παιδιά για να έχεις εσύ πολλά εγγόνια; Είχα γελάσει με την καρδιά μου εκείνη τη μέρα.
Τώρα όμως, πού είσαι να με καμαρώσεις; Εκπληρώνω σιγά-σιγά τους στόχους μας. Δεν το κάνω μόνο για μένα. Το κάνω και για τους δύο μας γιατί ξέρω πως με βλέπεις. Κι έστω κι έτσι θέλω να σε κάνω περήφανο.
Μην ανησυχείς, μπαμπά, δε θα σε ξεχάσω ποτέ μου. Στο εγγυώμαι ότι δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Μπράβο σου για όσα ήσουν κι όσα κατάφερες, μακάρι να σου μοιάσω, να γίνω σαν και σένα. Συγγνώμη για όσες φορές σε πλήγωσα. Να είσαι καλά, μπαμπάκα μου, εκεί που είσαι και να θυμάσαι πως θα σε αγαπώ για πάντα.
Σε όλα τα παιδιά που έχουν χάσει τον πατέρα τους.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα pillowfights.gr