Πρίν τις απρόσμενες ανατροπές της ζωής μου, που με έκαναν μόνη μαμά, μπορώ να πω ότι ποτέ δεν ήθελα παιδιά. Σαν μια νέα γυναίκα και φοιτήτρια, είχα όνειρα να γίνω γιατρός σε έναν ανεμοδαρμένο καταυλισμό στη Σομαλία, ή να τριγυρνάω σε όλο τον κόσμο βοηθώντας τις γυναίκες, να ξεκινήσουν δικές τους επιχειρήσεις – δηλαδή οτιδήποτε εκτός του να βρεθώ με ένα σπίτι, ένα σύζυγο και μερικά κουτσούβελα να μου ζητούν γάλα.
Τότε ήταν που γνώρισα τον μέλλων σύζυγο μου. Ήταν γεμάτος ζωντάνια και είχε φοβερό χιούμορ, ένας άνθρωπος που ακτινοβολούσε χαρά και εκτιμούσε τις μικρές χαρές της ζωής, περισσότερο από οποιονδήποτε είχα γνωρίσει.
Την πρώτη φορά που μου ζήτησε να τον παντρευτώ, αρνήθηκα, γιατί ακόμα φοβόμουν να να βολευτώ σε μια φυσιολογική ζωή, και προτιμούσα να κυνηγήσω τα όνειρα μου. Αλλά όταν μου ξεκαθάρισε ότι ή θα παντρευόμασταν ή θα τον έχανα, παντρευτήκαμε γρήγορα σε μια μικρή τελετή.
Τα πρώτα χρόνια του γάμου, με επιμονή του συζύγου μου, κάναμε όλα τα πράγματα που είχα ορκιστεί να μην κάνω ποτέ. Μετακομίσαμε σε ένα σπίτι στα προάστια, αγοράσαμε ένα πολυτελές αυτοκίνητο, αλλά έβαλα όρια στο να αποκτήσουμε παιδί.
Το να αρνηθώ να κάνω παιδί, δεν ήταν εύκολο. Όταν ο άντρας μου έβλεπε ένα μωρό, έλιωνε και μόνο στη θέα του. Έπεφτε στα γόνατα και σαν χαριτωμένο κουτάβι μου έλεγε, Σεεεε παρακαλωωωωωω! Μετά από πέντε χρόνια, η παράκληση έγινε απειλή. Αντιμέτωπη άλλη μια φορά με την πιθανότητα να τον χάσω, συμφώνησα να προσπαθήσω.
Για την ιστορία, η εγκυμοσύνη και η γέννα, είναι απίστευτα ψυχοφθόρες. Αλλά η χειρότερη απογοήτευση ήρθε όταν γεννήθηκε η κόρη μου. Όταν η νοσοκόμα μου την έδωσε να την κρατήσω στην αγκαλιά μου, κράτησα την αναπνοή μου και αντίθετα με όσα λένε οι γύρω σου, δήθεν ότι πετάς στα σύννεφα, οι άγγελοι σου τραγουδούν και η καρδιά σου γεμίζει με την μεγαλύτερη χαρά που έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρωπότητα, εγώ ένιωσα αμηχανία, με το πλάσμα αυτό να με κοιτάει.
Αυτό είναι; Σκέφτηκα. Αυτή υποτίθεται ότι πρέπει να είναι η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου;
Θα ήταν. Δυστυχώς, αποδείχτηκε ότι ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής μου, για λίγο. Τις επόμενες εβδομάδες, η ζωή μου διαλύθηκε ανάμεσα στην αϋπνία, σε ένα βουνό από ακαθαρσίες, στις θηλές μου που έτρεχαν αίμα, και εμένα να βυθίζομαι ολοένα και περισσότερο στην απελπισία. Η μόνιμη απαίτηση του μωρού για φαγητό και προσοχή, με έκαναν να πνίγομαι. Πολλά πρωινά έκλαιγα,φοβόμουν τη στιγμή που θα ξυπνούσε η μικρή, τον πόνο από το μικρό κοφτερό της σαγόνι, και τις ατελείωτες επαναλαμβανόμενες δουλειές που προσπαθούσα να φέρω εις πέρας, με το βλέμμα στο κενό.
Καθώς πάλευα με αυτό που θεωρείται επιλόχεια κατάθλιψη, ο άντρας μου ξεκίνησε να πολεμά με καινούριους, δικούς του δαίμονες. Γύρω από το μωρό έδινε τον καλύτερο του εαυτό, αλλά σε ό,τι αφορούσε εμένα, το απέφευγε.
Απέφευγε να με κοιτάει στα μάτια, προσπαθούσε να περιορίσει τις συζητήσεις μας, και περνούσε ολοένα και λιγότερο χρόνο στο σπίτι. Προσπάθησα να διαβεβαιώσω τον εαυτό μου ότι όλοι οι γάμοι περνούν κρίση μετά από τη γέννηση ενός παιδιού. Αυτός λογικά, έκανε το ίδιο. Σωστά;
Όταν η κόρη μας ήταν περίπου 12 εβδομάδων, ο ύπνος της ομαλοποιήθηκε και ξεκίνησα να νιώθω πιο ελεύθερη. Ξεκίνησα να αναζητώ τις πρωινές χαρές, όταν την έβλεπα να ξυπνά στην κούνια της, με εκείνο το όμορφο χαμόγελο που έκανε, όταν αναγνώριζε το πρόσωπο μου. Καθώς πέρασε ο καιρός, έμαθε να μπουσουλάει, να κάθεται και να σέρνεται, ο απόλυτος εφιάλτης για μια νέα μαμά.
Τότε, μια νύχτα μετά τα πρώτα της γενέθλια, ο άντρας μου, μου ανακοίνωσε ότι θα έφευγε από την χώρα, για να ανοίξει ένα καφέ στην Αγγλία. Ήθελε διαζύγιο. Τα λόγια του μου διέλυσαν όλους τους μήνες άρνησης που πέρασα, και με άφησαν έντρομη να μην μπορώ να πάρω ανάσα. Έφυγε εκείνη τη νύχτα και δεν γύρισε ποτέ ξανά.
Τις επόμενες εβδομάδες, προσπάθησα να πνίξω τον πόνο μου στον καναπέ βλέποντας τηλεόραση, μεθυσμένη, σε ένα τέλεια κατασκευασμένο δράμα. Η ιδέα ότι δεν ήμουν μόνο μαμά, αλλά μόνη μαμά έμοιαζε τόσο γελοία, που θα μπορούσα να σκάσω στα γέλια αν δεν ήμουν τόσο πληγωμένη.
Κοίταξα το σπίτι μου, την δουλειά μου, το μωρό μου και αναρωτήθηκα “Πως ακριβώς κατέληξα εδώ; Τι έγινε το κορίτσι που ήθελε να αλλάξει τον κόσμο;”.
Για μια ακόμα φορά, βυθίστηκα στο κενό που με είχε απορροφήσει μετά τη γέννηση της κόρης μου. Ακόμα και η χαρά που ένιωσα , όταν η μικρή έκανε τα πρώτα της βήματα και είπε τις πρώτες τις λεξούλες, δεν μπορούσαν να με κάνουν να χαρώ. Έζησα βυθισμένη στις σκέψεις μου, στοιχειωμένη από ακαθόριστα σχήματα και άσχημους ήχους.
Ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, μερικούς μήνες αφού έφυγε ο άντρας μου, καθώς ήμουν στο πάτωμα και έπαιζα με τη μικρή, με κατέκλυσε το συναίσθημα, ότι δεν μπορούσα να ζήσω άλλη μια μέρα έτσι.
Δεν θα περνούσα άλλη μια μέρα στο σπίτι, να προσπαθώ να βρώ ένα χαμόγελο για το παιδί μου. Δεν θα περνούσα άλλη μια νύχτα στο πάτωμα του δωματίου της, περιμένοντας την ώρα να κοιμηθεί, για να βυθιστώ σε μια ακόμα ταινία.
Τότε ήταν που αποφάσισα να σταθώ στα πόδια μου, μάζεψα μια τσάντα με ρούχα, έβαλα το μωρό στο καθισματάκι του αυτοκινήτου, και πήγα στο μόνο μέρος που μπορείς να ξεδώσεις χωρίς να πάρεις ναρκωτικά: Στο γυμναστήριο. Πέρασα δυναμικά τις πόρτες του, πήγα στο πιο κοντινό γραφείο , και έγινα μέλος.
Μερικά λεπτά αργότερα, εγώ και η κόρη μου μπήκαμε στην εσωτερική πισίνα. Ήταν παράδεισος και μόνο που μπορούσα να βάλω τα πόδια μου μέσα στο ζεστό νερό, να ακούω τους ήχους από τα γέλια των παιδιών, να βλέπω τη χαρά στο πρόσωπο της κόρης μου καθώς παίζαμε με το νερό. Κάτσαμε δύο ώρες και συνειδητοποίησα κάτι υπέροχο. Δεν είχα σκεφτεί καθόλου το διαζύγιο όση ώρα ήμασταν εκεί.
Εκείνη η πισίνα έγινε το χειμερινό μου καταφύγιο, η απόδραση μας από την αποπνικτική ησυχία του σπιτιού. Επίσης ξεκίνησα μαθήματα γυμναστικής , κάτω από τις τσιρίδες ενός γυμναστή που έκανε τον πόνο, ικανοποίηση. Όταν γύριζα σπίτι, είχα ένα αίσθημα ικανοποίησης που κρατούσε μέχρι το βράδυ.
Η απόφαση να πάω γυμναστήριο, μου ξύπνησε τη σπίθα για άλλες θετικές αλλαγές στη ζωή μου. Μετακόμισα αλλού, μακρυά από τις αναμνήσεις ενός αποτυχημένου γάμου σε ένα μικρό διαμέρισμα πιο κοντά στην πόλη. Η κόρη μου και εγώ, ξεκινήσαμε να ψωνίζουμε από ένα τοπικό σούπερ μάρκετ, με φιλικούς ανθρώπους και αποκτήσαμε νέα ενδιαφέροντα.
Γίναμε μέλη σε μια ομάδα από μονογονεϊκές οικογένειες, που οργάνωναν εκδηλώσεις και εκδρομές. Επισκεφθήκαμε πάρκα και μουσεία, πισίνες και δάση, παιδότοπους και φεστιβάλ. Ανακαλύψαμε μικρά διαμάντια ομορφιάς και δημιουργικότητας, τριγύρω μας. Και σιγά σιγά οι πληγές μας επουλώθηκαν.
Ακόμα δεν είναι εύκολο. Υπάρχουν και τώρα στιγμές που χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο και καταριέμαι την μοίρα μου. Αλλά αυτό γίνεται ολοένα και πιο σπάνια.
Μέρα με τη μέρα, στιγμή με στιγμή, η μητρότητα κλέβει την καρδιά μου, και διώχνει μακρυά όλα εκείνα τα χαζά πιστεύω που είχα. Δεν είναι αυτό που ζήτησα στη ζωή μου, αλλά αυτό που μου δόθηκε αλλά μερικές φορές τα καλύτερα δώρα, είναι αυτά που δεν ξέρουμε ότι χρειαζόμασταν.
Πηγή:huffingtonpost