Μπαλαρίνες που χάθηκαν σε αποτυχημένες πιρουέτες. Γιατροί που ξέμειναν με την ασπιρίνη, πικρή στο στόμα. Δικηγόροι που επιχειρηματολογούν μοναχικά χωρίς αντίλογο. Επιστήμονες που η τύχη τους έριξε στο γκισέ μιας γραμματείας.
Καθηγητές που δεν δίδαξαν ποτέ κανέναν: Πόσοι από αυτούς τους φιλόδοξους επαγγελματίες -που η πορεία τους έστειλε αλλού- δεν είμαστε γονείς που αποφασίσαμε να επενδύσουμε στα παιδιά μας, χτίζοντας το μέλλον τους; Πόσοι από εμάς δεν επιθυμούμε να ζήσουμε το δικό μας χαμένο όνειρο μέσα από τα παιδιά μας;
ΔιαβάζουΜΕ την προπαίδεια. ΓράφουΜΕ διαγώνισμα ιστορία. ΧάσαΜΕ στον αγώνα του ποδοσφαίρου. Πρόκειται για ένα πρώτο πληθυντικό που δεν είναι μεγαλοπρεπείας, αλλά ένας πληθυντικός εγωισμού και προσωπικών φιλοδοξιών που γεμίζει μέσα από τις λέξεις τις ελπίδες μας.
Όταν ονειρεύεσαι το μέλλον κάποιου χωρίς αυτόν τον «κάποιο», ουσιαστικά ζεις το δικό σου όνειρο, με τον άμεσα ενδιαφερόμενο απλό θεατή που άγεται και φέρεται από ένα σενάριο γραμμένο από άλλον.
Όλοι εμείς, ωραίοι ως Έλληνες, λατρεύουμε τα παιδιά μας. Κάνουμε θυσίες, όπως και άλλοι γονείς, σε άλλες χώρες. Παλεύουμε γι’αυτά. Το θέμα είναι κατά πόσο όλη αυτή η συναισθηματική επένδυση και η δανεική φιλοδοξία είναι ουσιαστική.
Πόσα παιδιά ονειρεύτηκαν να γίνουν μουσικοί και ο δρόμος που χάραξαν οι γονείς τους τούς έφεραν σε πανεπιστήμια και σπουδές άλλης κατεύθυνσης, πιο «επιστημονικής»; Πόσοι από εμάς δεν ονειρευτήκαμε κάποτε το σανίδι ενός θεάτρου και μας ξύπνησαν από αυτό το όνειρο με φροντιστήρια και διάβασμα για τη Νομική;
Πόσα παιδιά δεν θέλησαν να ζήσουν με ένα πινέλο και ένα καμβά στο χέρι σκορπώντας πινελιές από το ταλέντο τους και βρέθηκαν να διαβάζουν οικονομικά μίκρο, μάκρο;
Όλα αυτά τα δανεικά φτιαχτά όνειρα γίνονται μόνο από αγάπη. Αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς. Γίνονται αναμφίβολα στο όνομα του καλού των παιδιών μας. Επειδή εμείς «ξέρουμε» το καλό τους. Γιατί είναι παιδιά και δεν ξέρουν.
Θέλει δύναμη. Θέλει αγάπη. Θέλει αυταπάρνηση, να αποφασίσεις να αγνοήσεις ένα μέλλον που θέλεις για εκείνο και να το σπρώξεις προς μια ζωή που εκείνο ονειρεύεται. Δύναμη να αντέξεις ότι επιλέγει κάτι δύσκολο που, όμως, του αρέσει.
Αγάπη να αποδεχθείς ότι διαλέγει άλλο δρόμο γιατί εκεί το πάει το όποιο ταλέντο. Αυταπάρνηση να βγεις από τα δικά σου γκρεμισμένα όνειρα και να μπεις στα δικά του, θερμός υποστηρικτής και αρωγός.
Και όταν μας παρασύρει η δίνη μιας ψευδαίσθησης ότι εκείνο επιλέγει, ενώ ξέρουμε ότι εκείνο μόνο ακολουθεί, πρέπει να δούμε την αλήθεια και να ακούσουμε τι λέει. Να μην κωφεύουμε στο «δεν μ΄αρέσει», να μη γυρνάμε το βλέμμα αλλού στο «δεν μπορώ».
Τα παιδιά είναι σαν τα δέντρα. Πρέπει να τους δίνουμε ρίζες να πατάνε γερά και νερό φροντίδας να μεγαλώνουν και να απλώνουν τα κλαδιά τους εκεί που επιθυμούν περισσότερο. Να δίνουν τους καρπούς τους σ’ ό,τι αγαπάνε.
Είμαστε γονείς-γεωργοί που φροντίζουμε να διώξουμε ζιζάνια, να δροσίσουμε ξηρασίες. Σε καμία όμως περίπτωση δεν είμαστε γενετιστές που θα δημιουργήσουν μεταλλαγμένα υβρίδια ενός χαμένου δικού μας δρόμου.
Ας αφήσουμε τα παιδιά να αναπτυχθούν χωρίς να μεταφέρουν στην πλάτη τους και έναν άλλο άνθρωπο που δεν κατάφερε να ζήσει για τον εαυτό του.
Αλεξία Μπακοπούλου, Σχολική Ψυχολόγος