Μία από τις πιο viral φωτογραφίες της περασμένης χρονιάς κρύβει πίσω της μία σκληρή ιστορία γραμμένη στα τροπικά δάση της Σουμάτρα.
Η Sandra Hoyn, στα 39 της σήμερα, έχει αφήσει εδώ και μία δεκαετία πίσω τις σπουδές στην ιδιαίτερη πατρίδα της το Αμβούργο και κινείται μεταξύ Ασίας, Αφρικής και Ευρώπης για να καλύψει κυρίως κοινωνικά θέματα, καθώς όπως λέει η ίδια «μου αρέσει να καταπιάνομαι με κατηγορίες που με αγγίζουν προσωπικά, που με κάνουν να θυμώνω».
Η νοτιοανατολική Ασία είναι ένας τόπος που ο θυμός μπορεί να σου έρθει αβίαστα και μπορείς να τον καταγράψεις με τον φακό σου πολύ εύκολα – όπως έκανε τα τελευταία χρόνια η Hoyn – είτε πρόκειται για την πορνεία, για τα εξάχρονα αγόρια που ματώνουν επάνω στα ρινγκ της Ταϊλάνδης είτε ακόμη για την μόλυνση και την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος.
Η ίδια δεν τρέφει αυταπάτες για την δουλεία της: «Ξέρω ότι η φωτογραφία δεν έχει την δυνατότητα να αλλάξει τελείως τον κόσμο θέλω όμως με τις φωτογραφίες μου να ενημερώνω τους ανθρώπους τι ακριβώς συμβαίνει σε μία γωνιά του κόσμου.
Σε μία τέτοια γωνία του κόσμου, στην Ινδονησία, και συγκεκριμένα στα δάση της Σουμάτρα η Sandra κάθονταν αποσβολωμένη μπροστά στους αρσενικούς ουρακοτάγκους που με κινήσεις ακροβάτη πηδούσαν από δέντρο σε δέντρο ή σε μητέρες που με τα μικρά τους στην αγκαλιά έτρεχαν μέσα στην ζούγκλα.
Μία ζούγκλα που μειώνεται δραματικά και μαζί με αυτή και ο αριθμός των ζώων που φιλοξενεί. Η αιτία, η όλο και αυξανόμενη ανάγκη της βιομηχανίας τροφίμων και καλλυντικών για φοινικέλαιο όπου το 85% προέρχεται από τα δάση της Ινδονησίας και της Μαλαισίας με την Ινδονησία να καλύπτει μόνη της το 50% της παγκόσμιας ζήτησης.
Για έξι εβδομάδες, την άνοιξη του 2014 τεκμηρίωνε με την φωτογραφική της μηχανή την καταστροφική για την ζωή των ουρακοτάγκων αποψήλωση των τροπικών δασών. Μέσα σε αυτό το διάστημα από τον φακό της «παρέλασαν» απειλούμενοι ελέφαντες και τίγρεις, τα μέλη της νομαδικής φυλής Orang Rimba, στρατιώτες να μάχονται με τις φωτιές που στο τροπικό δάσος που άναψαν από ανθρώπινο χέρι ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τις φυτείες. Τα τελευταία χρόνια έχει αποψιλωθεί για τον πολύτιμο καρπό τα 4/5 του δάσους της Σουμάτρας και ο αφανισμός του συνεχίζεται με αμείωτους ρυθμούς.
Οι ουραγκοτάγκοι, το σπανιότερο είδος των μεγάλων πιθήκων, και αναμφισβήτητα το πιο έξυπνο (σ.σ. το DNA τους είναι όμοιο με αυτό του ανθρώπου κατά 97% και σε πλήρη ανάπτυξη διαθέτουν νοημοσύνη παιδιού 6 ετών) είναι ένα από τα πιο μεγάλα θύματα αυτής της αποψίλωσης.
Ζουν σε άγρια κατάσταση σε δύο μόνο σημεία του πλανήτη, την Σουμάτρα και Βόρνεο. Και στις δύο περιοχές απειλούνται με εξαφάνιση, πολύ δε περισσότερο στην Σουμάτρα όπου ο αριθμός τους έχει πέσει σε 6.600 ενώ στο Βόρνεο ξεπερνούν τις 50.000.
Φτάνοντας στο τέλος του τροπικού δάσους η Hoyn επισκέφθηκε την μονάδα περίθαλψης άγριων ζώων του Εθνικού Πάρκου Gunung. Εκεί γνώρισε – και φωτογράφισε – τον 14χρόνο Angelo και τον μόλις ενός έτους Siboy.
H φωτογραφία του Angelo στην χειρουργική καρέκλα με τα μάτια ανοιχτά (σ.σ. μην σας γελάει το βλέμμα του, βρίσκεται σε φάση αναισθησίας) έγινε ένα από τα πιο επιτυχημένα viral της περσινής χρονιάς, ξεπερνώντας ακόμη και οικιακά τετράποδα, χωρίς όμως δυστυχώς να γίνει γνωστή και η ιστορία.
Ο Angelo χτυπήθηκε με αεροβόλα όπλα από εργαζόμενους σε φυτεία όταν αντιλήφθηκαν ότι έψαχνε για τροφή. Το ζώο θα πρέπει να θεωρείτε ιδιαίτερα τυχερό, όχι τόσο γιατί εντοπίστηκε και έτυχε νοσηλείας αλλά γιατί τις περισσότερες φορές οι καταπατητές της φύσης δείχνουν όλη τους την αγριότητα στα συγκεκριμένα ζώα. Είτε τους κόβουν τις άκρες των χεριών και των ποδιών είτε τα καίνε ζωντανά. Τα πιο μικρά αιχμαλωτίζονται και πωλούνται σε υπαίθριες αγορές ως κατοικίδια.
Μία τέτοια περίπτωση είναι ο Siboy. Βρέθηκε στην μονάδα περίθαλψης μετά από τον εντοπισμό του σε μία υπαίθρια αγορά. Οι ουρακοτάγκοι είναι ένα πολυπόθητο κατοικίδιο καθώς η πώληση τους είναι παράνομη και κρύβει συνήθως πίσω της μία ακόμη θλιβερή ιστορία: την θανάτωση της μητέρας ώστε να πάρουν το μικρό της. «Ο Siboy συμπεριφερόταν σαν ανθρώπινο μωρό» αναφέρει η Sandra Hoyn. «Παρατηρούσε τον χώρο και προσπαθούσε να παίξει με ότι έβλεπε τριγύρω του».
Οι εργαζόμενοι είχαν δημιουργήσει για τον μικρό τους επισκέπτη ένα παχνί με κλαδιά και υφάσματα και κάθε φορά που η νοσοκόμα προσπαθούσε να τον βάλει εκεί για να κοιμηθεί αυτός άρχισε να κλαίει μέχρι να τον πάρει ξανά στην αγκαλιά της.
Τις ημέρες που παρέμεινε στο κέντρο, κοντά στους ουρακοτάγκους η Hoyn παρατήρησε ότι είχε αναπτυχθεί ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ των ζώων και των ανθρώπων. Τα πρώτα χρησιμοποιούσαν τον αντίχειρα ή γκριμάτσες για να δείξουν στους επιστάτες τους τι θα ήθελαν να φάνε το μεσημέρι.
Η Γερμανίδα φωτογράφος – η οποία για την λήψη με τον Αngelo απέσπασε φέτος το τρίτο βραβείο στην κατηγορία “φύση” στα World Press Photo – υποσχέθηκε ότι θα επιστρέψει καθώς θεωρεί ότι έκανε μέχρι σήμερα για τα δάση της Σουμάτρα αλλά και τους ουρακοτάγκους είναι μόνο η αρχή.
Στόχος της αυτή την φορά είναι να ασχοληθεί φωτογραφικά και με το εμπόριο άγριων ζώων. Παράλληλα να τεκμηριώσει το μέγεθος της καταστροφής μέσα από εναέρια πλάνα. Πρόθεση της είναι επίσης να γυρίσει ένα βίντεο ενώ στις σκέψεις της είναι και ένα σχετικό βιβλίο «ώστε να συνειδητοποιήσουν όλοι τι ακριβώς συμβαίνει στην Σουμάτρα.
Τι κρατάει για μπόνους από αυτό το νέο της ταξίδι; «Να περάσω λίγο περισσότερο χρόνο με αυτά τα καταπληκτικά ζώα. Θα έχω να θυμάμαι και να λέω ότι είδα από κοντά μερικούς από τους τελευταίους ουρακοτάγκους που ζουν στην άγρια φύση».
Πληροφορίες: Sandrahoyn.de, world press photo, featureshoot, New York Times (via)