Αρχικά θα σχηματίσετε την εντύπωση ότι αυτή η μητέρα είναι παράλογη. Όταν διαβάσετε το σκεπτικό της όμως, ίσως και να αλλάξετε γνώμη..
«Υπάρχει ένας κανόνας για όλα τα κοινόχρηστα αντικείμενα στο νηπιαγωγείο που πηγαίνω τον γιο μου. Είναι ένας κανόνας που όλα τα παιδάκια πρέπει να μάθουν να τον σέβονται και να τον τηρούν.
Ο κανόνας λέει ότι αν ένα παιδί πάρει ένα παιχνίδι στα χέρια του, μπορεί να το κρατήσει όσο εκείνο θέλει. Αν στο μεταξύ κάποιο άλλο παιδί θέλει να παίξει με το ίδιο παιχνίδι, θα πρέπει να περιμένει μέχρι να το βαρεθεί το πρώτο παιδί και να το αφήσει κάτω. Αυτός ο κανόνας ισχύει ακόμη και όταν το παιδί που πρόλαβε και πήρε το παιχνίδι, θελήσει να πάει στην τουαλέτα ή να φάει κάτι. Η νηπιαγωγός είναι υποχρεωμένη να πάρει το παιχνίδι, να του το φυλάξει και όταν επιστρέψει, να του ξαναδώσει. Φυσικά λέγοντας παιχνίδι, δεν εννοώ μόνο τα αυτοκινητάκια και τα Playmobil. Το ίδιο συμβαίνει με οτιδήποτε υπάρχει στην αυλή ή μέσα στο κτίριο και με το οποίο μπορεί να παίξει ένα παιδί. Οι κούνιες για παράδειγμα.
Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή της σχολικής χρονιάς δεν είχα δώσει πολύ μεγάλη σημασία σε αυτόν τον κανόνα. Προσπαθούσα όμως από το σπίτι να μάθω τον γιο μου να τον ακολουθεί πιστά, γιατί απλά.. έπρεπε. Ήταν ο κανονισμός του σχολείου και ήθελα να μάθω το παιδί μου να σέβεται από μικρό τους νόμους και τους κανόνες.
Ούτως ή άλλως δεν έμοιαζε και τόσο σημαντικό για μένα. Μάλλον αδιάφορο θα έλεγα.
Τα παιδιά, μαζί και ο γιος μου, δεν άργησαν να αφομοιώσουν αυτόν τον κανόνα. Δυο με τρεις εβδομάδες μετά, τα παιδιά όταν ήθελαν κάτι, περίμεναν μέχρι να έρθει η σειρά τους για να το πάρουν. Στα ανυπόμονα παιδιά υπήρχε η νηπιαγωγός τους που τους υπενθύμιζε: «Θα το πάρεις αλλά μόλις η Μαρία τελειώσει με αυτό».
Οι σχολικοί μήνες πέρασαν και εγώ κάπου ξέχασα τον παράξενο κανόνα του νηπιαγωγείου του γιου μου.
Το τελευταίο διάστημα όμως, βρέθηκα μπροστά σε δυο περιστατικά που μου τον ξαναθύμισαν. Για την ακρίβεια, με οδήγησαν να συνειδητοποιήσω πόσο δίκαιος και σωστός είναι.
Το πρώτο περιστατικό συνέβη όταν κάποια μέρα πήγαμε με τον γιο μου στο πάρκο. Ο γιος μου είχε πάρει μαζί του από το σπίτι και το μικρό πλαστικό αυτοκινητάκι του για να παίξει. Ένα άλλο παιδί, λίγο μεγαλύτερο, ήθελε να παίξει και αυτό με το αυτοκίνητο και απαίτησε από τον γιο μου να του το δώσει. Φυσικά ακολούθησε μια μικρή συμπλοκή την οποία διακόψαμε εγώ και η μητέρα του μεγαλύτερου αγοριού.
Φεύγοντας μακριά η μητέρα με το άλλο παιδί, άκουσα να του λέει δυνατά, προφανώς για να την ακούσω: «Φαντάζομαι ότι η μητέρα του δεν του έχει διδάξει ότι πρέπει να μοιράζεται». Με την λογική της δεν είχε καμία σημασία το ότι το αυτοκινητάκι δεν ανήκε στον γιο της αλλά σε κάποιο άλλο άγνωστο παιδί.
Το δεύτερο περιστατικό μου συνέβη ένα πρωί στον παιδότοπο ενός πολυκαταστήματος. Ήταν Παρασκευή και η αίθουσα ήταν γεμάτη με παιδιά που έτρεχαν δεξιά και αριστερά μέσα στα πλαστικά αυτοκινητάκια τους, έπαιζαν με τεράστιες μπάλες και σκαρφάλωναν σε ένα τεράστιο πλαστικό κάστρο.
Υπήρχε ένα πλαστικό κόκκινο αυτοκίνητο, που ο γιος μου το λάτρευε. Την προηγούμενη φορά που τον είχα φέρει το οδηγούσε γύρω γύρω για μια ολόκληρη ώρα και όταν του είπα ότι πρέπει να φύγουμε το άφησε με βαριά καρδιά.
Εκείνη τη μέρα την ώρα που φτάσαμε το αυτοκινητάκι το οδηγούσε κάποιο άλλο παιδί. Ο γιος μου όμως, έκατσε μόνος του και περίμενε πάνω από μισή ώρα υπομονετικά να τελειώσει το άλλο παιδί με το παιχνίδι για να το πάρει εκείνος.
Επειδή τα περισσότερα παιδιά ήταν μικρότερα από τον γιο μου, οι μαμάδες τους τα ακολουθούσαν παντού, σαν σκιές, όπου και αν πήγαιναν. Ο γιος μου όμως ήταν αρκετά μεγάλος για να παίζει μόνος του.
Όσο καθόμουν σε ένα τραπεζάκι και τον παρακολουθούσα να τρέχει τριγύρω, πρόσεξα μια μητέρα με τον μικρότερο γιο της να τον πλησιάζουν επανειλημμένα και να του ζητούν να τους δώσει το αυτοκινητάκι λέγοντας «Εντάξει, αρκετά έκανες εσύ. Τώρα ήρθε η ώρα να το αφήσεις για να κάνει και ο γιος μου μια βόλτα».
Φυσικά εκείνος την αγνόησε ώσπου βαρέθηκε να περιμένει και απομακρύνθηκε. Υπήρχαν ένα εκατομμύριο άλλα μικρά αυτοκινητάκια ελεύθερα, που θα μπορούσε να πάρει ο γιος της, μεταξύ των οποίων και ένα που ήταν εντελώς ίδιο, αλλά εκείνη ήθελε αυτο που είχε ο γιος μου. Ίσως θα έπρεπε να είχα επέμβει εκείνη τη στιγμή.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω με τον τρόπο που εκπαιδεύουν τα παιδιά τους αυτές οι δυο μητέρες. Νομίζω ότι είναι πολύ κακό να μαθαίνεις σε ένα παιδί ότι μπορεί να έχει κάτι που ανήκει σε κάποιον άλλο, απλώς και μόνο επειδή το θέλει.
Μπορώ να καταλάβω την επιθυμία να προσφέρετε στα παιδιά σας ότι θελήσουν. Όλοι το θέλουμε αυτό άλλωστε. Αλλά θα είναι ένα πολύ καλό μάθημα αν τα διδάξετε ότι αυτό δεν μπορεί να είναι πάντα εφικτό.
Δείτε πως λειτουργούν τα πράγματα στον κόσμο των μεγάλων. Αν το παιδί σας μάθει να αρπάζει από μικρό ότι του αρέσει, στην ενήλικη ζωή του θα συνεχίσει να ζει με αυτόν τον κανόνα.
Αυτό συμβαίνει ήδη στην επόμενη γενιά.
Πρόσφατα διάβασα ένα συναρπαστικό άρθρο για το πώς οι σημερινοί νέοι θέλουν να παίρνουν αυξήσεις και προαγωγές στις δουλειές τους για λόγους όπως «Δεν έχω λείψει από την δουλειά μού ούτε μια μέρα.»
Αν έχετε αμφιβολίες για το σκεπτικό μου, σκεφτείτε τη δική σας ενήλικη ζωή. Δεν θα κλέψετε ποτέ την σειρά κάποιου στο σουπερμάρκετ επειδή δεν έχετε την υπομονή να περιμένετε. Αλλά ούτε και θα πάρετε από κάποιον το κινητό του επειδή το είδατε και σας άρεσε πολύ.
Γενικά είναι δύσκολο πολύ να μεγαλώνεις ένα παιδί. Αλλά ας διδάξουμε τα παιδιά μας, εκτός από όλα τα άλλα και πώς να αντιμετωπίσουν την απογοήτευση. Θα την βρουν μπροστά τους και αν δεν ξέρουν πως να την αντιμετωπίσουν, όταν αυτή έρθει, μπορεί να αντιδράσουν με τον λάθος τρόπο.
Ας τα διδάξουμε επίσης πώς θα αποκτήσουν τα πράγματα που θέλουν με ζήλο, υπομονή και σκληρή δουλειά.»